Andere mensen vinden Annemieks zoontje wel érg druk

Annemiek (38) en haar man Thierry (41) zien echt wel dat hun zevenjarige zoon Sietse ‘best een beetje druk’ kan zijn. Ze hebben echter nooit overwogen om hem te laten testen op ADHD en aanverwante zaken. Maar hoe meer mensen over haar zoon klagen, hoe sterker Annemiek begint te twijfelen…

“Onlangs kwam ik in de supermarkt een buurvrouw van een paar huizen verderop tegen. Haar keuken kijkt uit op het kleine speelveldje van onze buurt. Ik zag dat ze iets tegen me wilde zeggen, maar ze aarzelde. ‘Is er iets?’ vroeg ik daarom maar.
Ze knikte. ‘Nu ik tegenwoordig wat meer thuis ben, zie ik Sietse ook vaker buiten spelen. En het viel me op dat hij zo… druk is. En dat hij weinig rekening houdt met andere kinderen.’
Het verraste me niet echt. Ze was namelijk niet de eerste die dit tegen me zei. ‘Kun je dat wat verder toelichten?’ vroeg ik. De buurvrouw vertelde dat het haar opviel dat het altijd herrie was op het veldje zodra Sietse erbij kwam. ‘Ik zie hem altijd rennen, duwen, schreeuwen, en ga zo maar door,’ zei ze. ‘En hij let daarbij op niets of niemand. Ik vond het opvallend, daarom wilde ik het je graag vertellen.’ Ik bedankte de buurvrouw voor haar betrokkenheid. Ze bedoelde het immers goed.
Thuis keek ik nog eens goed naar mijn zevenjarige zoon. Hij was een spelletje Twister aan het doen met zijn oudere zussen en broer. Sietse praatte inderdaad hard, schreeuwde toen hij een moeilijke opdracht kreeg en duwde zijn zus toen ze dreigde te gaan winnen. Zijn zus duwde hem terug en nam hem in een houdgreep, waarop hij zich krijsend los probeerde te worstelen. Normaal gedrag voor een zevenjarig kind, toch? Of toch niet?

Wervelstorm
Met vier kinderen in huis zijn mijn man Thierry en ik wel wat drukte gewend. Naast onze zevenjarige Sietse hebben we twee meiden van negen en tien, en dan is er ook nog de grote broer van twaalf, Lennart. Alle vier worden ze graag gehoord en daar hoort bij dat er soms letterlijk om aandacht geschreeuwd wordt. Ook door Sietse, die het wat dat betreft niet makkelijk heeft als jongste telg in ons drukke gezin. Niet zo gek dat hij soms wat druk is, vinden Thierry en ik.
Sietse was vijf toen we voor het eerst een opmerking kregen over zijn gedrag. Tijdens een familieweekend stak een nicht haar duidelijke mening niet onder stoelen of banken: ‘Het is wel een lekkere rouwdouwer, hè?’ Toen ik haar verbaasd vroeg wat ze bedoelde, zei ze ronduit dat ze Sietse wel erg druk vond. ‘Een wervelstorm,’ zei ze. Thierry en ik trokken ons er niet zo veel van aan. Die bewuste nicht was al wat ouder en had zelf nooit kinderen gekregen. ‘Niets gewend,’ zeiden we tegen elkaar.
Een klein halfjaartje later was het echter mijn vriendin die een opmerking maakte over Sietses gedrag, nadat hij een middag was komen spelen met haar zoontje. ‘Ik ben gesloopt,’ verzuchtte ze. ‘Die jongen is onvermoeibaar, één brok energie. En hij is onbehouwen.’ Onbehouwen? ‘Een minder onvriendelijk woord voor lomp,’ schaterde mijn vriendin, die niet altijd even tactisch is.
‘Thuis, met al die grotere kinderen om zich heen, krijgt hij natuurlijk niet altijd evenveel ruimte,’ vergoelijkte ik zijn gedrag. ‘Bij jou kan hij helemaal losgaan.’
Mijn vriendin knikte meelevend. ‘Zou kunnen. Kan ook dat hij gewoon een tikje ADHD heeft. Of iets anders.’
‘Denk je?’
Ze dacht even na. ‘Het zou me niet verbazen.’
Mij wel, besloot ik even later, toen ik met Sietse naar huis reed. Hij zat onderuitgezakt op de achterbank en keek neuriënd naar buiten. Niets aan de hand, vond ik. Gewoon een kind met een gezonde dosis energie.
Ook toen een paar maanden later de leidster van de kinderopvang zei dat Sietse best bewerkelijk was en dat testen misschien wat duidelijkheid zou geven, wilde ik er niet aan. ‘Het ene kind is nu eenmaal wat moeilijker dan het ander,’ zei ik, en ik vergat zo snel mogelijk wat ze gezegd had.

Toekomst
Maar sinds dat gesprekje in de supermarkt ben ik toch aan het twijfelen geslagen. Ik weet toevallig dat die buurvrouw best een drukke baan heeft en dus niet hele dagen door het keukenraam naar buiten staat te staren. Als het haar ook al opvalt dat Sietse wel érg druk is, dan is er misschien wel echt iets aan de hand.
‘Het is al de zoveelste die het zegt!’ zei ik tegen Thierry. ‘Mogen jongetjes van zeven niet gewoon druk zijn? En een beetje lomp af en toe?’
‘Ja, dat mag gewoon!’ zei Thierry vol overtuiging. ‘Niets mis mee. Als we gaan testen, dan geven we hem het idee dat er wél iets mis is en dat wil ik niet.’
Daar moest ik hem gelijk in geven. Aan de andere kant: nu is Sietse zeven en vinden mensen zijn drukke en onhandige gedrag soms nog wel schattig. Maar stel dat het zo blijft als hij ouder wordt? Dan kan het misschien problemen gaan opleveren. En mensen vertellen natuurlijk niet voor niets dat hun iets opgevallen is… Misschien hebben wij hier als ouders gewoon een blinde vlek voor en is het toch beter om Sietses gedrag eens nader te laten bekijken. Ik kom er niet uit wat verstandig is: laten testen of niet?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd