‘Is dit normaal gedrag voor een peuter?’
Het driejarige zoontje van Derya (29) heeft al meer dan eens andere kinderen en dieren bewust pijn gedaan. Hij toont daarna ook geen medeleven en standjes lijken hem niets te doen. Is dit normaal peutergedrag of heeft haar zoontje misschien hulp nodig?
“Op een dag, een paar maanden geleden, was mijn schoonzus Meriam bij me op bezoek met haar dochtertje Sharissa. Heel gezellig vond ik, én fijn omdat mijn zoon Cay dan lekker met zijn nichtje kon spelen. Cay was toen bijna drie en een drukke, beweeglijke peuter. Voor zijn leeftijd kon hij heel goed aangeven wat hij wilde en daarbij kon hij af en toe behoorlijk brutaal uit de hoek komen. Voor mij heerlijk als hij een ochtend beziggehouden werd.
Cay is vier maanden ouder dan zijn nichtje, maar ze vermaakten zich altijd prima met elkaar. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik die dag vanuit de keuken plots een indringende gil hoorde, gevolgd door hartverscheurend gehuil van Sharissa. Een ogenblik later hoorde ik Meriam streng zeggen: ‘Cay, dat is niet leuk van jou.’ Ze verscheen in de keuken met Sharissa op haar armen. Op Sharissa’s armpje zag ik twee lange, diepe krassen en uit een ervan kwam een beetje bloed.
‘Ik zag dat Cay het deed,’ zei Meriam kort. ‘Hij krabde haar.’ Ze draaide de kraan open en hield Sharissa’s armpje onder het koude water.
Ik liep de woonkamer in. Cay stond daar met een autootje in zijn handen naar het tafereel in de keuken te kijken. Onbewogen.
‘Cay,’ zei ik streng. Hij richtte zijn blik op mij. ‘Wat heb jij gedaan?’ Hij reageerde niet, bleef stokstijf staan. Ik zakte door mijn knieën en pakte zijn kin beet om hem goed aan te kunnen kijken. ‘Cay, wat je hebt gedaan, mag niet.’ Ik wachtte even op een reactie van hem, maar die bleef uit. Zijn blik was doods, alsof hij een robot was die uit stond. Ik probeerde nog een reactie uit te lokken door hem in de keuken tegenover de huilende Sharissa te zetten, maar niets…
‘Je zou toch zeggen dat er in ieder geval iets van spijt uit moet komen, Derya,’ zei Meriam, die nog steeds verbolgen klonk. ‘Ik vind dit niet normaal.’ Daar was ik het diep in mijn hart wel mee eens, dus zei ik maar een paar keer dat het me speet. Cay ging door met zijn spelletje alsof er niets aan de hand was.”
Wipkip
‘Het is een kind,’ zei een vriendin van me later. ‘En kinderen doen dat soort dingen. Ze denken alleen nog maar aan hun eigen wensen en behoeftes. Dat komt later heus wel goed.’ De vader van Cay had een dag eerder hetzelfde tegen me gezegd. Maar zelf was ik er niet zo zeker van.
Ik dacht terug aan een paar weken daarvoor, toen Cay plots een ander kind van een wipkip af had geduwd. ‘Ik wil, jij moet eraf!’ had hij er boos bij geroepen. De moeder van dat andere jongetje, dat ik niet kende, had me een venijnige blik toegeworpen. ‘Ik denk dat jij je kind eens wat beter moet opvoeden,’ had ze gezegd. ‘Dit vind ik echt niet kunnen.’ Ik was het met haar eens en schaamde me diep. Cay had echter nergens last van. Zijn doel was bereikt, hij kon lekker op de wipkip. Dat het andere jongetje tranen met tuiten huilde, leek hij niet eens op te merken.
Dat voorval had me een naar gevoel bezorgd, net als dat incident met mijn nichtje. Vooral het feit dat Cay na de gebeurtenissen totaal geen medeleven had getoond, baarde me zorgen. Of was het toch, zoals mijn vriendin beweerde, normaal gedrag voor een peuter?
