Angela’s zoon ontwikkelt zich traag
Al sinds zijn geboorte doet het zoontje van Angela alles in zijn eigen rustige tempo. Op nagenoeg alle vlakken loopt de inmiddels vierjarige Finn een stukje achter op de rest. Angela heeft zich nooit zorgen gemaakt, maar een paar opmerkingen van de buitenwereld hebben haar aan het twijfelen gebracht.
-
Lieve Angela, ik zou zeggen, laat gáán met die banaan! Zolang hij zelf niet ongelukkig is. Maar als dat allemaal 'zo nodig' onderzocht moet worden omdat 'men' dat vindt, houd je misschien alleen maar een diep ongelukkig kind er aan over. Ook al zou de omgeving 'gelijk' hebben, het gaat om het geluk van het kind, en je hebt grote kans dat hij later over dat sullige heen groeit en dat je dan denkt, wás hij nog maar zo rustig. En zolang hij er niet om gepest wordt op school! Het lijkt me juist een verademing om niet nog zo'n stuiterbal om je heen te hebben, hoe lief Verona verder ook mag zijn. Dus ik zou me vooralsnog geen zorgen maken, want er wordt tegenwoordig vreselijk veel van kinderen GEËIST en dát vind ik niet gezond. Je hebt best kans dat hij later inderdaad liever met z'n handen werkt en niet met zijn hoofd, nou en! Laat je niet gek maken. -
Het is grappig, want ik zit met hetzelfde. Alleen is het bij mij zo dat ik me zorgen maak en iedereen om me heen eigenlijk zo'n beetje zegt dat het wel los loopt. En ik snap je als je zegt dat je zoontje nu lekker in zijn vel lijkt te zitten en waarom dan dingen gaan forceren. Maar ik denk dat je hem ook tekort zou doen als je het niet zou onderzoeken. Ik heb een vermoeden dat mijn zoontje een lichte vorm van autisme zou kunnen hebben. Mijn obstakel is dat ik hem een labeltje op wil laten plakken. Maar ik wil wel graag weten hoe ik hem kan ondersteunen, zodat hij straks ook alles uit het leven kan halen wat nodig is om gelukkig en zo zelfstandig mogelijk te zijn. Dus ja, ik denk dat je er goed aan zou doen hem eens door iemand te laten onderzoeken die er verstand van heeft en die je handvatten kan geven mocht hij straks wat extra begeleiding nodig hebben. -
Moest overigens zijn dat ik mijn zoon geen labeltje op wil laten plakken. -
niets kan een moeder onzeker maken dan negatieve opmerkingen van een ander. Goh, als je eens wist dat drukke kinderen zulke intelligente kinderen zijn, kinderen met een vlotte babbel zijn ook zo intelligent, zo rap etc. En dat jij en je zus 2 verschillende persoonlijkheden zijn, duh, jullie zijn ook 2 individuen. Ik ben ook anders dan al mijn broers en zussen, zij ook van mij, jeetje dat is normaal hoor. Stel je voor zeg, je hebt 3 kinderen en alledrie zijn precies hetzelfde. Je zegt het zelf, Finn is een dromer, het duurt even voordat hij iets door krijgt, ja en? Dat komt allemaal goed. Een kind dat altijd heel goed meedraait op de basisschool, betekent niet dat het automatisch ook heel goed zal doen op de middelbare school. Je moet eens weten dat dromerige kinderen toch heel vaak dingen oppakken alleen op huneigen tempo. De hersenen van kinderen groeien nog meer tijdens de puberteit en dan moet je zien hoe goed een kind het kan redden op school terwijl het juist niemand verwacht. En je oet ook niet vergeten, tegenwoordig moet een kind al van alles kunnen in groep 1. hij is gelukkig, tevreden, wat wil je nog meer? Hijkomt er heus wel, hij heeft gewoon een langere start nodig, echt dat hebben zo veel kinderen. Nergens druk over maken, pas als er echte problemen zijn, dan pas ingrijpen. En trek je niets van avn al die andere opmerkingen. Die opmerking van je vriendin sloeg nergens op, hij is een dromer zoals jij het zegt. Hij is niet één van de vlotste. Dus kom op Angela, maak je geen zorgen en trek je ajb niets aan wat andere zeggen. Als ik had moeten geloven wat anderen allemaal zeiden over mijn zoon, dan had hij geen toekomst. Hij is nu 26 jaar en hij heeft een hele goede baan in de bouw en geweldig dat hij het vindt. Een handenwerker en die zijn goud waard. -
