Altijd geschreeuw, gehuil en gebonk bij de buren…
In het begin zetten Leila (52) en Hans (54) de televisie nog wat harder als de buren weer eens knallende ruzie hadden, maar inmiddels maken ze zich zorgen. Het is nu zeker eens per week raak en vooral de kinderen van de buren hebben het zwaar te verduren, zo lijkt het. Leila vraagt zich af of ze moeten ingrijpen, en zo ja, hóé dan?
“Op een donderdagavond, ongeveer een jaar geleden, zaten mijn man Hans en ik op de bank tv te kijken, toen we door de muren heen hoorden dat er bij de buren geruzied werd. Wat er precies werd geroepen, konden we niet verstaan, maar we hoorden wel gebonk, gekrijs en gehuil. Met opgetrokken wenkbrauwen keken we elkaar aan, maar we dachten hetzelfde: ruzie komt in de beste families voor. We zetten de tv wat harder en negeerden het. Dat was de eerste keer dat het ons echt opviel, maar zeker niet de laatste keer.
Onze buren zijn een jaar of twee geleden naast ons komen wonen. Een jong gezin met twee kinderen in de basisschoolleeftijd. De kinderen, Fayen en Felix, waren toen acht en tien jaar oud. Met hun ouders hebben we een paar keer kort een praatje gemaakt. De buurman zie ik vaak pas laat thuiskomen van zijn werk. Ook is hij vaak in Polen, op bezoek bij familie. Zijn vrouw en kinderen blijven dan meestal thuis. De buurvrouw is hier een paar straten verderop opgegroeid. Haar moeder woont daar nog steeds. Ze is ziek en hulpbehoevend, zo heeft de buurvrouw me eens verteld. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeert de buurvrouw de zorg voor haar kinderen en haar moeder te combineren met een parttimebaan. Ik benijd haar niet, ik weet hoe zwaar het kan zijn.
Oplopende spanningen
Mijn eigen kinderen, een meisjestweeling en een zoon, zijn nu zevenentwintig en vijfentwintig. Mijn opvoedingstaak is dus volbracht, maar dat is niet altijd zonder slag of stoot gegaan. Vooral de puberteit was lastig. Bij mijn ene dochter viel het nog wel mee, maar haar zus heeft echt alles gedaan wat God verboden heeft. Mijn man en ik hebben talloze gesprekken met haar gevoerd aan de keukentafel. Mijn zoon heeft een vervelende periode doorgemaakt toen hij in de brugklas en in de tweede zat. Alle stress kwam er thuis uit en niet zo’n klein beetje ook. Dat veranderde toen hij in de derde klas overstapte op een niveautje lager. Ineens kregen we onze leuke zoon weer terug.
Hans en ik vonden die periode echt heel moeilijk en we waren soms de wanhoop nabij. Allerlei emoties passeerden de revue: woede, verdriet, frustratie… Maar het lukte ons meestal wel om rustig te blijven en de problemen op te lossen met praten. Daarbij is er heus weleens sprake geweest van stemverheffing, maar gelukkig is er nooit geslagen of zo.
Omdat we dus wel kunnen begrijpen dat de spanningen binnen een gezin soms flink kunnen oplopen, vonden Hans en ik dan ook dat we ons niet konden bemoeien met het tumult bij de buren. Bovendien is de ene persoon nu eenmaal wat temperamentvoller dan de andere. ‘Niet per se slecht,’ zeiden we tegen elkaar.
Toch bekroop ons al snel een vervelend gevoel, want het leek alleen maar erger te worden bij de buren. Inmiddels weten we dat de ruzies vaak gaan over iets wat de kinderen hebben gedaan en waar de buurvrouw dan vervolgens woedend op reageert. Dat hebben we deze zomer goed kunnen horen. We waren zelf veel thuis vanwege de coronamaatregelen. En de kinderen en de buurvrouw ook, en de tuindeuren stonden vaak open. De buurman was nog wel gewoon aan het werk, maar die hoorden we soms ook flink tekeergaan als hij thuis was.
