wat als het enige waar je om gaf er niet meer is
Ik worstel al twee jaar met een heel sterk gevoel van eenzaamheid . Het achtervolgt me als een schaduw, vervult me met een ijskoud, hol gevoel en zuigt het leven uit me. Ik leef op een eilandje omringd door mijn eigen oceaan van pijn. Het enige wat me nog op de been hield en voorkwam dat ik mezelf in mijn oceaan zou verdrinken, was ballet. Ik danste 7u per week en oefende daarnaast 3 tot 5 uur per week thuis. Dus dat komt op 10 tot 12 uur ballet per week. 10 tot 12 uur dat ik een sprankje licht voelde vanbinnen. Maar dat was voor de quarantaine… Nu zijn er geen danslessen meer en het optreden, waar ik mezelf zo vreselijk hard voor uitgesloofd heb, dat normaal gezien volgende week zou doorgaan, is in het water gevallen. Het enige waar ik nog om gaf is…weg…opgeslokt in mijn oceaan en naar de bodem gezonken, net als mijn hoop en mijn armzalig sprankje licht.
Ik wil schreeuwen, huilen, mijn pointes door het raam smijten en mezelf van mijn eiland wissen. Ik wil me in mijn oceaan laten glijden en langzaam verdwijnen onder het woelige oppervlak. Onder water is alles veel rustiger, zachter, mooier, verdovend. Ik zweef door mijn oceaan. Mijn lange haren golven rond mijn gezicht en het water streelt troostend mijn huid.
‘Wat moet ik doen? Alsjeblieft…’ Ik fluister tegen de wereld. ‘Laat mij weer dansen…Help…Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.’
-
Alsjeblieft, laat iets achter in de reacties, het maakt niet uit wat. Desnoods zet je gewoon drie puntjes, zodat ik weet dat iemand het gelezen heeft, dat iemand in de wereld mijn eenzaamheid begrijpt. Het zou heel veel voor me betekenen...Alvast bedankt -
Ik mis ook m'n dansclub en sporten. Ik word er ook erg verdrietig van -
'@doos :(: -
Jeetje, nog één. Lees even de reactie op het verhaal onder je. Nog een vraagje: wat let je dan om gewoon thuis te dansen? En al 2 jaar... zolang heerst corona nog niet; daarbij zijn de regels al wat versoepeld sinds gisteren. Je taalgebruik komt ook niet echt overeen met iemand die een depressie heeft; dan is het bijna onmogelijk om zulk wollig taalgebruik te bedenken. Wat doe je de rest van de week? 10-12 uurtjes ballet is sowieso niet veel als je iets wilt bereiken als danseres dus heb je vast een gevulde agenda buiten school. Lekker dansen maar, nu heb je alle tijd van de wereld. Omdenken!! En, gewoon uit interesse: wat zijn pointes? -
'@karin Ik schrijf al mijn hele leven en ik hou van 'wollig taalgebruik'. Ik dans nog altijd thuis. Het is gewoon nooit hetzelfde als in de dansles. Ik mis de zaal, de verende vloer, de lange spiegels, de grote ramen. Ik mis de andere dansers en mijn ballet juf. Ik mis het om samen aan de barre te staan en samen choreografieën te dansen. Al sta ik met mijn haar opgestoken, met mijn maillot, balletpanty en pointes aan een barre, het zal nooit hetzelfde zijn. Ik voel me al twee jaar eenzaam, maar in quarantaine is het nog veel erger geworden . En het enige wat me voor corona gelukkig maakte was de dansles, die er nu niet meer is. Ik weet niet hoeveel tijd je denkt dat ik heb, maar ik kan je zeggen dat het weinig is. Ik volg van 8u tot 16u live lessen en daarna moet ik studeren of taken afwerken. In het weekend ben ik een twee halve dag bezig met schoolwerk. Alle vrije tijd die ik heb spendeer ik aan dansen. Dus nee, ik heb niet alle tijd van de wereld en ik kan de situatie best wel omdenken, dank je. Pointes of spitsen zijn harde balletschoenen, waarmee je op de tippen van je tenen kunt staan. De punt van de schoen is van hout en je moet moesjes dragen om je tenen te beschermen. -