Natuurlijk moet je je kind laten onderzoeken. Misschien heeft hij een vorm van autisme of een licht verstandelijke beperking, heel belangrijk om te weten zodat je hem optimaal kan begeleiden. Je doet je kind tekort, als je niets doet..... -
Hoi Angela, Ik werk zelf in het onderwijs en snap heel goed waarom mensen in die omgeving aangeven dat je je zoontje misschien moet laten onderzoeken. Ik denk dat je maar beter kunt weten of er iets aan de hand is. Je zoontje kan uiteraard gewoon een heel rustig jongetje zijn, en het kan heel goed dat hij gewoon erg verlegen is en daarom een beetje de kat uit de boom blijft kijken op school. Dit ''soort'' kinderen zijn er genoeg, dus dat is helemaal prima. Wat je zegt, als hij gelukkig is, is het prima. MAAR, als je zoontje wel iets heeft zoals bijvoorbeeld autisme, is het wel heel prettig om te weten hoe je hem het best kunt begeleiden hierbij. Een autistisch kindje hoeft helemaal niet extreem speciaal te zijn, soms zijn het de kleine dingen die een kind in positieve zin kunnen ''veranderen''. Ik snap dat het lastig is, maar ik denk dat het uiteindelijk beter is om hem wel te laten onderzoeken. Liever dat er uiteindelijk niets uitkomt, dan dat je zoon dalijk 10 is en toch iets blijkt te hebben waar je hem niet zo goed in kunt begeleiden. Succes ermee!! -
Persoonlijk zou ik ervoor kiezen om wel uit te zoeken of er wat aan de hand is. Al is het alleen al om je eigen twijfel weg te nemen, aangezien de opmerkingen van juf en een vriendin je toch doen twijfelen. Als er dan niets uitkomt is dat mooi en kan je de juf aangeven dat Finn gewoon zichzelf is. Komt er wel wat uit dan ben je er waarschijnlijk op tijd bij om de ontwikkeling nog 'bij te sturen', waar mogelijk. Succes! -
Zelf 2 kinderen thuis die getest zijn. Omdat de school en ik bepaald gedrag zagen die de kinderen belemmerde in hun schoolprestaties e.d. ik heb ze niet laten testen om ze een label te laten opplakken, maar om te weten wat ze hebben. Dit om er op een zo goed mogelijke manier de kinderen te kunnen begeleiden. De ene kind heeft adhd en de ander pddnos en add. Het is goed om te weten wat er is zo kan d school ook het schoolwerk aanpassen aan je kind. Succes met de juiste keuze. -
...laten testen kan geen kwaad..dan heb je zekerheid en heb je handvaten hoe je beter op hem om kan gaan, als dat nodig is. Ga hem alleen niet in een hokje stoppen daarmee, want uniek is en blijft hij !!!!!!! -
Lieve Angela, Ik wil je als eerste meegeven: laat je niet (te zeer) beïnvloeden door wat mensen zeggen. Neem adviezen aan, maar ga uiteindelijk volledig op je eigen gevoel af. Ik ben een meid van 25. Ook ik had mijn "probleempjes" als kind al. Niks ernstigs, ik liep qua doen ook niet perse achter, maar wat opviel, en nog steeds opvalt, is dat mijn verwerkingssnelheid wat trager is. Niet altijd overigens. Nu hoor ik vaak van mensen "ja, dat heeft iedereen wel eens". Klopt! Maar bij mij is het anders. Na testen, die spijtig genoeg na 19 jaar pas werden gedaan, na heel wat escalaties, bleek dit bij mij een oorzaak te hebben. Dit laat ik verder erbuiten, omdat ik niet ben van het gooien met namen en diagnoses omdat de naam er uiteindelijk er niet toe