Fysiek geweld
Tegenwoordig explodeert het zeker eens per week. Dan horen we de buurvrouw schreeuwen en schelden tegen de kinderen. En als een van de twee dan een weerwoord geeft, is het hek helemaal van de dam. De geluiden die uit het huis naast het onze komen, gaan soms door merg en been. Het kan zijn dat het erger klinkt dan het is, maar we vermoeden dat er ook sprake is van fysiek geweld.
‘Dit kan zo toch niet langer?’ zei Hans laatst. We zaten toen alweer een uur te luisteren naar geschreeuw en gebonk bij de buren. ‘Ik denk dat we professionele hulp moeten inschakelen.’
Dat vind ik een behoorlijke stap. Want waar zal dat toe leiden? Stel dat we de hulpdiensten inschakelen en die kinderen worden uit huis geplaatst? Dat is vreselijk voor een moeder, mijn hart breekt al bij het idee! Maar toch, de situatie verbetert maar niet. En als die kinderen eenmaal echt in de puberteit raken, wordt het vast alleen nog maar erger. Ik houd mijn hart vast.
Ik sprak erover met mijn zus en die stelde voor om het gesprek aan te gaan met de buurvrouw. Een goed idee, maar dat vind ik wel heel moeilijk. Ik ken de buurvrouw amper. We zeggen elkaar gedag en hebben soms een kort praatje over het weer. En dan zou ik haar nu ineens moeten aanspreken op hoe zij met haar kinderen omgaat? Hoe zou ze daarop reageren?
Maar ondertussen voelt het steeds minder goed om ons afzijdig te blijven houden. Niets doen is eigenlijk ook geen optie meer. We zitten hier dus met een vreselijk dilemma. Wanneer grijp je in, en hóé doe je dat dan?”
Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
-
Ik hoor veel twijfel, begrijpelijk het zijn je buren en je woont er als het goed is nog heel lang naast. Ik denk dat je gevoel klopt maar dat je hoofd door angst twijfel zaait over hoe te handelen. De vraag wanneer grijp je in klinkt zo groot. Je kunt beginnen door zelf te bellen met veilig thuis, er gebeurd niets, ze geven advies. Dit is laagdrempelig en zo sta je niet alleen. Ook kun je de buurvrouw vragen of je haar misschien met iets kunt helpen omdat de zorg misschien wat veel is om alleen te dragen (zo maak je positief contact). Je kunt de buurvrouw vertellen dat je gestommel en stemverheffen hoort en aanbieden dat als er ruzie is de kinderen even bij jullie kunnen afkoelen. Alles om de spanning er wat af te halen. Kinderen zullen zich altijd afvragen waarom niemand te hulp schoot. 1 iemand is genoeg om een verschil te maken. Veel wijsheid en zet m op. -
Woningbouw inlichten vanwege overlast en ja, ik zou een anonieme melding maken. Moeten ze maar normaal doen. -
Oh, en ik zou zeker niet die ellende zelf in huis halen! -
Heb je daar geen wijkagent voor? Bel anoniem naar de politie, leg de situatie uit en verzoek de wijkagent er eens langs te gaan. Als je hen vertelt dat er kinderen bij betrokken zijn die mogelijk fysiek en emotioneel schade oplopen, wordt er doorgaans wel geluisterd. @Doe effe: Er staat nergens dat het hier om huurhuizen gaat. Woningbouw is er niet als het om koophuizen gaat. -
Je moet dit niet zelf willen oplossen. Bel de gemeente en vraag of je iemand van jeugd en gezin kan spreken. Heb je de desbetreffende persoon aan de telefoon dan vraag je "kan ik mijn verhaal anoniem doen" en doe dan je zegje. -