Ik speurde wat rond op internet, maar daar werd ik niet veel wijzer van. Het al dan niet tonen van medeleven met anderen is ook afhankelijk van de persoonlijkheid van het kind, zo begreep ik uit alle verhalen. Ik besloot er dus op te vertrouwen dat het bij Cay nog wel zou komen.”
Duiven
“Maar nu is er weer iets gebeurd wat me zorgen baart. Ik had Cay op een zonnige ochtend meegenomen naar het park. Ik was verdiept in mijn telefoon, toen ik plotseling kreten hoorde achter me. Het was Cay, die op oorlogspad ging. De vijand was een groep duiven die zich ophield op een klein veldje. Met woeste gebaren stampte hij eropaf. Hij raakte er eentje met zijn voeten, die duif wist nog maar net te ontsnappen, de bosjes in. Ik stoof op Cay af en pakte hem bij zijn arm. Ik draaide hem om en toen werd het koud om mijn hart. De blik in zijn ogen vond ik een beetje eng. Hij keek dwars door me heen, hij leek me straal te negeren.”
‘Cay!’ riep ik uit. Hij probeerde zich los te trekken. ‘Cay, we gaan naar huis! Ik vind dit niet leuk! Die duifjes hebben nu pijn door jou!’ Het deed hem niets, dat zag ik, maar hij liet zich door me meevoeren.
Het duurde wel even voordat ik hiervan bijgekomen was. Eenmaal thuis leek Cay nergens last meer van te hebben en al snel was hij lief aan het spelen. Ik pieker echter tot op de dag van vandaag. Vertoont Cay normaal peutergedrag of is er misschien meer aan de hand? Hoe kom ik daarachter en hoe kan ik voorkomen dat hij mensen en dieren pijn blijft doen?”
-
Om heel eerlijk te zijn vind ik dit geen normaal peuter gedrag. Zelfs kindjes van een jongere leeftijd weten dat dit niet hoort, wat overigens iets anders is dan het nooit meer te zullen doen ;) Ze voelen wél zich op zijn minst ongemakkelijk omdat ze aangesproken worden op hun gedrag. Jouw zoon lijkt nergens anders van te worden zoals je hem omschrijft. Ik wil natuurlijk niet gelijk een diagnose stellen of jouw kind bestempelen, maar ik herken dit gedrag van de kinderen die ik begeleid heb binnen een woonlocatie voor kindjes met een autistische stoornis. Zij kunnen niet aanvoelen wat hun gedrag teweeg brengt. Ze zien de reactie los van hun actie. Als jij jouw zoon hierin herkent kun je dit altijd eens voorleggen aan de huisarts of eens vragen of dit gedrag bij de oppas/opvang/peuterspeelzaal ook voorkomt en opvalt. Wellicht kunnen zij jou hier verder in begeleiden. Ik wens je veel succes en sterkte! -
Hoi hoi Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt over je kind. Als ik het zo lees is het echt peuter gedrag maar het feit dat hij daar niet in te corrigeren is baart mij wel zorgen. Ik zou een gesprek aanvragen met de huisarts als hulp en wat je kan doen. Want hoe sneller je dit probleem aan pakt des te eerder leert jou kind dat dit gedrag echt niet kan. En je hoeft je absoluut niet te schamen om hulp in te roepen van derden. Heb ik bij mijn dochter ook gedaan. En nog steeds blij dat ik dat toen gedaan heb. Zowel voor jou als moeder en voor het kind alleen maar positief. Heel veel succes -
Het is misschien een idee om hem te gaan belonen wanneer hij wel lief heeft gespeeld met een ander levend wezen, in plaats van hem alleen te bestraffen wanneer hij iemand anders pijn doet, als je dit nog niet deed. Je kunt ook eens proberen om, na zo’n incident, te vragen waarom hij iemand anders pijn heeft gedaan, op een kalme manier (hoe geschrokken je er ook van bent). Er zit altijd een reden achter gedrag, die reden moet je zien te achterhalen alvorens je effectief hierop kunt corrigeren. Is er iets gebeurt of speelt er iets af in jullie leven dat effect kan hebben op hem, zonder dat je je daar misschien bewust van bent? Mensen geven vaak de schuld aan