Mg2321 Panelverhaal

‘Alleen omdat ik vlakbij woon, ben ik hun mantelzorger’

Nooit heb ik een warme band met mijn ouders gevoeld. Veel tijd was er vroeger niet voor mij en ’s avonds aan de eettafel was er meer ruimte voor commentaar dan voor complimenten. Nadat ik uit huis ging, heb ik het contact beperkt tot de feestdagen en verjaardagen. Ik ging niet vaak langs, ondanks dat ik in de buurt ben blijven wonen. Mijn ouders kwamen ook niet vaak bij mij. Hun houding is altijd heel anders geweest naar mijn twee jongere zussen toe, een tweeling. Dat zijn de oogappels van mijn ouders, ik ben het zwarte schaap. Ik heb me daarbij neergelegd, alleen zorgt het nu wel voor wrijving. Mijn ouders gaan namelijk steeds meer mankeren en ik draai elke keer voor alles op. Mijn zussen zijn na hun studie namelijk allebei wat verder weg gaan wonen: de een woont op ruim een halfuur rijden, de andere is minstens een uur onderweg. Dus wat gebeurt er? Als er iets is, trekken mijn ouders bij mij aan de bel. Ik heb al een paar keer een bezoek aan het ziekenhuis en de huisarts gebracht met hen, én ik heb mijn vader al een paar keer van de grond opgeraapt nadat hij was gevallen. Mijn zussen, met wie ik overigens best een prima band heb, lijken het wel makkelijk te vinden zo. Maar mij begint het steeds zwaarder te vallen, vooral ook omdat ik eigenlijk helemaal geen goede band heb met mijn ouders. Wat kan ik doen? Moet ik de volgende keer gewoon ronduit nee zeggen tegen mijn ouders en zeggen dat ze het maar een keer aan mijn zussen moeten vragen? 

Marion (59)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Hülya 28-09-2023 15:06
    Natuurlijk kun je je ouders vragen om ook eens beroep te doen op je zussen. Ook al wonen die verder weg. Het zijn immers ook hun ouders. Als jij nee antwoord dan moeten ze wel beroep doen bij je zussen. Door het steeds bij jou weg te leggen ontnemen ze ook een stukje zorg van je zusjes. Ik denk dat het ook mooi zou zijn om eens te vertellen wat hun gedrag met jou heeft gedaan. Maar dat neemt nog niet weg dat ook je zusjes verantwoordelijkheid mogen nemen. Succes met wat je beslist te gaan doen
  • Jeannie 28-09-2023 17:29
    Zoals gebruikelijk draait het weer om de communicatie. Ik snap dat het je boven het hoofd groeit, maar voordat je de deur dichtgooit, zou je ook eens gewoon eerst met iedereen (ouders, zussen en evt. aangang) om de tafel kunnen gaan zitten en uitleggen dat je dan wel dichtbij woont, maar dat dat niet betekent dat jij alleen de verantwoordelijkheid draagt voor jullie ouder wordende ouders. Los van het feit dat jullie band niet de beste is (of je dat überhaupt wil noemen, moet je zelf weten) is het lichamelijk ook niet alleen vol te houden. Probeer om met zijn allen goede afspraken te maken en spreek ze erop aan als de anderen zich er niet aan houden. En anders zit er niets anders op dan uitzoeken of je ouders niet beter af zijn in een verzorgingshuis of met regelmatige thuiszorg. Ik wens je sterkte de komende tijd.
  • Sofie 03-10-2023 11:23
    Met verwijten maken los je niets mee op. Zorg dat je met iedereen een keer om de tafel gaat zitten. Misschien willen ze een keer met z'n allen komen eten? Benoem niet de relatie met je ouders maar geef aan dat je gerust een keer wat wil doen voor je ouders maar niet als het op mantelzorg aankomt dat jij steeds de gene bent die opdraaft omdat jij het dichtsbij woont heus wel natuurlijk met calimiteiten maar dar je nu merkt dat papa.... en dat mama.... en dus dat je meer nu hun mantelzorger voelt dan hun kind. Hoe zij dit gaan oplossen? Dat je snapt dat je ze ermee overvalt maar gaan jullie hulp inschakelen of wil één van je zussen de taken overnemen? Hoe gaan jullie dit dus als gezin oplossen?
  • M 04-10-2023 08:58
    Ik voel met je mee ik heb maar liefst vier broers en zussen en die keken lekker de andere kant op toen mijn moeder signalen van alzheimer begon te vertonen. Ik was degene die overal voor opdraaide en zelfs om de haverklap door de buren uit bed werd gebeld omdat moeder levensgevaarlijke capriolen begon uit te halen, laat in de avond dwalen op straat, eten laten aanbranden zodat de buren het zelfs roken. Totdat ik er ook bijna aan onderdoor ging, toen kwamen mijn broers en zussen ineens ook in actie. Wacht niet totdat jij het niet meer kan opbrengen. Trek aan de bel en laat je zussen weten dat het echt zo niet langer meer kan.