Ashleys vriend wil niet samenwonen met haar hond
Ashley (28) heeft in Steven (30) eindelijk haar droomman gevonden. Er is alleen één maar… Steven accepteert haar ándere grote liefde niet: haar hond Hummer, haar steun en toeverlaat. Nu ze plannen hebben om samen te gaan wonen, staat Ashley voor een dilemma. Geeft ze Hummer op voor Steven?
“De dag dat ik Hummer voor het eerst zag, staat me nog helder voor de geest. Ik liep al een tijdje rond met het idee om een hondje in huis te nemen. Daar had ik heel goed over nagedacht, want ik ben niet iemand die spontaan dingen beslist en dan halsoverkop actie onderneemt. Mijn plan was om eerst eens rustig rond te kijken, want ik wilde wel een hond die bij me zou passen.
Dus toen ik ging kijken naar het nestje labradoodles waarin Hummer was geboren, was het helemaal niet mijn bedoeling om er al meteen eentje uit te kiezen. Maar toen ik een voet over de drempel had gezet, was er al geen weg meer terug: Hummer koos mij. Met zijn kleine staartje wiebelend van plezier stoof hij op me af. Hij klom zowat in me en was niet meer bij me weg te slaan. De fokster glimlachte vertederd en zei: ‘Nou, dat lijkt me duidelijk.’ Het was liefde op het eerste gezicht en een paar weken later woonde ik samen met mijn kleine Hummertje.
Vlinders
Wikken en wegen, dat doe ik ook als het om de liefde gaat. Tientallen Tinderdates had ik al achter de rug, maar hoe leuk de klik soms ook was, altijd was er wel iets wat een diepere relatie in de weg stond. Met Steven was dat anders. Met hem was het net als met Hummer. Op een vrijdagavond spraken we af in een kroeg in mijn woonplaats. Hij kwam binnen, mijn hart ging sneller kloppen en ik wist meteen: dit is dé match. Nadenken lukte niet meer, zo verliefd was ik. Gelukkig was de liefde wederzijds. En nog een pluspunt: we woonden ook maar op een kwartiertje rijden van elkaar vandaan, dus de liefde bloeide snel op.
Natuurlijk had ik Steven al snel verteld over Hummer. Daar reageerde hij lauwtjes op, maar ik dacht: als hij eenmaal kennismaakt met Hummer, die vrolijke stuiterbal, dan ontdooit hij wel. Er is niemand die Hummer niet leuk vindt.
Ik had al drie keer bij Steven geslapen, toen ik het tijd vond dat hij ook eens bij mij kwam. Hummer had hij toen nog niet ontmoet, ik heb namelijk een goed opvangadres. Mijn ouders wonen in een kleine boerderij met een stuk grond eromheen, en ze hebben ook een hond, Bello, die vrij beweegt tussen de bijkeuken, de schuur en het erf. Hummer erbij is altijd een feestje, dus het is nooit een probleem als ik hem breng. Dat doe ik dus ook regelmatig. Sowieso als ik ga werken, maar ook als ik op vakantie ga of als ik in het weekend bij Steven ben.
Toen Steven voor de eerste keer bij me binnenkwam, hobbelde Hummer enthousiast op hem af. ‘Ja, braaf,’ zei Steven snel, en hij klopte Hummer zachtjes op zijn kop. Daarna duwde hij hem weg, met een moeilijke frons op zijn gezicht.
‘Vind je Hummer niet leuk?’ vroeg ik. Ik was er eigenlijk van uitgegaan dat hij net zo dol zou zijn op Hummer als ik als hij hem eenmaal had ontmoet.
‘Ik ben niet zo’n dierenmens,’ zei Steven schouderophalend.
Nog steeds maakte ik me geen enkele zorgen. ‘Het is gewoon even wennen,’ zei ik.
Die periode van wennen moest na een paar maanden wel voorbij zijn, vond ik, maar nog steeds was er geen verbetering te bespeuren. Steven deed zijn best, maar hij was heel terughoudend. Aan alles kon ik zien dat hij het niets vond, knuffelen of ravotten met een hond. ‘Sorry, ik vind honden echt vreselijk,’ verontschuldigde hij zich.
Dat vond ik natuurlijk jammer, maar zoiets kun je ook niet afdwingen. Het was duidelijk, Steven en Hummer waren geen match. Ik nam me voor om er geen probleem van te maken.
