Wel of niet diagnose autisme delen met kind
Bij onze dochter is op haar zesde vastgesteld dat ze een vorm van autisme heeft (pdd-nos). We hebben dit onderzoek laten doen omdat de basisschool dat nodig vond maar hebben dit nooit aan haar en andere mensen verteld omdat we niet wilden dat zij zich ‘anders’ zou gaan voelen of dat mensen haar als zodanig gingen zien of behandelen.
Inmiddels is onze dochter 26 en ik vind dat ze het recht heeft om dit te weten. Mijn man vindt het onzin om het haar nu nog te vertellen omdat het niks aan de situatie verandert. Ze heeft haar leven prima op de rit; leuk huis, vaste baan, etc. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Risico is wel dat ze het ons verwijt dat we het nooit eerder gezegd hebben of dat ze er over in gaat zitten.
-
Ja, vertellen. Dat ze het allemaal voor de buitenwereld op een rijtje heeft zegt niks over haar innerlijke zelf. Ze zal zich echt wel bewust zijn dat er 'iets' is dat haar anders maakt dan iemand zonder deze diagnose en wellicht kan het kwartje eindelijk vallen. Ontzettend lullig om haar van de domme te houden. Jouw man vind ik een egocentrische houding hebben. Voor hem zal er natuurlijk niks veranderen, maar misschien wel in positieve zin voor je dochter doordat de puzzel voor haar eindelijk in elkaar zal vallen. Het is jullie plicht om haar dit te melden en aan haar of en wat ze ermee wil doen. Ze is niet dom, behandel haar dan ook niet als zodanig! -
Beste Nn, Lijkt me een lastig dilemma, waar jullie nu voor staan. Je geeft aan dat jullie dit destijds hebben laten onderzoeken omdat school dit nodig vond. Heeft school daar vervolgens ook naar gehandeld? Speciale leermiddelen of aandachtspunten in de onderwijsbegeleiding? Andere vorm van begeleiding hierbij? Weet dat een diagnose maar een bepaalde 'geldigheidsduur' heeft waarvoor je het mag gebruiken. Een kind van 6 jaar ontwikkelt nog volop, in alle opzichten. Wellicht is het nu niet meer aan de orde of in andere mate/vorm. Ik hoop dat je wat kan met alle reacties en wens je veel sterkte met dit dilemma. -
Ze heeft op de basisschool wel een iets andere benadering gehad, maar altijd op school zelf en niet extern of door externe begeleiders. Het is meer dat de docenten haar soms iets anders benaderden en we haar sociale en emotionele ontwikkeling wat meer moesten stimuleren. Wat ons betreft was een diagnose daarvoor niet per se nodig. School wilde eigenlijk graag een rugzakje (extra geld) maar dat is er nooit gekomen. Na de basisschool hebben we het nergens gemeld en het heeft ook niet tot problemen geleid. We hebben het ook nooit gemeld bij sportclubjes en daar kon ze altijd gewoon met de groep meekomen. Ik vind mijn man niet egocentrisch; we hebben met de beste bedoelingen nooit wat gezegd. Ze is voor ons goed zoals ze is. Ze is echt een denker en mijn man is bang dat ze hierdoor juist het idee krijgt dat er wat mis zou zijn met haar. Ze heeft met de jaren wel een enorme ontwikkeling op sociaal gebied doorlopen. -
N.N. Ook ik dacht meteen: als er veel begeleiding en sessies bij therapeuten nodig waren geweest had je dochter zelf wel gemerkt dat ze 'anders' is. Maar het viel domweg niet op, er zijn wel meer kinderen die wat extra hulp bij sommige taken nodig hebben. Als het verder geen rol meer speelde denk ik eerder dat de school wel wat subsidie kon gebruiken... zie reacties hierboven. Ik denk aan een verkeerde diagnose, bovendien moeten ze zulke jonge kinderen regelmatig zien: 1x onderzoeken op je 6e jaar zegt weinig.. Dat kan een jaar later heel anders zijn. Als het je zo dwars zit kan je toch gewoon zeggen, langs je neus weg 'gaat goed hè meis? En dan te bedenken dat ze op je 6e een test hebben gedaan, je zou een vorm van autisme hebben.' Vraagt ze door: gewoon vertellen, mss zegt ze nou ja zeg, wat een onzin.. dan had ik dat nu toch ook wel gemerkt. Maak er niet zo'n groot iets van; als blijkt dat ze in