Hannah’s man is verliefd op een ander

Hannah (41) schrikt zich een ongeluk als haar man René opbiecht dat hij verliefd is op een ander. René wil die verliefdheid graag verder ‘onderzoeken’ en vraagt min of meer om haar toestemming. Hannah is tot veel bereid om haar huwelijk te redden en hun gezin bij elkaar te houden, maar moet ze hier niet een grens trekken?

“Nietsvermoedend stond ik in de keuken het koffiezetapparaat schoon te maken, toen mijn man René binnenkwam met een verwoestende mededeling. ‘Niet schrikken, geen paniek, maar ik geloof dat ik verliefd ben op iemand anders.’ Het leek alsof de wereld stilstond. Mijn hand met het vaatdoekje erin bleef even boven het koffiezetapparaat hangen. Droomde ik? Wat was dit voor nachtmerrie? Hij ging hakkelend verder. ‘Nee, ik moet het anders zeggen. Ik gelóóf niet dat ik verliefd ben, het ís zo.’

Langzaam draaide ik me om. Sprakeloos staarde ik hem aan. Zwijgend stonden we tegenover elkaar, het leek uren te duren. ‘Alsjeblieft, zeg wat,’ zei hij uiteindelijk smekend.

‘En nu dan?’ Dat was het eerste wat in me opkwam. Zou hij willen scheiden? Of zou hij tegen die verliefdheid willen vechten? Tja, hoe ging dat eigenlijk, als je gevoelens hebt voor iemand anders dan je eigen partner? Geen idee. Ik had zoiets nog nooit van dichtbij meegemaakt, dus had ik er ook nog nooit echt over nagedacht.

‘Ja, wat nu?’ herhaalde René mijn woorden. ‘Daar moeten we samen maar eens over praten.’

Maar dat gesprek kwam er niet meteen. Eerst moest ik de mededeling op me laten inwerken. René, mijn rots in de branding, verliefd op iemand anders…

Tranen

René en ik leerden elkaar kennen toen mijn dochter Rabia twee was. Hij was direct als een vader voor haar. Ruim een jaar na onze eerste ontmoeting werd onze zoon Sjoerd geboren, die inmiddels vijftien is. Met zijn vieren vormden we een gelukkig gezinnetje. Dit kan nooit meer stuk, dacht ik altijd. Tot nu.

De dag na René’s onverwachte bekentenis bracht ik grotendeels huilend door. Vertwijfeld vroeg ik me af of ik soms niet goed genoeg voor hem was. Steeds wanneer hij toenadering probeerde te zoeken, werd ik woest. Hoe durfde hij! Maar tegelijkertijd snakte ik juist naar zijn armen om me heen. Na die eerste dag vlakten mijn emoties een beetje af, maar af en toe kwamen ze weer in alle hevigheid naar boven. Dan voelde ik boosheid, angst, of een verdriet dat zo groot was dat het mijn hart leek te verscheuren. Ik kon me gewoon geen leven voorstellen zonder René.

Hulpeloos zag hij het aan. Keer op keer herhaalde hij dat hij dit allemaal ook niet zo gewild had. Maar wat had ik daaraan?

Open huwelijk

Na drie dagen voelde ik me in staat om het gesprek aan te gaan. Ik was eraan toe om de details te horen. Hoe had het zover kunnen komen?

Ik had er geen enkele schuld aan, zo verzekerde hij me. Het was hem overkomen, hij was er zelf ook door overvallen. Het bleek dat hij die andere vrouw had leren kennen tijdens zijn wekelijkse bezoekjes aan de markt. Hij was onder de indruk geraakt van haar extravagante verschijning en merkte na een paar toevallige ontmoetingen dat hij ernaar uitkeek om haar te zien. En de vonk was overgeslagen. Zijn ogen glinsterden terwijl hij over haar sprak. Toen ik dat zag, had ik zin om de vaas die op tafel stond op zijn hoofd kapot te slaan, maar ik hield me natuurlijk in. ‘Ik kan er ook niets aan doen dat ik me zo voel,’ zei hij steeds. Ik voelde me bijna schuldig omdat ik er verdrietig onder was en boosheid voelde.

Terwijl ik het hele verhaal nog aan het verwerken was, bracht René zijn idee voor de toekomst al naar voren: ‘Ik wil onderzoeken wat mijn gevoelens voor haar betekenen.’ Toen ik hem vroeg wat dat precies inhield, stelde hij voor dat hij in alle openheid op verkenning uit zou gaan. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik dat níét ga doen,’ zei hij. ‘Het liefst doe ik dat zonder jou in de steek te laten, want ik neem onze verbintenis heel serieus.’

https://www.mijngeheim.nl/wp-admin/post-new.php?post_type=panelverhalen#‘Bedoel je zoiets als een open huwelijk?’ vroeg ik hem.

Hij knikte aarzelend. ‘Eigenlijk zou je het zo wel kunnen zien, ja.’

Vage smoezen

Dit ‘gesprek’ is nu een paar weken geleden, en ik heb geen ja gezegd, maar ook geen nee. Want heb ik eigenlijk wel een keus? René is sindsdien een paar keer ’s avonds met een vage smoes weggegaan, en hoewel ik er niet naar heb gevraagd, vermoed ik dat hij bij die andere vrouw is geweest. Elke keer zorgde ik ervoor dat ik in bed lag voordat hij thuiskwam. De gedachte dat hij me met een glimlach om zijn lippen en pretogen zou vertellen hoe zijn avond was geweest, kon ik niet verdragen.

De hele toestand vreet aan me. Tegenover Rabia en Sjoerd doe ik alsof er niets aan de hand is, maar zij merken heus wel dat er iets speelt. Ik zou René eigenlijk willen verbieden om naar die andere vrouw te gaan, maar dan ben ik hem sowieso kwijt. Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn emoties. Moet ik dit allemaal maar gewoon pikken of moet ik hier echt een grens trekken? Wat ís mijn grens eigenlijk? En hoever moet ik gaan om ons gezin bij elkaar te houden?”