Caroliens 15-jarige dochter sluit haar buiten
Carolien (41) heeft haar dochter Kira (15) alleen opgevoed en had altijd een ijzersterke band met haar. Tót de puberteit zijn intrede deed. Ineens wordt Carolien buitengesloten door haar dochter en daar heeft ze het erg moeilijk mee. Moet ze de situatie accepteren of valt er iets aan te doen?
“Mijn dochter Kira en ik zijn altijd samen geweest. Haar vader was niet in beeld, met zijn tweetjes vormden we een gezin. Dat heeft ervoor gezorgd dat we een ijzersterke band ontwikkelden. Ik wist precies hoe ze in elkaar stak. In één oogopslag zag ik hoe haar stemming was. Altijd wist ik te voorspellen hoe ze ergens op zou reageren en als geen ander wist ik wat ze leuk vond. Ze had geen geheimen voor me, was als een open boek voor me. Natuurlijk wist ik ergens wel dat dat ooit zou veranderen, maar ik had nooit kunnen bedenken dat we als moeder en dochter zó ver uit elkaar zouden komen te staan.
Loslaten
Tot aan haar dertiende levensjaar prees ik mezelf gelukkig met mijn lieve en spraakzame dochter. Als ik verhalen van vriendinnen hoorde over hun kroost, besefte ik weer eens dat ik in mijn handjes mocht knijpen. Ik heb zelfs even de hoop gehad dat Kira de puberteit zou overslaan. Dat hoorde je toch wel vaker? Ik vond het niet ondenkbaar, onze relatie was immers zo goed.
Kira was eind dertien toen ik merkte dat ze zich wat ging afsluiten. Steeds vaker zat ze met haar mobiel in een hoekje van de bank. Aan haar gezicht kon ik precies zien of ze iets deed waar ze vrolijk van werd of iets las wat haar treurig stemde. Soms vroeg ik in het voorbijgaan wat ze aan het doen was. Maar steevast draaide ze het schermpje weg, zodat ze zeker wist dat ik niets kon zien. De eerste keer dat ze dat deed, herinner ik me nog goed. Ik vond het zo vervelend dat ze het niet met mij wilde delen! Tegelijkertijd besefte ik maar al te goed dat dit erbij hoorde. Dus ik sprak mezelf streng toe: ‘Carolien, ze is bijna veertien, ze heeft recht op haar geheimen.’
Ik wilde hoe dan ook voorkomen dat ik te dicht op haar huid zou zitten. Ik vond, en vind, dat mijn dochter zich moet kunnen ontwikkelen op haar eigen manier. In die tijd besloot ik om een stapje terug te doen en Kira alle ruimte te geven om haar eigen pad te bewandelen. Loslaten dus. Nu heb ik daar een beetje spijt van, maar ik weet niet hoe ik het nog kan terugdraaien.
Muur
Langzaam begon Kira zich ook op andere manieren van me af te zonderen. Zo deed ze plots de deur van de badkamer op slot als ze ging douchen en vroeg ze me om niet meer onaangekondigd haar kamer binnen te komen. Ik respecteerde deze verzoeken natuurlijk zonder tegenwerpingen.
Wat ik erg jammer vond, was dat ons zondagochtendritueel van de ene op de andere dag voorbij leek te zijn. Regelmatig keken we op zondag in mijn grote, warme bed een leuke Netflix-serie, met een dienblad vol ontbijtlekkernijen, maar ineens begon ze dat af te slaan. Dan moest ze dringend Facetimen met haar twee beste vriendinnen, of ze zei dat ze nog wat wilde slapen in haar eigen bed.
Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk andere leuke dingen met haar te doen, maar het is gewoon niet meer leuk te krijgen. Ze heeft een muur om zich heen, praat niet meer met me, en vindt alles wat ik voorstel ‘saai’. Zelfs voor een avondje bioscoop is ze niet meer te porren, laat staan dat ze iets wil doen waarbij zij en ik met elkaar moeten praten.
Tranen
Toen ik gisteren thuiskwam, zat Kira aan tafel. Ze reageerde niet op mijn binnenkomst.
‘Goedemiddag schat!’ riep ik.
‘Hoi,’ reageerde ze lauw, zonder op te kijken van haar telefoon. Ze nam muizenhapjes van een bruine boterham met kaas. De kaasschaaf lag nog op het aanrecht, naast de kaas. De koelkastdeur stond op een kier. Het was duidelijk te zien dat ze die dag ook een ei had gebakken. De vuile pan stond nog op het fornuis, de lege eierschalen ernaast.
Ik zuchtte diep. ‘Ik vind dit niet zo’n leuke thuiskomst, Kira. Het is een rommeltje en je kunt het niet eens opbrengen om me aan te kijken.’
Als door een wesp gestoken sprong ze op. ‘Jij maakt overal zo’n punt van! Ik ben geen kleuter meer, die juichend een knuffel geeft als ze haar moeder ziet, hoor! Accepteer dat gewoon!’ Meteen daarna stormde ze naar boven. En ik? Ik barstte in tranen uit.
