Wat te doen met pubers die liever niet naar hun vader gaan…
Ik heb 2 pubers (13 en 15)
Hun vader en ik zijn gescheiden.
Vader woont op zo’n 50km afstand.
De kinderen zien hem 1x per 2 weken een weekend en van de 12 weken schoolvakantie 3 weken. De jongste vindt het meestal wel prima om er heen te gaan maar de oudste begint wat verzet te tonen. Ik heb geluisterd naar het verhaal waarom de weerstand er is. De weerstand zit erin dat hij daar weinig heeft aan contacten en zich stoort aan de “Corona preken” van stiefmoeder. Stiefmoeder is (met reden) zeer alert en bezorgd. Maar door de angst voor Corona krijgen de kinderen geen kans contacten aan te gaan/ op te houden of te onderhouden in vaders omgeving, ook niet met familie van v.z. Het verzet begon overigens al even voor de Corona.
Ik vermoed dat het meespeelt dat zijn zich minder thuisvoelt bij vader en dat heeft hij ook wel een keer uitgesproken.
Ik probeer zoonlief te motiveren en stimuleren om toch te gaan en de leuke kanten ervan in te zien maar het gaat niet van harte… vader lijkt overigens alles wel prima te vinden. Hij is matig betrokken bij de opvoeding en doet niet erg zijn best (naar het idee van zoon) om zich aan te passen, te luisteren en/ of het leuker te maken.
Zelf heb ik de kids graag bij me maar merk dat ik de weekenden zonder kids ook wel prettig vind maar dat vind ik ondergeschikt aan het belang van de kinderen.
Wat is nu wijsheid, de kinderen volgen in hun wensen of toch lichte druk uitoefenen om ze te laten gaan…?
Benieuwd naar jullie adviezen!
-
De oudste is 15, ik snap wel dat hij genoeg begint te krijgen van de bezoekjes. Maar 50km is toch geen vliegreis, hij is toch oud genoeg om zelf met het OV eerder naar huis te komen of een dagje later te gaan? Of nog beter, hem zelf te laten beslissen wanneer en hoe hij gaat. Mss liever op een doordeweekse dag of een paar dagen? De vriendin van zijn vader is natuurlijk niet meer dan dat: ze dient zich imho niet te bemoeien met de opvoeding. Daar is zijn vader voor, zij is geen stiefmoeder maar de vriendin van zijn vader. Praat er eens over met je ex, hij zal toch ook een mening hebben; het valt mij meteen op dat je er nog nooit met hem over gesproken hebt!! Je gokt wat er in hem omgaat... het zijn nog steeds jullie kinderen, jullie zijn samen de ouders dus vraag hem eens, zonder zijn vriendin erbij hoe hij erinstaat, of hij ook denkt: heb je geen zin kom je niet, prima! Komt later wel weer als hij wat ouder is. Geen enkele puber zit zich graag te vervelen in het weekend en het lijkt erop dat dat het grootste probleem is: verveling. Heeft hij daar wel iets te doen, gamen of zo? Dat kan al een heleboel schelen maar dat weet je pas als je erover praat. Geldt voor alles tot je kinderen volwassen zijn en hun eigen gang gaan! ;) -
Bel je ex man op en leg het verhaal uit en maak een afspraak met hem wanneer je hem weer kan spreken om zo samen tot een oplossing te komen voor jullie zoon.Hij heeft dan wat tijd om erover na te denken en jij zelf ook. Bekijk in het belang van het kind.Wat wil hij en wat ziet hij als een goed alternatief? Misschien minder vaak heen en dan meer face timen? -
Ik weet uiteraard niet onder welke omstandigheden je ex en jij uit elkaar zijn gegaan destijds, maar in het belang van je kinderen zullen jullie toch even alle nog eventueel bestaande wrok terzijde moeten schuiven en met elkaar (met vier personen dus, want de nieuwe partner van je ex heeft hier ook zeggenschap in) in gesprek gaan. Vraag je zoon of hij de punten waar bij hem de schoen wringt, op te schrijven en leg deze voor aan zijn vader en diens partner. Zoek dan samen naar een oplossing. Laat daarbij je zoon ook over oplossingen nadenken. Hij is 15, oud genoeg om daarover zelf na te denken. Ik wens je veel succes. -
Dit is zo'n ongelooflijke herkenbare situatie die ik meemaakte 20 jaar geleden. Ik hoef hier geen doekjes om te winden en kan je meteen mijn ervaring vertellen dat je je kinderen absoluut niet kan en mag dwingen om tegen hun zin naar in dit geval vader te gaan. Het is een spijtige zaak voor de vader maar een vader die het welzijn van zijn kinderen boven alles plaatst is de norm.