Willeke voelt zich eenzaam in haar nieuwe woonplaats

Na haar scheiding verhuist Willeke (43) naar de stad om daar met een schone lei te beginnen. Al snel heeft ze haar leven weer op orde, op één ding na: ze voelt zich eenzaam. Hoewel ze ontzettend haar best doet, lukt het haar maar niet om nieuwe vriendschappen te sluiten. Wat doet ze verkeerd?

“De laatste jaren van mijn huwelijk waren heftig en de daaropvolgende scheiding verliep ook problematisch. Daarom wilde ik weg uit het dorp waar ik met mijn ex had gewoond. Ik wilde niet meer aan hem herinnerd worden en met een schone lei beginnen. Ik besloot alle schepen achter me te verbranden en te verhuizen naar de stad waar mijn zoon Sjoerd zijn studie volgde. Dan kon hij me een beetje wegwijs maken en zou ik vanzelf mijn draai wel vinden. Dacht ik.

Ik werd er aangenomen als receptioniste in een kantoorverzamelgebouw, voor tweeëndertig uur in de week. Niet lang daarna sloot ik me aan bij een badmintonclub, waar ik twee keer in de week naartoe ging. Er werden altijd verschillende duo’s gevormd, dus ik leerde snel mensen kennen. Na het sporten werd er altijd gezamenlijk een drankje gedaan aan de bar en zo ging het leggen van contacten best snel.

Ik leerde daar bijvoorbeeld Lea kennen, een weduwe die enthousiast reageerde op mijn voorstel om eens samen naar de sauna te gaan. Ik voelde echt een klik, ook al was ze een flink stukje ouder dan ik. Die klik was echter niet wederzijds, want na een paar weken kreeg ik het gevoel dat ze me ontweek. Het maakte me een beetje onzeker en ik overwoog heel even om haar rechtstreeks te vragen of er iets aan de hand was. Uiteindelijk besloot ik dat niet te doen, al was ik wel nieuwsgierig. Ik wilde haar vooral niet in verlegenheid brengen. Het was vast niets persoonlijks, zo hield ik mezelf voor, en ik ging op zoek naar andere contacten.

Via mijn werk en via de boekenclub waarbij ik me had aangesloten, leerde ik ook veel mensen kennen. Ook was ik inmiddels vrijwilliger geworden bij een kringloopwinkel en ik bezocht veel evenementen die in de stad werden georganiseerd. Af en toe sprak ik iets af met de mensen die ik had leren kennen. Het resulteerde echter geen enkele keer in een vriendschap. Integendeel. Na één of twee keer afspreken had ik telkens het idee dat het een aflopende zaak was, zonder dat ik wist waarom.

Té enthousiast

Ik wil dolgraag iemand in mijn leven met wie ik niet alleen leuke dingen kan doen, maar met wie ik ook lief en leed kan delen. Een vriendin die er voor me is, in goede tijden én in slechte tijden. In mijn oude woonplaats heb ik die wel, twee zelfs: Anita en Jeanet. Via WhatsApp heb ik regelmatig contact met ze, maar met elkaar afspreken is een hele onderneming vanwege de afstand. Hoewel ik geen spijt heb van mijn verhuizing, mis ik deze twee vriendinnen enorm. Tegen Sjoerd klaagde ik er op een avond over. ‘Misschien moet je gewoon eens aan een van die vrouwen vragen waarom ze niet nog eens met je willen afspreken,’ stelde Sjoerd voor. Dat leek me ontzettend eng, maar na vijf mislukte pogingen was het misschien nog de enige optie.

Ik besloot de kwestie te bespreken met mijn collega Astrid. We waren twee keer naar een expositie geweest, maar daarna had ze elk voorstel om nog eens iets samen te gaan doen afgeslagen. Ik besloot haar op de man af te vragen waarom. ‘Jij bent niet de enige met wie het zo is gelopen,’ zei ik erbij. ‘Ligt het soms aan mij?’ Astrid aarzelde even, maar knikte toen voorzichtig. ‘Ja, Willeke, het ligt inderdaad aan jou. Je bent zo enthousiast en je wilt zo veel in een keer! Een vriendschap moet groeien. Dat ik één keer met je op stap ben geweest, betekent niet dat ik elke week iets met je wil doen. Ik heb een gezin en een druk sociaal leven, ik heb er gewoon geen tijd voor. Maar dat is volgens mij wel wat je wilt.’

Dat kwam aan als een klap in mijn gezicht, maar ze had gelijk. Ik had zeeën van tijd en dacht er alleen maar aan hoe ik die leegte kon opvullen. Rustig een band opbouwen was er daarom niet bij, ik wilde meteen een hartsvriendin. Astrid zuchtte en stond toen op. ‘Het spijt me, maar dat voelt benauwend. En aan jouw verhaal te horen, ben ik blijkbaar niet de enige die dat zo ervaart.’ Het was duidelijk: ik was te overweldigend geweest en daarmee had ik haar van me weggeduwd.

Onzeker

De dagen daarna was ik wel even van slag. Ik dacht er lang over na en sprak er uiteindelijk ook over met Anita. ‘Laat de moed niet zakken,’ zei Anita. ‘Ga gewoon door met afspreken, maar bouw het de volgende keer rustig op. Vandaag of morgen vind je echt wel iemand met wie het klikt, hoor.’
Ik heb geprobeerd om gewoon door te gaan met het leggen van contacten, maar ik merk dat ik onzeker ben geworden. Bij alles wat ik doe, vraag of zeg, denk ik: kom ik niet te opdringerig over? En: heeft deze persoon wel tijd voor mij? Toch wil ik het niet zomaar opgeven. Of moet ik het juist wel loslaten? Zijn er mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en die tips voor me hebben?”

Willeke (43)