Ik denk dan aan Stichting Veilig Thuis. Niet om de kinderen uit huis te plaatsen, in tegendeel: dit gezin kan misschien wel een beetje hulp gebruiken. Sowieso komt er dan eerst een onderzoek en je kunt de melding als niet-professional anoniem doen. Mijn oude buurmeisje kon ook zo te keer gaan tegen de kinderen. En omdat ze altijd erg fel was, durfden wij als buren nooit op haar af te stappen. Stichting Veilig Thuis heeft toen een onderzoek ingesteld. Buuf had geldproblemen en reageerde dat af op de kinderen. Ze kreeg hulp van de Gemeente en is nu een stuk relaxer. Ik wens je veel wijsheid toe. -
Hoe zou jij het gevonden hebben als je buren de politie of Veilig Thuis (jeugdzorg, of voormalig mispunt kindermishandeling) toen je problemen had. Je kinderen als het zo uitkomt bij je weggehaald worden en jij onder controle en je man ook. Nee das niet leuk. Dat flik je dan ook niet bij jouw buren. Gewoon aanspreken en zeggen dat je veel ruzie hoort. Dat je hoopt dat alles goedgaat en zeggen dat je het nou eenmaal hoort en dat jij ook je problemen hebt gehad met je kinderen. Iemand een handje helpen door gewoon te steunen is ook een optie. Gewoon aanbieden een luisterend oor te zijn als ze er doorheen zit kan al heel veel helpen. Verplaats je in hun schoenen en bedenk hoe je het zou hebben gevonden als ze instanties op je af hadden gestuurd met de dreiging je kinderen kwijt te raken. Was je blij geweest of boos ik denk het laatste. Nog meer stress die opbouwt bij die mensen. Niet zeuren of hooguit zeggen dat je er soms last van hebt als dat zo is. Gewoon geluidsoverlast zonder in te gaan op het waarom. Dat je wil dat dat mindert omdat het jouw dag ook verpest en je verwacht dat ze meer rekening houden met jullie. Wie weet is zo'n gesprek genoeg om ze in te laten zien dat het op begint te vallen. Beter een lieve buur dan een verre vriend of jeugdzorg met hun slechte naam aan de deur. Dat levert pas stress op en als ze ontdekken dat jij gebeld hebt krijg je een echt probleem. Nooit zomaar aan iemands kinderen komen niet zo zwart wit denken maar wel laten weten dat je alles hoort en als je lief bent steun aanbieden. Ze hebben het al zwaar genoeg behandel ze zoals je zelf behandeld zou willen worden dan doe je het goed. Juist voor hun kinderen die willen een fijn gezin geen gezeik met wijkagenten en verzenuwde ouders want jeugdzorg komt ff dreigen. Helpen doen ze niet je leest toch wel eens wat een zooitje het daar is dus doe ze dat niet aan. -
Wat vervelend voor jullie! Je gevoel zal het goed hebben. Dit gebeurd veel. Het lijkt me een akelige bedoeling. Er moet wel heel veel gebeuren willen ze kinderen uit huis halen. Daar moeten wel heel veel meldingen en bewijs aan vooraf gaan. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik zou me verplaatsen in de kinderen. Kinderen zijn afhankelijk en wat dat betreft hulpeloos. Ze verdienen het dat er voor hun opgekomen word. Niet om de ouders terecht te zetten maar om wat hulp te krijgen in de opvoeding. Veilig thuis en ook de gemeente kan hierbij helpen. Ik denk dat dat goeie stappen zijn. Ik zou me er zelf niet in mengen denk ik. Ligt eraan.. het kan ook dat je dan zelf belast word met hun problemen . Groetjes heel veel succes en sterkte. Ben niet bang voor de gevolgen. Er kan niet veel gebeuren behalve dat de kids iemand hebben die voor ze opkomt. Ik ken iemand die het zelf heeft meegemaakt als kind en ze is nog altijd heel verontwaardigd en boos dat de buren niks gedaan hebben. Het zou haar geholpen hebben. Als er niets gebeurd staan kinderen machteloos . Dat is echt verschrikkelijk als je je in hun schoenen plaatst.