wordt gek van de depressie van mijn vrouw
Ik schrijf dit hier om gewoon eens even mijn frustraties van me af te schrijven.
Ik ben 37 jaar, getrouwd 2 kids.
Mijn vrouw zit nu ruim 2 jaar in een behoorlijke depressie, en ik ben nu op een punt gekomen dat ik eigenlijk niet meer weet of ik nog wel samen verder wil.
Het is nu dus al ruim 2 jaar ellende met pieken en dalen.
Verschillende opname achter de rug van telkens 4 a 5 weken, verschillende soorten therapie, dagbehandeling enz enz. Ondertussen ging tijdens de opnames, uiteraard het dagelijks leven door, kids naar school, voor weken opvang regelen, ook in de avond ivm ploegendienst, tussendoor op ziekenbezoek, kids naar sporten enz. Na paar weken mocht ze weer van enkele uren naar halve/hele dagen naar huis, nou dat was ook een soort kleine ramp, je zit eigenlijk met een soort zombie in huis die nergens zin in heeft. Nu na de allerlaatste opname gaat het wat beter maar ik ben van binnen gewoon opgebrand, voel me moe en ben er eigenlijk wel klaar mee. Ik ga af en toe mee naar de therapie om te kijken hoe ik/we alles aan moeten pakken. Mijn vrouw wil mij niet kwijt maar ze heeft door de depressie geen enkele interesse in mij, laat staan dat we de afgelopen 2 jaar zogezegd intiem contact hebben gehad. Ik weet wel er is meer dan dat, maar dit is nu echt iets wat mij op begint te breken. Ik heb een zin meer om te wachten. Heb een hele lange periode alle zeilen bij moeten zetten om het gezin draaiende te kunnen houden, en ik wil nu toch meer aan me eigen gaan denken. Ik ben op dit moment van alles, behalve man van.Ben alleen bang voor de gevolgen mocht ik deze stap echt maken, ik zie mijn vrouw dan een terug val krijgen, niet voor de kids kunnen zorgen enz. En wat dan?? Ik zit voor mijn gevoel gevangen in een situatie waar ik onmogelijk uit kan komen, terwijl we het voorheen altijd goed hebben gehad samen. De depressie heeft ook niets met ons samen te maken maar met dingen uit haar verleden.
Gokken op een beter 2017?
-
Allereerst wat erg dat jouw vrouw al 2 jaar een depressie heeft en alles wat ermee te maken heeft ! Voor iedereen in het gezin ! Ik begrijp dat het intensief voor jou is om te werken, zorgen voor de kids etc...dat je dus moe bent ! En ook mede daardoor uit de relatie wil stappen.. Heb je iets waardoor je energie krijgt ? Een hobby...wat je bv 1x in de week doet... Een oppas een idee ? Een huishoudelijke hulp ? Om je meer te ontlasten, dat je meer tot jezelf kan komen en meer tijd aan de kids kan geven.. Denk ook aan een weekend weg met vrienden of wat langer, om op adem te komen.. Dan kan je denk ook beter beslissen hoe of wat je wil.. Nu zit je er midden in.. In ieder geval sterkte met alles ook voor jouw vrouw en de kinderen !!!! -
Het is zwaar om te moeten leven met iemand die in een depressie zit. Een depressie kan terugkomen als men daar gevoelig voor is. Er bestaan heel veel therapieën, medicatie en weet ik wat nog meer, maar het zal altijd zwaar blijven, besef dat goed. Dat moet je aan kunnen en daar moet je tegen kunnen en mee om kunnen gaan. Zeer zeker omdat er ook nog kinderen zijn is het belangrijk dat er een goede basis is, en die basis ben jij!!! Als jij bij je vrouw weggaat, valt voor haar en de kinderen de basis weg. Wil je dat? Kun je dat? Ik denk dat het belangrijk is, dat jij hele goede hulp krijgt om met een depressieve vrouw om te kunnen gaan, en dat er ook hulp geboden moet worden zoals hier boven al werd beschreven om het gezin draaiende te kunnen houden. Zodat jij op de been blijft en er niet aan onder door gaat. Ik weet dat het moeilijk en zwaar is...maar geef niet op! Als je ECHT van je vrouw houdt, dan geef je niet op. Maar vergeet je zelf alsjeblieft niet, ga leuke dingen doen, zoek afleiding en wees er voor de kinderen. Probeer op het werk zorgverlof te regelen. Dat kan. Kijk wat de mogelijkheden zijn. Misschien is er een opa en een oma of een lieve tante die voor jullie kinderen willen zorgen 1 of 2 dagen in de week. Via een pgb kun je misschien huishoudelijke hulp krijgen of iemand die je kan helpen met de was. Dat maakt het allemaal wat minder zwaar. De problemen omtrent je vrouw zullen blijven bestaan maar daar wordt aan gewerkt en ze wordt geholpen. Tuurlijk is het makkelijk om heel hard weg te rennen van de situatie waarin jij nu zit, maar is het dat jou allemaal waard? Denk er alsjeblieft goed over na, praat met iemand: een goede vriend, de huisarts of weet ik veel wie, maar zoek hulp. Blijf niet in je eentje verder aan modderen. Ik wens jou heel veel succes en sterkte! -