de persoonlijkheid. Dat is meestal niet het geval (dit noemen we de fundamentele attributie fout, het probleem wordt vaak veroorzaakt door iets uit de omgeving, maar niet altijd natuurlijk). Kort samengevat: Probeer samen met je kind duidelijke regels te maken en deze altijd te handhaven met een afgesproken consequentie. Als iets voorvalt, haal die afspraak aan. Probeer vaker goed gedrag te belonen en benoem hier duidelijk bij waarom hij beloont wordt (haal de regel erbij). Probeer ondertussen uit te zoeken of dit gedrag door een extern probleem kan komen. Als je er alsnog niet uitkomt, kun je inderdaad naar de huisarts stappen voor hulp. Dat kan absoluut helpen. Groetjes, Een VO docent -
Dat je blijft piekeren begrijp ik. Maar daar los je niets mee op. Het lijkt me voor iedereen , en vooral voor je zoon, het beste om met hem naar de huisarts te gaan. Deze kan je beter adviseren en helpen dan de lezers op het forum hier. Veel succes en sterkte. -
Hoi Derya, Mijns inziens is dit geen normaal gedrag voor een peuter. De peuters die ik ken, inclusief die van mezelf, laten zeker wel beschaamd gedrag zien als ze worden aangesproken en zijn ook in staat om sorry te zeggen en een hand/knuffel te geven. Ik zou hulp zoeken bij CJG. Wat de huisarts doet, weet ik niet precies, maar hij/zij zal je ook vast door kunnen sturen naar een professional. Dat je hulp zoekt/nodig hebt is geen teken van zwakte. Ik vind je juist een goede moeder als je nu hulp zoekt voor je kind. Sterkte! -
Als eerste wil ik zeggen dat ik het ontzettend goed vindt van je dat je over het gedrag van je zoon nadenkt. Dat je je afvraagt of het normaal is zegt eigenlijk al meer dan genoeg. Ik wil je niet beledigen maar tik eens op google in “kinderen met psygopatische kenmerken” Onze overburen hebben een zoon van 6 die dit gedrag ook vertoont. Zij krijgen uit alle hoeken hulp om te zorgen dat het de goede kant op zal gaan met hem en jij school (zit bij mijn dochter in de klas) niet hoedt te verlaten. Hij doet dieren expres pijn, wilde mijn dochter van 3 achterover van een trap afduwen, zo uit het niets. Heeft mijn oudste dochter blauwe plekken geslagen op haar rug en borst. Bij hen is het uit de hand gelopen door dat de ouders veel te luchtig denken. Kinderen horen andere kinderen niet uit het niets pijn te doen. En die blik waar je het over hebt heeft dat jongetje ook, koude rillingen krijg je ervan. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Volgende keer als je met hem weg gaat; laat je telefoon in je zak en opserveer je kind eens heel erg goed. Kan ook een schreeuw om aandacht zijn. -
Om heel eerlijk te zijn Derya vind ik zijn gedrag niet normaal. Tuurlijk, een kind van 3 zal zijn grenzen opzoeken maar als dit hem totáál niet deert telkens weer, dan zou ik toch hulp inschakelen via de huisarts of consultatiebureau. Misschien is er sprake van een ontwikkelingsstoornis en kan hij dmv therapie hier hulp bij krijgen. Het GGnet kan je hier vast bij helpen. -
"Cay ging door met zijn spelletje alsof er niets aan de hand was.” "Zijn doel was bereikt, hij kon lekker op de wipkip." Ik kan me voorstellen dat als hij zijn doel bereikt, hij het de volgende keer weer doet. Lijkt mij verstandig om hem even straf te geven, een tijdje op de gang ofzo, of even in de hoek. Op zijn leeftijd is drie minuten genoeg en efficienter dan woorden. Bovendien, waarom zou hij luisteren als hij daarna toch zijn zin krijgt of gewoon door kan gaan met waar hij mee bezig was ? Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken over zijn kille blik, ik denk eerder dat het een blik van onbegrip is. -
Wat lastig! Ik zou een afspraak maken met de huisarts om dit voor te leggen.