doet. In die 19 jaar heb ik enorm met mijzelf gevochten en in strijd gelegen met bazen, leerkrachten, etc. Dit, omdat ik altijd dacht dat ik bij mijn bijbaantjes dacht hard te werken. Dat deed ik ook, maar net iets langzamer als de rest. Ik was een heel dromerig persoon, snel afgeleid e.d. Nu klinkt het allemaal heel klein en meevallend, maar het is voor de persoon zelf, heel lastig om hiermee om te gaan terwijl je de vinger er niet op kunt leggen waardoor het nu eigenlijk komt. Ondertussen wel opmerkend dat er wat is. Je wordt niet begrepen en het is ook niet uit te leggen, want, je hebt toch niks?! Ik zou het met je zoontje nog even aanzien, maar als het voor jou niet als gewoonlijk voelt, zeker laten onderzoeken. Is er niks, schaadt het niet. Is er wel iets aan de hand, is dat helemaal niet erg, maar kun jij en hulpverleners je zoontje wel helpen om in dat wat er aan de hand is een weg te vinden. Dit zal voor jouw zoontje in de toekomst een stuk gemakkelijker maken. Onbegrip zal minder van toepassing zijn en hij kan het dan eventueel sneller accepteren omdat hij er van jongs af aan al mee leert om te gaan, met hoe hij is en functioneert. Ik hoop dat je wat aan mijn en andermans berichtje hebt, en volg verder je hart. Heel veel succes en liefs! Robin -
Hallo.. het verhaal komt overeen als mijn zoon... nu bijna 14 jaar.... ik zou je zoon.. een extra jaar laten kleuteten......leren kan nog lang genoeg...nog hij dan niet niet meekomen met het onderwijs, dan is er atijd nog speciaal onderwijs... ik heb helaas naar de lleerkrachten geluisterd dat mijn zoon niet op speciaal onderwijs thuis hoort...had ik maar naar me gevoel geluisterd...mijn zoon heeft 8 jaar lang op zijn tenen gelopen... nu zit hij op voortgezet onderwijs een praktijkschool... en is helemaal open gebloeid... volg je eigen gevoel....dat is wat ik je kan zeggen. .. -
Angela, ik kan je goed begrijpen. Ik heb ook 2 zoons die nog klein waren en een ontwikkeling achterstand hebben. Je kan eventueel de VTO team inschakelen. VTO ( vroegtijdige onderkenning) Het is dan een team die voor gezinnen werken met een baby die een achterstand heeft. Maar het beste kan ook na 1 jaar. In de peuterspeelzaal werd er ook over gezeikt dat me jongens achterstand hebben. Het zijn meer schooljuffrouwen die pedagogisch zijn ingesteld, en pedagogen maken juist meer fouten. Toch had ik wel aan de VTO team gehad. We kregen een gezinshulp die me zoons observeren en hoe we het konden aanpakken zonder meteen te straffen. Het opvoeden is niet makkelijk. Voor de buitenwereld ben je dan te toegeeflijk of je stelt hoge eisen. Laat hun maar ouwe hoeren. je moet zo denken; de beste stuurlui staat aan wal. -
Sommige kinderen kijken liever de kat uit de boom.Ik zou mij daar nu nog niet te druk om maken. Staat het zijn ontwikkeling en schoolprestaties na een paar jaar nog in de weg zou je een onderzoek kunnen starten. De omschrijving die jij van je zoontje maakt lijkt het meest hierop: Kinderen met ADD vertonen passief gedrag, zijn vaak rustig en dromerig en lijken vaak niet te luisteren als ze direct aangesproken worden. Omdat ze door hun gedrag minder opvallen, wordt de diagnose ADD soms pas op latere leeftijd gesteld of zelfs helemaal nooit. Vaak betreft het kinderen over wie gezegd wordt: ‘Het zit er wel in, maar komt er niet uit’. Maar ik zou vooral jou moeder instinct volgen. Niemand kent jou kind beter dan jij. Bij mij werd er een IQ test gedaan, omdat ik ook zou 'afwijken'. Er kwam een score van 120 uit en studeer nu aan de universiteit. Niet ieder kind is hetzelfde!