Het is eigenlijk ook niet mijn bedeling om het bijltje er bij neer te gooien, maar ik verlang gewoon steeds meer naar een normale situatie thuis.Ben ook niet het type om met een andere vrouw aan te pappen, maar ondertussen verlang ik wel naar een vrouw om het gewoon eens leuk mee te hebben. Hulp krijgen we hier wel van familie en vrienden, maar we zitten natuurlijk al aardig tijdje in deze situatie, en niet iedereen heeft altijd zin en tijd om bij te springen. Ondertussen heeft mijn vrouw ook geen werk meer, want het contract in ontbonden, dit kan naar 24 maanden ziektewet. Dit maakt de financiele situatie er ook niet gezelliger op. Zorgverlof daar heb ik al enkele malen gebruik van gemaakt, ik kan indien nodig nog wel zorgverlof krijgen voor een langere periode, maar dan is het voor eigen rekening. Wat me gewoon het meeste stoort is dat ik hier in huis overal voor klaar sta, maar dat mijn vrouw me totaal niet in haar buurt wil hebben. Ik weet ook wel dat het door de depressie komt, maar ja wat schiet ik daar mee op? -
Moeilijk. Je vrouw is je vrouw niet meer, en zal het waarschijnlijk ook niet meer worden, dát wat jij voor ogen had. Niemand heeft oog voor jouw leven, jouw gevoelens. Maar jij bent degene die elke dag die zware kar moet trekken. Op een gegeven moment knap je. Heel begrijpelijk. Eenmaal geknapt is er weinig kans op een goede afloop. Een depressieve partner is zwaar klote. Erger nog is het voor degene die kampt met deze depressies! Laat daar geen misverstand over zijn! Toch, als de koek op is, is de koek op! Door medelijden of plichtsgevoel bij elkaar te moeten blijven, is nog nooit iemand gelukkiger van geworden. Er zijn maar zeer weinig mensen die het vol houden met een persoon die vrijwel altijd in het duister leeft............... Een ieder heeft recht op zijn eigen geluk! Ook als er harde klappen [figuurlijk gezien] moeten vallen. Doe wat je hart je ingeeft. -
Als eerste verdien je een pluim omdat je het tot nu toe hebt volgehouden en omdat je zo goed je best doet alle ballen in de lucht te houden. Ik kan me voorstellen dat je er soms echt even geen zin meer in hebt. Wat ik me wel afvraag is waar de rest van de familie is. Is er een reden dat je hen niet noemt? Wonen ze te ver weg om heb je helemaal geen familie meer? En als je geen familie (in de buurt) hebt, heb je dan geen vrienden/collega's/goede buren? En weten deze dan wat er speelt? Of heb je verder niemand iets verteld? Het klinkt alsof je door de situatie totaal geïsoleerd bent geraakt van de mensen om je heen. Het is natuurlijk een drukke situatie, maar juist nu kun je wel wat hulp of een beetje steuk gebruiken. Maar daar moet je dan wel om durven vragen. De depressie van je vrouw is niet iets om je voor te schamen en om hulp vragen is dat ook niet. Misschien zijn er mensen die je kinderen kunnen opvangen of kunnen ze zo nu en dan bij een klasgenootje blijven spelen/eten/slapen. Misschien wil een buurman je wel helpen met klusjes of wil een buurvrouw wel voor je koken of een ander huishoudelijk klusje oppakken. Het zijn wel kleine dingen, maar het haalt wat stress van je schouders en jij hebt dan weer eens wat tijd om iets leuks voor jezelf gaan doen. Die ontspanning heb je nodig én verdiend. Het lost het probleem wat beteft je gemis aan intimiteit helaas niet op, maar daar is denk ik geen pasklaar antwoord op, tenzij je echt bereid bent om je huwelijk te laten voor wat het is. Maar dan is er wel twee jaar aan vechten verloren gegaan. Ik kan helaas niks anders bedenken dan hulp zoeken. En je het allerbeste wensen. Je bent een kanjer! -
Ik/wij zijn/worden zeker ook geholpen door familie, wel voornamelijk door die van mij, maar die wonen ook het meest in de buurt. Tijdens de opnames van mij vrouw ook hulp gehad van ouders van kinderen op school. Er is dit afgelopen jaar echt heel veel gebeurt, ook dingen waar je eigenlijk de steun van elkaar bij moet hebben, maar waar ik toch grotendeels (op fam en vrienden na natuurlijk) alleen voor ben komen te staan. (overlijden van....) Het gaat nu beetje bij beetje wel weer wat beter maar de afstand tussen ons lijkt groter dan ooit. Ze is behoorlijk afstandelijk geworden, en dat is iets waar ik absoluut niet tegen kan. Ik heb echt zoveel gedaan en voor mijn kiezen gehad, dat ik steeds meer het gevoel krijg dat ik voor mijn eigen moet kiezen, omdat ik bang ben dat ik zo mijn leven aan het verkloten ben. Maar dan denk ik weer aan onze kids en die wil ik het ook weer niet aan doen. -
