Mandy denkt dat haar dochter af en toe drugs gebruikt
Mandy (46) vermoedt dat haar zestienjarige dochter Lois samen met haar vriendinnen experimenteert met drugs. Moet ze de confrontatie aangaan of het een tijdje op z’n beloop laten, in de hoop dat haar dochter verstandig genoeg is om geen ál te domme dingen te doen?
“Mijn man Leo en ik vonden de puberteit bij onze twee kinderen eigenlijk wel soepel verlopen. Af en toe rollende ogen en een brutale mond – dat was het wel zo’n beetje. Echte drama’s hebben we eigenlijk nooit meegemaakt. Onze zoon Daniel is inmiddels achttien en onze dochter Lois zestien. Ik dacht dat we de puberperikelen binnenkort achter ons konden laten, maar nu begin ik toch te twijfelen. Om mijn zoon maak ik me geen zorgen, om mijn dochter des te meer.
Lois heeft tot haar vijftiende op redelijk hoog niveau gekorfbald. Ze bracht veel tijd door op de club, maar op een dag liep ze een ernstige blessure op, waardoor ze moest stoppen. Ze ging ook steeds minder vaak naar de club. Ze kreeg andere vriendinnen, via school. Ongeveer een halfjaar geleden maakte ik kennis met hen: Miranda en Texas. Wat een types! Texas had kort, bijna wit haar, knalroze lippenstift op en een piercing door haar onderlip. Miranda had lang, zwart haar en gaten in haar oorlellen, zo groot dat er een merkstift doorheen paste. Ondanks hun intimiderende uiterlijk stelden ze zich beleefd voor. Ik kon ze moeilijk peilen.
Lois trok steeds vaker met hen op. Ze gingen naar de bioscoop, een stuk fietsen, of gewoon ‘buiten hangen’. In het begin vertelde Lois nog weleens wat, en op die manier kwam ik erachter dat Miranda rookte – wat ik meteen afkeurde – en dat Texas ooit weleens een pilletje had geslikt. Op dat laatste reageerden we geschokt. Misschien is dat de reden dat Lois de afgelopen maanden een gesloten boek is. Ze vertelt helemaal niks meer, ook niet als ik ernaar vraag.
Zoete geur
Ongeveer anderhalve maand geleden kwam Lois op zaterdagavond een halfuur te laat thuis. Dat is helemaal niets voor haar, dus was ik doodongerust. Toen ik haar hoorde, stoof ik naar buiten. Ik hoorde Miranda nog ‘welterusten’ gillen. Lois trok de schuurdeur met veel kracht open, waardoor deze tegen de muur klapte. Ze giechelde. Een beetje onvast op haar benen schoof ze haar fiets naar binnen.
‘Waarom ben jij zo laat?’ vroeg ik streng.
Ze keek me kort aan terwijl ze langs me heen schoot. Haar ogen stonden een beetje raar, vond ik. Rook ik nu een zoete geur om haar heen?
‘Miranda had een lekke band.’ Weer giechelde ze. Voordat ik nog iets kon vragen, was ze al binnen. ‘Ik ga meteen naar bed, ik ben doodop!’ riep ze.
Het moest echt even landen bij me. Wat wil je, ik ben niets gewend. Mijn zoon is een echte gamer, met nul interesse voor uitgaan. Hij heeft voornamelijk online contact met zijn vrienden. Hij neemt school serieus, heeft een bijbaan en sport drie keer per week. Met hem heb ik nooit iets alarmerends meegemaakt.
Een paar dagen later sprak ik erover met een vriendin die op dit vlak iets wijzer is dan ik. ‘Het kan dat ze een jointje heeft gerookt,’ zei ze. ‘Let de komende tijd gewoon een beetje op, dan merk je het snel genoeg, hoor.’
Leo vond dat ik me geen zorgen moest maken. ‘Laat haar maar wat experimenteren, heb vertrouwen.’
Hartstikke ziek
Maar dat laatste kan ik dus niet. Ik ben me erin gaan verdiepen en meer op Lois gaan letten. Ook ben ik eens goed gaan nadenken over andere dingen die de afgelopen maanden zijn gebeurd. Zo werd ze een keer ’s avonds door Texas thuisgebracht, hartstikke ziek. Ze zag zo wit als een laken en kon nauwelijks op haar benen staan. Texas gedroeg zich een beetje gek, vond ik, maar ik maakte me zorgen om Lois, dus besteedde ik geen aandacht aan haar vriendin. Nu denk ik: het was niet pluis. Lois had helemaal geen griep, zoals ik toen dacht, er was waarschijnlijk iets anders aan de hand.
Ik heb nog een andere reden om te denken dat ze misschien weleens wat gebruikt. Ik heb haar broer ernaar gevraagd. Daar heb ik spijt van, maar ik weet dat hij niet van liegen houdt en dus kon ik het niet laten. Ik zag aan Daniel dat hij schrok toen ik het vroeg. ‘Moet je aan haar vragen, mam, niet aan mij!’ Hij zette meteen zijn koptelefoon op als signaal dat hij er verder niet over wilde praten. Maar ik wist genoeg.
Kortom: ik heb het sterke vermoeden dat mijn zestienjarige dochter gebruikt. Wat, wanneer en hoeveel, daar heb ik geen idee van. Ik heb Lois er nog niet naar gevraagd, omdat ik geen idee heb wat ik hiermee aan moet. Is het onschuldig experimenteren? Of moet ik me zorgen maken? Moet ik het verbieden of er juist open met haar over praten? Leo weet het ook niet. Op dit gebied zijn we allebei zo groen als gras. We hebben hier geen enkele ervaring mee. Leo hoopt dat ze het snel beu zal zijn, maar ik wil niet wachten tot het verkeerd gaat. Wat kan ik doen? Of is afwachten de enige optie?”
-
Hoi Mandy! Er zit niets anders op dan je vermoeden aan je dochter op te biechten. Toon je nieuwsgierig: Wat voor pilletje heeft Texas geslikt? Hoe vond ze dat? Zou jij ook wel eens zo'n pilletje willen slikken? En rook jij ook wel eens? Natuurlijk ook niet al je vragen in 1 x tegelijk op haar afvuren, want dan heeft ze het idee dat ze verhoord wordt. Hoe dan ook, blijf met je dochter in gesprek! Ik begrijp dat je bezorgd bent, maar door die bezorgdheid te veel aan je dochter te tonen sluit ze zich denk ik van je af, en dat wil je juist niet. Ik wens je heel veel succes!!! -
Je moet altijd op je moedergevoel vertrouwen.Moedergevoel laat je namelijk zelden in de steek. Als je goed naar je gevoel luisterd weet je ook zelf op wat voor manier je het beste het aan kan pakken. Moedergevoel dat train je niet, dat ontwikkel je niet, dat ís er gewoon en moedergevoel is een soort instinct. Mama knows best. -
Hoi hoi. Wat vervelend voor je dat dit je zo bezig houdt. Het is je dochter. Je wilt haar beschermen. Dat is prachtig! Alleen ben ik bang als je het op deze manier doet dat ze zich van je af keert. Ikzelf heb vroeger aan de drugs gezeten. Als mijn moeder mij aankeek voelde ik mij vreselijk schuldig. Uiteindelijke is ze er gewoon eens over begonnen onder een wandeling zodat ik haar niet aan hoefde te kijken en vertelde dat ze al een tijdje vermoedde dat ik af en toe drugs gebruikte. Niet aanvallend maar gewoon vanuit haar eigen gevoel. Ik heb toen gezegd dat dat klopte. Ze heeft mij nooit veroordeeld maar mij wel gezegd wat de gevaren zijn. Ze heeft mij gezegd dat ze het mij niet kan verbieden omdat ik het dan toch stiekem doe maar dat ik altijd bij haar mocht komen als er iets zou zijn. En natuurlijk dat ze het niet fijn vond dat ik dit deed. Ik ben een tijdje doorgegaan met experimenteren met mijn moeder aan de zijlijn (als er iets was kon ik bij haar terecht) Ik denk als ze mij had aangevallen en had bespied enz dat ik dan juist veel meer was gaan gebruiken omdat je je toch altijd wat afzet tegen je ouders . Probeer gewoon op een rustige manier, vanuit jezelf (ik voel, ik ervaar) eens over te praten en te vertellen wat de gevaren zijn. Des noods haal je een boekje over drugs die ze kan doorkijken. Je weet zelf wel waar ze het meest aan heeft. Succes -
Ik ben zelf natuurlijk ook nog wat jonger, maar mijn ouders hebben me altijd de ruimte gegeven om eerlijk te zijn, ook als het iets was wat ze liever niet hadden of hoorden, ze hadden dan liever dat ik eerlijk was en ze me konden helpen met dingen. Als jullie dit bij haar ook gedaan hebben kan je je gevoel met haar delen en daarbij zeggen dat je haar niets kwalijk neemt als het zo is, maar dat je je alleen zorgen maakt omdat je wil dat ze veilig is en geen verkeerde dingen doet.