Zelfmoord
Op een gegeven moment ben je 23 jaar oud en concludeer je eigenlijk dat je niks hebt bereikt in je leven en dat je geen perspectief meer ziet voor jezelf. Verder heb ik ook geen vrienden en eigenlijk ook geen contact met familie. Eigenlijk leef ik voor spek en bonen. Ik was vrijwel altijd een eenzame jongen dat verder nooit echt plezier heeft gehad. Door dit heb ik ook een laag zelfvertrouwen en merk gewoon dat het dan beter voor me is om zo spoedig mogelijk te sterven. Iedere dag dat ik wakker word is er eigenlijk één teveel. Ik denk het meest aan een pijnloze zelfmoord alleen lukt het me maar moeilijk om daarvoor een methode te vinden.
-
Je klinkt heel depressief, ik heb met je te doen en zou je aanraden contact op te nemen met je huisarts en vertellen dat je met dit gevoel rondloopt. Ik snap dat je denkt dat het altijd zo gaat blijven maar dat hoeft natuurlijk niet. Zelfmoord plegen kan altijd nog. Klinkt mss idioot maar er zijn meer mensen geweest die dat hebben geprobeerd, daardoor eindelijk hulp kregen en nu (een vriend van me) zelf mensen begeleiden die depressief zijn en blij is dat zijn poging toen mislukt is. Ik wens je heel veel sterkte, bedenk ook dat het in deze tijden nóg moeilijker is om vrienden te maken, iets zinvols te doen. Als je liever niet naar de huisarts gaat zou je ook nog de Luisterlijn kunnen bellen en daar je verhaal doen. Je mag daar bellen zovaak je wil, dag en nacht en krijgt iemand aan de lijn die weet hoe zwaar het leven voor je kan zijn. Nr. staat online, 0900-113 zou ik even overslaan; veel erg slechte verhalen over gehoord (van die vriend) zijn vooral stageplekken denk ik; ze schijnen steeds standaardantwoorden te geven zoals: en hoe is dat voor jou? of: begrijp ik het goed als: en dan herhalen wat je net gezegd hebt. Dat klinkt als een cursus gesprekstechniek oefenen op mensen die echt op het randje staan; zoek aub wel GOEDE hulp, niemands leven is waardeloos en 23 is nog jong genoeg om je leven drastisch om te gooien. Je zit waarschijnlijk in een patroon waar je in je eentje niet meer uitkomt, laat een ander je helpen! Heel veel sterkte en liefs, hou je taai! -
Hoe komt het dat je geen contact hebt met je familie? En hoezo heb je geen vrienden? Ik snap je verhaal heel goed hoor, ik ben gewoon heel erg benieuwd naar de dingen die je doet in het leven. Want weetje, voordat je dan jezelf eventueel het leven zou ontnemen, denk aan alle dingen die je nog niet geprobeerd hebt. F*ck it, verkoop al je zooi en ga naar het buitenland of iets. Je hebt toch niets te verliezen neem ik aan. Heb schijt aan alles en doe shit gewoon puur om te proberen. -
'@anne ik kan me maar heel moeilijk hechten met mensen maar weet niet hoe dat komt. Ik heb wel vriendschappen gehad maar dat was vaak maar erg kort. Met familie heb ik eigenlijk al jaren amper contact en met sommige zelfs helemaal nooit -
Hey, Je berichtje is al een aantal maanden geleden geplaatst. Vraag me af hoe het met je gaat. Ben je er nog? Hoop oprecht van wel. Ik hoop dat je elke dag, wanneer je wakker wordt, beseft dat je er mag zijn en dat de nieuwe dag ook voor jou gemaakt is. De wereld ligt aan je voeten. -
Hallo Anoniem , ben twee keer zo oud als jij maar heb zelf ook momenten / periodes doorleefd dat ik wanhopig , onzeker en levensmoe was . Heb aantal pogingen ondernomen maar ben erg dankbaar dat dit mislukte . Het leven wordt naarmate je ouder wordt minder zwaar ! Na het zevenentwintigste levensjaar schijnen mensen met depressieve klachten ook meer vat te krijgen op zichzelf en hun problemen . Dus als je weinig perspectief hebt , bedenk dan alsjeblieft dat deze "mist" tijdelijk van aard is , en je leven weldegelijk zinvol is , en zinvoller kan worden . Wellicht kun je baat hebben bij gesprekken met iemand met meer levenservaring ? Hou vol , je bent waardevol en probeer als het moeilijk gaat een dag tegelijk te leven . Met kleine stapjes kom je er uiteindelijk ook ! Heel veel sterkte , liefde en geduld gewenst ! Warme groet , Spencer