Huisje, boompje…
Een probleem, dat is het inmiddels helaas wél, een kleine anderhalf jaar na onze eerste ontmoeting. Steven en ik willen namelijk graag gaan samenwonen. We hebben ook al een buurt op het oog waar we graag een huisje willen kopen en een gezinnetje willen gaan stichten. Maar Steven zegt: ‘Huisje, boompje, maar wat mij betreft hoort daar geen beestje bij.’ Ook Hummer niet… Steven had ook al een oplossing voor Hummer bedacht: ‘Hij heeft het toch geweldig bij je ouders? Kan hij niet daar gaan wonen? En dat jij hem dan soms onder je hoede neemt?’
Het klopt dat Hummer het bij mijn ouders echt fantastisch heeft, dus voor hem zal het niets uitmaken, maar mijn hart breekt als ik eraan denk dat ik Hummer ‘weg moet doen’. Want zo voelt het toch: dat ik hem inruil, omdat er iets anders op mijn pad is gekomen. En dat verdient die lieve lobbes niet. Bovendien zal ik mijn maatje vreselijk missen.
Soms vraag ik me af of Steven dit wel van mij kan vragen. Het liefst wil ik zeggen: ‘Neem je mij, dan krijg je Hummer erbij.’ Maar dan loop ik het risico dat hij onze plannen in de ijskast zet. En samenwonen en een gezinnetje stichten met de man van mijn dromen wil ik ook heel graag. Maar moet ik daar zomaar mijn hond voor opgeven?”
Tekst: Jet Hoogerwaard
-
ik zou het wel weten, sorry maar hij moet Hummer maar erbij nemen. Ik vind het wel een hele grote opoffering hoor en net wat je zelf zegt, het voelt alsof je Hummer wegdoet. Hoe moet die hond zich dan voelen? Ik vind het anders als hij allergisch is voor honden maar dat is het dus niet. Tja, dan maar blijven latten of hij heeft het voor jou over, zo kan je het ook bekijken. Hummer hoort bij jou, punt uit. -
Niet doen, daar krijg je geheid spijt van. Ook van snel een huis willen kopen met iemand die geen dierenliefhebber is, ga je geheid spijt van krijgen. Vanwaar die haast? En wat maakt hem zo aantrekkelijk als hij van jou verlangt je beste maatje aan de kant te zetten? -
Zelf heb ik een hond die ik nooit weg zou doen voor een ander. Heb zelfs in jouw situatie gezeten: mijn superleuke date ergerde zich zichtbaar aan mijn echt hele lieve hond die niet verhaart of blaft. Toen hij al vrij snel zijn ergernis over mijn hond uitsprak, hij had last van zijn nageltjes die op mijn vloer tikten wist ik meteen: Dit wordt niks. Hij weet hoeveel ik van mijn hond hou en ik ga echt niet mijn hond die al genoeg ellende meegemaakt heeft voor hij bij mij kwam aan de kant zetten. Als hij mij zo leuk vond zou hij wel beseffen dat hij me veel verdriet zou doen als hij me voor de keuze zou stellen. Hond eruit of anders... Het is dus toch niet zo'n goede match denk ik dan, als hij echt gek op je was zou hij nooit van je vragen je grote vriend achter te laten. Kom voor jezelf op en zeg gewoon dat je bent gaan twijfelen omdat zijn belang kennelijk altijd voorgaat. Wie weet wat hij nog meer van je gaat eisen als jullie eenmaal samenwonen het kan hem nu al weinig schelen dat hij je veel verdriet doet. Lijkt me geen goed teken! -
De hond was er eerder dan het vriendje. Zelf heb ik ook honden, en mocht ik een vriendje krijgen dan kiest hij voor mij én de honden! Want die honden is een deel van mijn leven, de honden voelen als familie voor me. Stel jou hond was jou kind geweest, vriendlief houd niet van kinderen. Dan doe jij je kind toch ook niet weg omdat je vriend niet van kinderen houdt? Tuurlijk een ander voorbeeld maar voor mij zou dat op hetzelfde neer komen. Jij en je hond hebben elkaar uitgekozen, jullie horen bij elkaar. Je kan met je vriend afspreken dat jij de volledige zorg over de hond behoud? Dat hij er niet naar om hoeft te kijken. -
