Barbara’s dochter wil dolgraag een huisdier

Barbara (37) heeft niks met dieren en hoeft ze al helemaal niet in huis. Haar dochter Floortje (8) kon dan ook fluiten naar een hond of een kat. Maar nu heeft Floortje haar zinnen gezet op een hamster. Kan Barbara haar dochter dat met goed fatsoen weigeren, of moet ze een keer over haar hart strijken?

“Al toen ze een kleuter was, begon Floortje te vragen om een huisdier. Eerst wilde ze dolgraag een hond. Ze kreeg daarbij bijval van haar acht jaar oudere halfzus Annika. Ze was op het idee gekomen omdat een ander kindje uit haar klas regelmatig werd opgehaald door haar oma die een puppy had.
‘Nee, meiden,’ zei ik meteen. ‘Er komt hier geen hond in huis. We zijn allemaal veel te vaak en veel te lang weg.’ Dat leek mij een goede reden om het niet te doen. Zielig toch, voor een hond, om zo vaak alleen thuis te zijn wanneer wij aan het werk of naar school waren? We zouden niet genoeg tijd hebben om een hond op te voeden en elke dag meerdere keren uit te laten, en dat legde ik Floortje uit. Maar Floortje vond dat, klein als ze was, geen goed argument: ‘De buren kunnen de hond toch uitlaten als wij er niet zijn?’
‘Floortje, dat ga ik niet vragen aan de buren, dat is veel te veel werk,’ antwoordde ik.
‘Geen tijd’ was dus ons belangrijkste argument, maar diep vanbinnen wilde ik gewoon geen dier in huis. Helemaal niet, nooit. Nog geen goudvis. Ik ben gewoon niet zo’n dierenmens en heb het nooit leuk gevonden om voor dieren te zorgen. En ik weet: als je een dier aanschaft voor je kinderen, dan vinden ze dat de eerste maanden nog leuk, maar daarna draait mama ervoor op. Dan ben jij degene die met de hond in de regen buiten loopt, de kat voor de honderdste keer eten geeft, of met de caviakooi loopt te sjouwen omdat de stank van pies in huis niet meer te harden is.

Nestje kittens
Floortjes vader Martijn was het gelukkig met me eens. Hij kon zelfs putten uit eigen ervaring. Zijn ouders hadden voor hem en zijn broer een herder uit het asiel gehaald toen ze negen en elf waren. ‘In het begin vonden we het geweldig en namen we hem overal mee naartoe. Maar we werden ouder, en de hond ook, en toen werd het ineens lastig. Mijn broer en ik gingen er het liefst met de brommer op uit. We wilden indruk maken op de meisjes en daar hielp een bejaarde hond niet bij. Mijn moeder heeft zich de laatste jaren over het beestje ontfermd, terwijl ze er eigenlijk niets mee had.’
‘Precies, zo zal het gaan,’ knikte ik. ‘En hoeveel ik mijn kinderen ook gun, ik wil voorkomen dat ik vast kom te zitten aan iets wat ik zelf helemaal niet wilde.’
Toen de meisjes doorhadden dat een hond er echt niet in zat, probeerden ze ons over te halen om dan maar een kat aan te schaffen. Ze ‘ontvoerden’ me zelfs een keer naar de moeder van een vriendinnetje die een nestje kittens had. Maar ik hield mijn poot stijf. Hoe schattig ook, ik wilde mijn interieur niet aan gort laten trekken door een kat. Ik was te sterk gehecht aan mijn vitrage. Na die dag leken de meiden te begrijpen dat ook een kat er nooit zou komen.

Opvoeding
Onlangs kwam Floortje echter met een nieuw idee. Ze gooide het op tafel toen we op vrijdagavond met zijn vieren een spelletje zaten te doen. ‘Mag ik een hamster?’
‘Ja, een hamster, goed plan!’ zei Annika meteen.
‘Ik ben bijna jarig,’ zei Floortje. ‘Ik wil hem voor mijn verjaardag.’
‘Leuk,’ zei haar zus glunderend. ‘Krijg je hem van mij cadeau!’
‘Ho ho!’ kwam ik tussenbeide. ‘Niet zo snel. Met alleen een hamster ben je er niet, hè? Er moet dan ook een kooi komen en wie gaat dat betalen?’
‘Jullie, voor mijn verjaardag,’ antwoordde Floortje. ‘Of anders opa en oma. Ik ga er echt zelf voor zorgen.’
‘Het zal wel,’ zei ik. ‘Geen dieren hier in huis, Floortje. Dat weet je.’ Het leverde me boze blikken op van allebei mijn dochters, maar ik gaf niet toe.
Martijn hield zich tijdens deze discussie opvallend op de achtergrond, maar hij begon er later tegen mij alsnog over. ‘Ik vind een hamster echt niet zo’n gek idee,’ zei hij. ‘Het zijn vriendelijke diertjes en ze worden niet zo oud, dus je zit er niet voor jaren aan vast. En Floor kan dan wel ervaren hoe het is om verantwoordelijk te zijn voor een huisdier.’
‘Wat als zij erop uitgekeken is?’ wierp ik tegen. ‘Dan draai ik ervoor op. Ik heb echt geen zin om zo’n hamsterkooi schoon te gaan maken, hoor.’
‘Ik ben er ook nog,’ suste Martijn. ‘En het zal hoe dan ook dus geen jaren duren. Denk eens aan hoe waardevol het kan zijn in de opvoeding van een kind. Zeker in deze coronatijd, nu Floor zo weinig met vriendinnetjes heeft kunnen optrekken. Het is voor een kind een heel fijn gevoel om een maatje te hebben, al is het maar een hamster.’
Ik voelde mijn weerstand bijna smelten, maar toch wil ik eigenlijk voet bij stuk houden. Of ontzeg ik mijn dochter dan een waardevolle en positieve ervaring? Zijn er moeders die me advies kunnen geven?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd