Zijn familie komt altijd eerst.
Hallo lieve mensen,
Kunnen jullie mij vertellen wat ik hieraan kan doen? Het zit zo:
Toen mijn zus enkele jaren terug, na een aantal mislukte relaties, haar huidige vriend ontmoette, moesten we allemaal nogal aan hem wennen. Hij was het complete tegenovergestelde van het soort mannen waar ze normaal gesproken op viel. Maar we hoopten dat juist daarom, het dit keer wél voor haar zou werken.
Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder en zijn ze nog steeds bij elkaar. Ze wonen samen in een mooi huis in zijn geboorteplaats (zo’n 25 km van onze geboorteplaats) en hebben het goed.
Fijn, zou je denken, en natuurlijk is het voor haar fijn en dat gun ik haar ook. Maar er is toch één ding waar ik me zo nu en dan gruwelijk aan stoor. Zoals de titel al zegt; zijn familie gaat voor.
Toen ze besloten samen te gaan wonen, moesten en zouden ze dat doen in zijn gemeente, dicht bij zijn familie. Zijn zus woont met haar gezin in de straat achter hen, zijn vader twee straten verderop in zijn geboortehuis en dan is er nog een hele sliert aan ooms, tantes, neven, nichten, enz. Zó gezellig bij elkaar op de lip, iedereen klost onaangekondigd bij elkaar binnen…ieder zijn meug, maar ik zou er niet aan moeten denken.
Ook mijn zus zelf had er in het begin haar bedenkingen bij, maar inmiddels doet ze er even hard aan mee. Óf ze zit zelf bij Tante die-of-die, óf nichtje zus-of-zo komt logeren. Zó gezellig.
Maar…
Verder dan het dorp en de belangetjes van het dorp, strekt hun wereld niet meer. Plichtmatig worden er bezoekjes aan mijn vader afgelegd (9 van de 10 keer zonder hem), maar enig gevoel? Neuh, niet echt.
Mijn vader’s 80e verjaardag vorig jaar zomer? Sorry, meneer en mevrouw zaten met neef weet-ik-veel op de camping; konden écht niet terugkomen. Mijn verjaardag vorig jaar? Verrek ja, bijna vergeten. Want nichtje weet-je-wel was óók jarig en om dat nou af te zeggen is ook zo zielig voor dat kind. Ze kwamen morgen wel even hapje eten. Zonder cadeau of zo, want verrek ja, bijna vergeten.
Mijn verjaardag dit jaar? Sorry, maar nichtje weet-je-wel wil aan de BBQ met haar favoriete oom. En dan wordt het wel een beetjecdruk als pap en ik óók nog zouden komen…de week erop dan maar? Dat moesten ze nog even uitzoeken, want hadden ze al niet iets met tante Huppeldepup?
Ik durf er mijn huis om te verwedden dat ze met papa’s verjaardag wel weer op de camping zullen zitten…
Ik mis mijn zus en wat we ooit hadden, maar ze lijkt volledig geabsorbeerd door zijn familie. Wat moet ik hiermee?
-
Hoi Beverly, wat een vervelende situatie maar ook heel herkenbaar. Mijn moeder had daar een goed woord voor 'familieziek', dus echt alles maar dan ook alles moet je meemaken met je familie als is het een verre verre achternicht. Ik moet er ook niet aandenken, mijn God de hele tijd dezelfde mensen zien. Even een vraagje, hebben ze wel vrienden buiten zijn familie? Ik zou toch maar eens een keertje een goed gesprek aangaan met je zus want zo kan het niet langer. Je weet niet hoelang jullie vader nog hebt en het is ook zo sneu voor die man als zijn andere dochter niet komt maar wel heel erg egoïstisch als hij niet meekomt. Jouw zus moet wakker gemaakt worden want dit is niet gezond. Goede familiebanden is prima en ook belangrijk maar niet op deze manier, lijkt wel een sekte. Je zus is volgens mij niet iemand die er wat van zegt en ze zal snel zeggen dat het gezellig is. Maar is dat wel zo? Als het uitgaat(wat ik niet hoop voor haar hoor)dan ben jij en je familie wel goed. Probeer toch maar een gesprek daarover met haar aan te gaan, zonder andere mensen erbij dus alleen jullie tweetjes. Ze moet echt wakker geschud worden. Succes ermee. -
Bedankt voor je reactie, Miami. Familieziek is inderdaad een goed woord voor wat er daar gebeurt. Om antwoord te geven op je vraag; ze hebben in het dorp ook andere vrienden, maar gezien de geringe afmeting van dat dorp, is zo'n vriend dan de zoon van de collega van de oom van...en die heeft dan weer een dochter die in de klas zit bij het nichtje...enz. Kortom, altijd dezelfde harses en wie geen bloedverwant is, is wel ergens aangedouwd. En als je dan wél naar die vriend zijn borrel gaat, maar niet naar de BBQ van de ander, dan weet iedereen dat meteen en dan komt het gezeik. Komen ze letterlijk verhaal halen... Wij zijn stadskinderen en ik zal dat altijd wel blijven. Heb vrienden en familie om me heen, maar geniet ook wel van de anonimiteit van een grotere stad. Mijn zus lijkt op het eerste gezicht de dorpscultuur omarmd te hebben, maar stiekem denk ik dat ze het soms meer als een wurggreep ervaart. Dat zal ze echter nooit toe durven geven, niet eens tegenover mij. Want dat zou betekenen dat ze weer niet schadeloos uit een relatie komt en daarvoor vindt ze haar luxe leventje net een tikkeltje té belangrijk. -