stilte worstelt met zaken kan ze nu ze volwassen is zelf bedenken: zou dat het zijn... verklaart dat 'hoe ik ben'? Zit ze nergens mee zegt ze mss lachend: kregen ze zeker subsidie voor. En nog wat: pdd-nos is het moeilijkst te ontdekken, ook bij volwassenen, veel criminelen geven zichzelf dat etiket omdat het niet te controleren is en zo strafvermindering hopen te krijgen. (rechter, ik deed het in een impuls; pdd-nos, kan ik niks aan doen..) ook makkelijk te simuleren voor een psych. Wel vertellen maar niet alsof het een halszaak is. En als je man dat niet wil doet hij niet mee aan het gesprek toch? Je kan zeggen: je vader heeft het altijd onzin gevonden en wil er geen woord aan vuil maken, hij vind je perfect zoals je bent. Want zo is het toch eigenlijk? Geen drama-verhaal maar gewoon zoals ik mijn dochter vertelde dat het altijd een ramp was om haar haren te wassen, daar had ze zo'n hekel aan. Nou én? Ze moest erom lachen en zei: gelukkig dat ik daar overheen gegroeid ben, ik zie me al huilend in de kappersstoel zitten!! Als je het verteld hebt ben jij van dat nare gevoel af dat je iets voor haar achterhoudt, benadruk vooral dat het geen enkel probleem was én dat scholen geld kregen (vroeger wel) voor een leerling met een etiketje... Probeer er niet zo zwaar aan te tillen, het is niet alsof je een groot, naar geheim voor haar hebt verzwegen hoor! -
Is het niet een beetje kort door de bocht om aan te nemen dat ze niet weet dat ze op sommige gebieden anders is dan anderen? Ik ken best wat mensen, volwassenen en kinderen met vormen van autisme en allemaal (ook de kinderen) weten dat er iets anders aan hen is. Dus volgens mij houden jullie jezelf voor de gek als je denkt dat je dochter zich nergens van bewust is. Dus om antwoord te geven op je vraag; ja, vertel het haar. Er zullen misschien puzzelstukjes op hun plaats vallen, verklaringen waarom sommige dingen voor haar moeizamer verlopen. Dan kan ze, als ze dat nodig denkt te hebben, ook gericht naar hulp zoeken. Laat haar niet nog langer tegen zaken aanlopen die ze nu misschien niet met anderen durft te delen. Vertel het haar. Ze zal mogelijk even kwaad zijn, maar uiteindelijk zal ze er opgelucht om zijn. -
We hadden hier een discussie over en toen kwam onze dochter net binnen (ze kwam eten) dus toen ving ze op dat ik zei dat ik vond dat ze het recht had om dit te weten, waarop ze vroeg welk recht ze had om wat te weten. Toen heb ik het maar verteld. Haar reactie was heel nuchter 'oh...dat verbaast me eigenlijk niet echt...ik was inderdaad altijd een beetje anders'. Ze snapte wel dat we het nooit verteld hebben maar gaf ook aan dat ze het in haar puberteit eigenlijk wel graag geweten had omdat ze toen in haar hoofd behoorlijk geworsteld heeft met de vraag 'waarom ben ik niet gewoon normaal' en 'waarom begrijp ik sociale normen niet'. Maar ook dat ze sinds ongeveer een jaar zichzelf volkomen accepteert zoals ze is. Misschien hadden we het inderdaad eerder moeten vertellen. Die worsteling had ik haar graag bespaard, hoewel ik niet weet of die er niet zou zijn geweest als ze het had geweten. Maar dat is achteraf. Ze is gelukkig niet boos. Ik hoop vooral dat ze er niet te zeer over gaat piekeren. -
Goed dat het toch eerlijk naar buiten is gekomen en dat ze het jullie niet verwijt. Je hebt haar tenslotte gewoon willen beschermen. Maar nu kan ze wel, als dat ooit nodig zou zijn, gericht hulp zoeken als ze ergens tegenaan loopt. -
NN; Korte reactie want na 3 keer de hele pagina weggegveegd te zien na een lang jubelverhaal te hebben geschreven ben ik er wel klaar mee. Geen idee wat er aan de hand is, of het aan de site of laptop ligt. Anyway; Wat fijn dat het zo snel opgelost is en dat je dochter het zo goed heeft opgepakt! Top!!! -
Wat een timing, maar ook vooral wat een goed resultaat, Nn! Fijn dat dit zo is opgelost en het - zoals anderen aangaven - ook nuchter en luchtig kon worden gebracht.