Om eerlijk te zijn als jou vriend van jou houd accepteert hij hummer wand die hoort bij jou. Praat met je vriend en zeg dat je niet zonder je maatje kunt. Wil hij nog dat je hummer weg doet bedenk dan zelf wat je wilt natuurlijk kun je hummer blijven zien maar dat is toch heel anders dan dat hij bij jou woont. Veel sterkte met beslissen. -
Ik zou je hondje niet wegdoen. Jij bent gek op het hondje en het hondje op jou. Zelf had ik ook al een hond toen ik mijn huidige vriend tegenkwam. Mijn vriend was ook geen hondenmens, maar hij vond mij de moeite waard en nam Chase voor lief. Toen we gingen samenwonen hebben we het er na verloop van tijd uitgebreid over gehad of Chase niet beter weg zou gaan. Mijn vriend heeft add en had er toch ook wel last van. Maar we hebben samen gekeken hoe hij en Chase beter met elkaar om konden gaan en wat zou helpen. En nu zijn ze de allerbeste vriendjes! Dat wil natuurlijk niet zeggen dat jouw vriend en jouw hond ook beste vriendjes worden. Maar als jullie de relatie de moeite waard vinden kunnen jullie er op zijn minst samen tijd in steken om te kijken of het gaat. Als je gaat samenwonen kom je allerlei dingen tegen die je misschien niet zo prettig vindt. Dat kun je ook niet zomaar aan de kant zetten. -
Als ik jou was zou ik maar eens serieus over nadenken of je niet je vriend op geeft voor de liefde. Ik denk serieus dat je in de toekomst meer aan je hond hebt dan aan zo'n flapdrol. -
Hallo Ashley, Ik zou nooit mijn hond weg doen omdat mijn vriend geen dierenvriend is. Een hond wordt meteen een maatje voor het leven. Hij kiest je niet voor niks uit. Stel voor dat je een kind had en Steven houdt niet van kinderen wat zou je dan doen je kind dumpen bij je ouders? Die keuze zou voor mij heel makkelijk zijn. -
Vreemd als de hond zo belangrijk is dat hij niet mee was op de eerste date. De keus wel of geen hond kan je alleen zelf maken al is de kans natuurlijk aanwezig dat bij "hond" Steven dan afscheid neemt. Tientallen tinderdates heeft het gekost Steven te vinden. Gaat dat nog een lukken? -
Mijn vriend wilde ook alleen samenwonen als mijn hond en kat niet mee zouden komen. Ik ben voor een compromis gegaan: de hond gaat mee (die is toch al 11 en hoe lang heeft ie nou nog?) en de kat gaat uiteindelijk bij mijn zus wonen die wacht op een huisje. Dus die ging tijdelijk mee. Puntje bij paaltje: hond én kat wonen na bijna 2 jaar nog steeds bij ons. En mijn vriend vindt ze geweldig. Oké, ze stinken -zegt ie- maar ze zijn wel vriendjes. Mijn mening: je gaat toch niet een liefde (je hondje) opgeven. Ze hebben niet het eeuwige leven. Beloof dat je ná Hummer geen nieuwe hond aanschaft, maar dat je hem wél mee neemt. En anders moet ie maar wachten tot Hummer er niet meer is. Wedden dat ie Hummer dan toch uiteindelijk wel accepteert? -
Ik heb 3 honden gehad en mijn instelling is altijd geweest: hoe moeilijk het ook is, ik zal altijd dat doen, wat het beste is voor mijn hond, en daar heb ik me ook altijd aan gehouden. Je zult je moeten afvragen in welke situatie Hummer gelukkiger is. Aan de andere kant: ik zou niet verliefd kunnen worden op iemand die niet van honden houdt en zou een van mijn honden dan ook nooit weggedaan hebben voor een partner, maar ik had dan ook een hele bijzondere band met mijn eerste twee honden..... Mijn 3e hond is slechts 3 maanden bij mij geweest, daarvan heb ik met pijn in mijn hart afscheid moeten nemen, omdat hij bij mij op de flat niet gelukkig was, hij had rust en ruimte nodig en woont nu ergens buiten in een natuurgebied bij mensen met een hele grote tuin, andere hond erbij, hij is nu zielsgelukkig. Sterkte met je beslissing..... -
Wij hebben in ons leven meerdere honden, maar een hond heeft in zijn leven (als het goed is) maar 1 baasje