De ex van Sigrid houdt zich niet aan de omgangsregeling

Na hun scheiding hebben Sigrid (34) en haar ex-man Antoni (51) een duidelijke omgangsregeling voor hun twee dochters getroffen. Antoni houdt zich echter niet aan de afspraken en komt de meiden halen waneer híj daar zin in heeft, vaak zonder enig overleg. Dat zorgt voor chaos en onrust, met name bij Sigrid zelf. Moet ze op haar strepen gaan staan?

“Mijn hart heeft nooit écht bij Antoni gelegen en als ik heel eerlijk ben, heb ik dat altijd wel geweten. Voor hem lag dat anders, voor hem was ik meteen de ware. Hij was veertig toen we elkaar ontmoetten, ik drieëntwintig. Hij had al heel wat van de wereld gezien, terwijl ik die nog aan het ontdekken was. Ook had hij de liefde al doorleefd. In mij had hij eindelijk gevonden wat hij zocht, zei hij. Ik raakte verblind door zijn charme en wijsheid en liet me meevoeren door zijn beeld van de toekomst. We trouwden binnen een jaar en kregen twee dochters, Dirkje en Lize. Ze zijn nu negen en vijf jaar oud.
Trok ik me eerst op aan Antoni’s levenservaring, met de komst van de kinderen begon ik me juist te ergeren aan zijn houding. Hij deed alsof hij precies wist hoe alles moest, terwijl hij ook voor de eerste keer luiers moest verschonen en in de weer moest met flesjes. In de loop der jaren realiseerde ik me dat dit altijd de dynamiek van onze relatie zou zijn: hij de oudere, wijze man, die mij, het jonge, onwetende kippetje, moest leiden door de grote, boze mensenwereld.
Maar ik was inmiddels uitgegroeid tot een zelfbewuste, jonge, werkende moeder, die niet meer aan de hand genomen wilde worden en heel goed zelf wist wat goed voor haar was.
Antoni begreep niet wat ik bedoelde. Ik heb het hem zo vaak duidelijk proberen te maken, maar het zat er gewoon niet in. Ik kon niet anders dan de scheiding aanvragen. Hoewel ik zag hoeveel pijn het hem deed, respecteerde hij mijn besluit. Toen de jongste drie was, verhuisde ik met de kinderen vanuit ons riante herenhuis naar een klein appartement.

Veel gelazer
Ik had graag een co-ouderschapsregeling getroffen, maar dat zag Antoni niet zitten vanwege zijn werk. Het werd een omgangsregeling: om de twee weken gingen de meiden een weekend naar hun vader en om de week op woensdagmiddag. In het begin ging dat goed, maar na een klein jaar begon de klad erin te komen. De eerste keer belde hij me op donderdag op. ‘Ik moet dit weekend voor mijn werk naar Istanbul en ben pas zondagochtend thuis,’ zei hij. ‘Ik kan de kinderen dus niet hebben.’
In mijn ‘kinderloze’ weekends draaide ik vaak dubbele diensten op mijn werk bij een beveiligingsbedrijf. Hoe moest ik dat gaan regelen? ‘Zorg jij maar voor oppas, het is jouw weekend!’ riep ik dus. Maar nee, dat zat er niet in. Hij wist niemand, zei hij, ik moest maar wat regelen. Ik belde mijn vaste oppasmeisje en zij kon gelukkig blijven slapen, zodat ik gewoon naar mijn werk kon.
Antoni maakte zijn ‘verloren dagen’ goed door ze die zondag op te halen en dinsdag terug te brengen. Het was het begin van veel gelazer. Vanaf dat moment kwam hij steeds vaker zijn afspraken niet na. Het is zelfs een paar keer voorgekomen dat hij niet eens belde van tevoren. Nu zijn de meisjes niet snel van hun stuk te brengen, maar ik zag toen toch een zweem van teleurstelling op hun gezichtjes. Meestal komt hij vervolgens een paar dagen later langs om iets leuks met ze te gaan doen. Pannenkoeken eten, een uurtje paardrijden of naar de film.

Confrontatie
Onlangs sprak ik Antoni erop aan. Hij bracht de kinderen terug na een dagje dierentuin. Hij had ineens in ‘mijn’ weekend voor de deur gestaan en ze gewoon meegenomen, zonder overleg.
‘Ik wil je toch vragen of je je voortaan aan de planning wilt houden,’ zei ik. ‘Het is niet alleen voor mij vervelend, omdat ik van alles moet verschuiven in mijn agenda, maar besef je wel wat je de meisjes aandoet? Het is zo onrustig. Denk je weleens aan het verdriet dat zij hebben als jij het laat afweten?’
Ik schrok van de harde blik die in zijn ogen verscheen. ‘Ik heb hier niet om gevraagd,’ antwoordde hij ijzig. ‘Dus denk na over de oorzaak van het verdriet, die ligt niet bij mij.’ Vervolgens draaide hij zich om en liep hij op zijn gemak weg.
Kijk, ergens snap ik zijn gedachtegang wel. Maar het is wat het is, en de kinderen hoeven daar niet de dupe van te worden. Aan de andere kant: lijden de kinderen er eigenlijk wel echt onder? Natuurlijk is het vervelend voor ze als hij niet komt opdagen, maar het lijkt alsof ze er makkelijk overheen stappen. Als hij een paar dagen later alsnog aanbelt, zijn ze steeds weer de koning te rijk. De teleurstelling van dat eerdere moment is dan allang vergeten.
Dus moet ik het dan misschien maar laten zoals het is? Antoni de ruimte geven om invulling te geven aan zijn relatie met de kinderen zoals hij dat zelf wil? Of moet ik er toch voor proberen te zorgen dat hij zich voortaan strikt aan de afspraken houdt? En hoe kan ik dat het best bereiken zonder dat het vijandig wordt?”