Google maar is op deep brain stimulation. Misschien kan dat helpen. Sterkte! -
Mijn vraag is ; door wat is uw vrouw depressief geworden . Als dat door een probleem komt ,moet het probleem aangepakt worden . Dan zal er al veel verbeteren . Als er geen probleem aan de grondslag ligt ,dan wordt het heel moeilijk . Je hebt namelijk verschillende soorten depressie's . Als u dit niet aankan , dan zal uzelf ziek worden . En dat is ook niet goed voor uw kinderen . Het enige dat ik erg met tegenzin kan zeggen is ; als uw vrouw binnen het jaar niet inziet ( want dat is het allerbelangrijkste bij een depressie "inzicht" ) dat zij er ZELF iets moet aan doen om te beteren u misschien beter kan kiezen voor uzelf , vooral in het belang van uw kinderen . Het is dan héél belangrijk dat u de volledige voogdij hebt . Ik wens erg veel sterkte toe ... -
Wat ik nog ben vergeten te zeggen is ; besef goed dat als u voor uzelf kiest er andere problemen in de plaats komen . Zo zal u er dan moeten voor zorgen dat uw vrouw de eerste twee jaar opvang heeft ( haar ouders, of een instelling) . Zij mag dan geen seconde alleen gelaten worden omdat de kans groot is dat zij zelfmoord zal proberen te plegen . Héél belangrijk , zij is ook maar een mens , die er niet voor gekozen heeft om zo ziek te worden . Ook zal uw omgeving u veroordelen . Ik weet dat ik heel wat op uw bord leg, maar ik wil u waarschuwen ,in uw belang en dat van uw kinderen . Ik weet niet of u nog op dit forum komt omdat uw bericht er al een drietal maanden op staat. Als u dit leest , of nog advies wil , geef dan via dit forum een seintje ... -
leuk hoor al die adviezen van door bijten enz enz , maar moet deze man zijn hele leven maar opgeven , ik vind van niet en dat die bij der blijft siert hem maar ik zou het hem niet kwalijk nemen als die weg loopt en de kids mee neemt die kinderen die krijgen ook een dauw hier van denk daar eens over na , ik denk dat ze je eerder dankbaar zijn als ze groter zijn dat je ze een normaal leven hebt gegeven dan bij hun moeder te blijven waar door ze heel veel mis lopen sterkte -
Hoi. Ik zie dat deze topic al wat oud is maar vroeg me toch erg af hoe het nu met je gaat. Ik ben zelf depresief. Nu al weer 4 jaar maar eigenlijk is het wel sinds mn 18e een beetje chronisch. Ik zeg echter juist tegen mijn vrouw dat als ze een ander zou vinden die beter voor haar is ze daar voor moet gaan. Maar dat wil zij juist niet. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar ik denk niet dat het verstandig is om nog jaren door te ploeteren. Depressie kan besmettelijk zijn.. Wat als jij nou straks ook een burnout+depressie krijgt? Wat voor situatie ontstaat er dan voor je kinderen? Kijk echt uit met adviezen van mensen die zelf geen ervaring hebben met depressie. Die hebben er vaak de ballen verstand van en denken dat een kopje thee met een chocolaatje wel helpt. Het probleem is dat bijna niets helpt. Het is echt een soort van foute verbinding in je hersenen die al het positieve meteen doet vervagen en al het negatieve heel erg opblaast. Vaak blijf je terug vallen en kan je je hele leven blijven ploeteren. Zou graag horen hoe het er nu voor staat bij jullie als je dat met ons zou willen delen ;-) Veel succes !!! -
Ik weet er alles van mijn man is dement En ik zit in ons nieuwe appartement in een nare depressie het is vreselijk voor jou ook want niemand kan je helpen Het is vermoeiend om er mee om te gaan Maar we hebben er niet om gevraagd Heb geen steun aan mijn man Moet alles alleen doen Zit ook steeds te huilen Hoop dat er gauw een goede oplossing komt Annelize -
Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik zit namelijk ook in een soortgelijke situatie. -
Hallo allemaal, mijn naam is Martha Maine, ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om je te vertellen hoe blij ik ben vandaag, na maanden van zoeken naar financiële hulp heb ik er eindelijk een gekregen dankzij Unity Banca Investment Loan. In het begin geloofde ik het niet, maar toen ik mijn lening kreeg, geloof en vertrouw ik ze. U kunt voor elk type lening contact met hen opnemen via (unibancainvest247@gmail.com) en hen vertellen dat Martha u naar hen heeft doorverwezen. -
Ephadrine wat ook in amfetamine zit (zonder de caffiene is een oplossing) voor deprisifiteit