Ik snap heus wel dat het de puberteit is en dat ik het niet te hoog moet opnemen. Ze heeft recht op haar ruimte, maar ik mis mijn meisje zo… Ik mis hoe het was. Op deze manier, zoals het nu gaat, vind ik er niets aan om moeder te zijn. Moet ik haar dwingen om soms dingen met mij te ondernemen? Of is dit een periode waar ik gewoon doorheen moet en moet ik erop vertrouwen dat het vanzelf wel weer goed komt? Het dus accepteren? Ik weet niet wat wijsheid is, want het loslaten heeft blijkbaar niet gewerkt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat de band met mijn dochter weer wat beter wordt?”
-
Ik lees mijn eigen pubertijd terug, ondanks dat ik wel een vader heb die zich in ons gezin bevond. Wel had ik een moeder die wilde zorgen, terwijl ik zelfstandig genoeg was eigen keuzes te maken. Ik vond dat mijn moeder me teveel op de huid zat. Mijn vader liet me volledig vrij, gaf mee dat ik bij hem terecht kon als het nodog was en daar bleef het bij. Met als gevolg dat ik me afzette tegen mijn moeder en mijn vader en ik vier handen op één buik bleven en ik bijna alles met hem deelde. Mijn moeder wilde alles weten, durfde niet los te laten, maakte in mijn ogen van veel dingen een punt.. Nu begrijp ik haar en nu ik dit stuk van jou lees weet ik wat ik gemist heb: de woorden "ik mis onze tijd samen." Mijn moeder toonde liefde door regeltjes, zorgzaamheid en bemoeizucht, niet zozeer door leuke dingen te doen. Ze zei nooit dat ze van me hield, maakte weinig complimentjes. Ik zou het heel fijn gevonden hebben wanneer ze haar gemis zou uitleggen en mij zou laten meedenken hoe we ons samenzijn samen konden invullen op een manier die mij vrij liet en haar als moeder ook gelukkig maakte. Ook horen dat ze trots zou zijn op mijn zelfstandigheid had ik fijn gevonden. Ok weet zeker dat ik dan ook opener naar haar was geweest. -
hoi Caroline, als eerste respect dat je alleen je dochter hebt opgevoed. dat ze nu in haar pubertijd zich afkeert naar haar moeder is vrij normaal. maar blijf tegen haar zeggen dat je van haar houdt en dat ze altijd bij je terecht kan met vragen enzo. er zal echt wel een tijd komen dat deze periode overgaat. maar geef haar nu de ruimte, ze weet toch wel dat je altijd voor haar klaar zal staan. ik hoop voor je dat de periode niet al te lang voor je duurt. sterkte -
Dit is een periode waar je doorheen moet. Wees blij dat ze het doet, dat betekend dat ze zich veilig genoeg voelt om grenzen op te zoeken. En ze wil gewoon een stukje "eigen leven". Deze periode uitzitten, kijken wat ze er van maakt. Jullie band is net zo sterk als altijd. Geef haar tijd en vooral ruimte. Ze heeft je nog hard genoeg nodig, alleen op een andere manier als vroeger. -
Een doodgewone puber dus. Probeer je niet druk te maken , in 99,9% komt alles vanzelf goed. En ik weet dat dat makkelijker klinkt dan het is , maar in de regel komt het echt allemaal op de pootjes terecht, Sterkte -
leuk hé pubers. Dit zal je wel vaker gehoord hebben maar het gaat echt over hoor. Misschien vindt ze jouw 'bemoeinissen' veel te benauwend, kan natuurlijk. hoe was je zelf als puber? Is toch ook allemaal goed gekomen. Echt als ze je nodig heeft dan komt ze wel. Even een paar jaar erdoor heen bijten. Wat betreft die vuile aanrecht enzo, daar mag je wel wat van zeggen, het is niet de bedoeling dat ze in hotel mama woont. En als de koelkastdeur weer op een kier staat gewoon keihard dicht doen. Doet ze het weer? Dan mag je er uiteraard wel wat van zeggen. Sterkte hoor -
Misschien denkt je dochter dat je je leven hebt gevuld met een relatie met haar in plaats van op zoek te gaan naar vrienden van je leeftijd of zelfs een nieuwe partner. Ze wil niet dat jij een leven leidt waar alles om haar draait. ze wil niet de verantwoordelijkheid hebben om je leven in te vullen waar je niet gelukkig bent. -
Ik herken je verhaal alleen heb ik bijna op mijn knieën gelegen om het weer goed te krijgen maar haar macht laat het niet toe, ik heb het opgegeven en dat geeft rust, nu mag zij aan bellen, waarom moet een moeder die niet alleen fouten heeft zo moeten buigen voor haar kind, is zij dat waard, nee je bent haar moeder en ook zij moet je goede kanten in willen zien, ander verlies je het! Dat is mijn ervaring en mening!