Ik herken me hier helemaal in, Mijn broer heeft samengewoond en bij hem ging ook plots zijn schoonfamilie overal bij voor. Sinterklaas,Kerst,Pasen noem maar op, altijd was er wel iets waarom hij die kant op ging. Ik kwam alleen altijd in beeld als zijn relatie in een dip zat, dan as ik een luisterend oor. Relatie liep op de klippen, jaartje later nieuwe vriendin, nu ongeveer jaartje of 4, ik lieg niet als ik zeg dat het om de 1 a 2 maanden uit is, ze passen totaal niet samen, maar ze zijn gewoon allebei bang om alleen te zijn. Als het aan is tel ik niet mee, is er ruzie dan staat hij voor de deur. Vorig jaar was het in november voor de zoveelste keer uit, hij was bang met de feestdagen alleen te zijn, ik heb hem bij mijn gezin uitgenodigd met sinterklaas/kerst en oud en nieuw. Eten besteld, kleinigheidje gekocht voor Sinterklaas, voor kerst en oud en nieuw wat dingen geregeld, super leuk allemaal. Op 5 Dec telefoontje dat het weer aan was, maar dat hij wel moest laten zien dat hij duidelijk voor haar kiest, hij belde doodleuk al zijn afspraken af. Ben zelden zo kwaad geweest ook mijn wederhelft was er klaar mee. En at denk je? Eerste week van januari was het weer uit. en belde hij weer, ja sorry jongen, we zijn ff klaar met je. Ondertussen is het alweer aantal keer aan en uit geweest. Steek er geen energie in, want het werk averechts, doe lekker je eigen dingen, komen ze is het prima, zo niet jammer dan, ik zou er niet achteraan blijven lopen. -
Hoi Beverly, wat een rotsituatie. Alles is eigenlijk al gezegd: ik snap ook echt hoe dat gaat bij je zus omdat ik opgegroeid ben in zo'n dorp en herken wat je bedoelt. Woon nu in de stad, heerlijk! Ik zou ook zus apart nemen en zeggen luister, fijn dat je je daar zo goed voelt en veel vrienden hebt maar wij missen je. De mensen daar zullen toch wel begrijpen dat je naar de verjaardag van je vader wil zeker als hij al 80 wordt. (gefeliciteerd trouwens!) En zeg gerust zoiets als: als je buurvrouw daar in het dorp 80 wordt en haar dochter komt niet op haar verjaardag zouden ze er schande van spreken maar je eigen vader moet je maar laten zitten? Zeg gerust dat ze respect mag eisen voor JOUW familie en geliefden. En als ze verhaal komen halen? 'Mijn vader werdt 80, dat ging vóór dat begrijp je toch wel?'. Je zou de kwestie ook om kunnen draaien en haar aan het denken zetten: wat als ZE niet komt op verjaardag nr. zoveel omdat haar vader of zus jarig zijn en ze gewoon kan antwoorden: zou JIJ de 80e verjaardag van je vader laten schieten? Zo gaan wij als familie niet met elkaar om, het hemd is nader dan de rok en mijn vader is geen vage kennis die ik opzij schuif voor een nichtje van een kennis (of zoiets ;-) ) Dwingen kan niet maar je kan haar wel vertellen of schrijven dat je haar mist en echt heel verdrietig bent als ze haar neus niet laat zien. Of bij je vader, vraag gerust wat de werkelijke reden is dat ze zoiets belangrijks laat schieten voor een vreemde? Kraak vooral haar man niet af, zo gezellig is het niet als hij meekomt begrijp ik; je zou nog kunnen zeggen 'dan gaat je man naar de BBQ van nichtje, kom jij hiernaartoe; iedereen tevreden'. Het gaat toch om je zus en dat zij komt? Haar man is bijzaak, letterlijk. Praat over hem alsof ze de lotto heeft gewonnen met hem, des te makkelijker is het voor haar om evt. te vertellen dat ze het niet meer trekt al die verplichtingen en de druk die haar man op haar uitoefent. Of ze het écht zo naar haar zin heeft weet niemand natuurlijk.. als ze geen nee durft te zeggen (want als je iets verkeerd doet in zo'n hechte gemeente lig je eruit en veranderd de sfeer.. ze hoort er niet bij, wordt niet meer gegroet op straat..) zou ik haar toch nog even op het hart drukken dat jij nu degene bent die zich -terecht- genegeerd voelt alsof je iets verkeerd hebt gedaan. Probeer dat gesprek met haar aan te gaan, of mss beter nog een mailtje sturen zodat ze het nog een paar keer door kan lezen. Vraag haar in dat geval er even over na te denken voor ze antwoord geeft. Ik hoop dat jullie eruit komen, het is absoluut niet leuk om altijd als laatste op haar prioriteiten-lijstje te staan, dat snap ik. Wens je alle goeds en hoop dat jullie er samen uitkomen.