Nou kijk eens aan, dat klinkt al een stuk minder desperate! Heb je de luisterlijn nog gebeld? Gewoon doen hoor als je weer zo'n sombere bui hebt, die hebben echt heel veel mensen. Bovendien zijn de regels versoepeld, jij komt er wel. Als je al je hele leven (10 jaar hooguit, je bent 15 toch?) schrijft heb je dus nóg een leuke hobby, omdenken lukt nu ook en je ziet dat het allemaal het einde van de wereld niet is. Gelukkig maar! Groetjes en lekker doorgaan zo, goed bezig!! :) -
Ik vind juist dat je het mooi weet te beschrijven, precies zoals eenzaamheid en/of een depressie kan aanvoelen. Je hebt talent voor schrijven, ik zou er wat mee doen als ik jou was voor de tijd dat je niet kan doen waar je hart en ziel ligt en waarvoor jij leeft; dansen. Misschien kan je het combineren en je ontwikkelen tot een heuse schrijfster. Blijf dansen. Blijf schrijven. Blijf sterk. Succes. -
'@Karin; je schrijft ´ ....iemand die een depressie heeft; dan is het bijna onmogelijk om zulk wollig taalgebruik te bedenken.' Ook al ben je zwaar depressief, je bent nog niet dood he, en wel degelijk tot dingen in staat wat een ander zich dus niet kan voorstellen, in dit geval mooie bewoordingen vinden in je schrijfstijl. Misschien hebben juist mensen met een problematiek meer ´feeling´ voor mooiere dingen dan iemand die elke dag lachend zonder zorgen door het leven gaat. Denk aan muziek, boeken etc, de mooiste uitingen komen naar mijn mening van mensen met een verhaal, met een verslaving, mensen die een zwaarder leven hebben dan de gemiddelde persoon. Juist door die ervaringen zijn het zowaar kunstenaars omdat hun psyche heel anders werkt dan de gemiddelde blije doos. Dus; uit de geest van een getroebleerd persoon komen juist heel vaak de mooiste dingen.. Groet, Wicky. -
'@Wicky: moet een beetje lachen; het is literair gezien niveau Bouquet reeks. Passend bij een puber met een pestbui maar talent voor schrijven.... niet echt. Ze kan het leren -schrijven- maar talent, als in aangeboren zie ik er niet in terug. Teveel drama; een depressief iemand is vlakker, heeft nauwelijks nog emoties en al helemáál geen zin om te dansen, zingen o.i.d. Een depressief persoon vindt het al een heksentoer om op te staan: dit kind is lekker bezig met school en klaagt ook helemaal niet over het feit dat ze non-stop aan het werk is bijna. Een depressie zuigt alle energie uit je; kenmerkend is nergens meer plezier in hebben.. School zinloos vinden, stoppen met hobby's die eerst belangrijk waren. Van mijn leven weet je niks; nogal aanmatigend om uit een antwoord op te maken dat mijn gezondheid perfect is en alles altijd op rolletjes is gegaan. Je zou je doodschamen als je de waarheid wist; geloof dat maar. Ik heb een creatief beroep en put inderdaad uit mijn ervaringen in het leven. Noem me gerust een 'gemiddelde doos', versterkt mijn vermoeden dat -gezien de "doos" die ook aanwezig is hier en direct kwam melden dat ze ook zo graag wil dansen- er hier maar 2 mensen schrijven... Maar laten we blij zijn dat 'ze' niet langer levensmoe is, de puberteit valt soms niet mee nietwaar? Valt het je niet op dat ze geen woord vuil maakt aan professionele hulp zoeken maar wel uitlegt wat spitzen zijn? Apart... Een depressie bij een kind zou toch ook opvallen op school, bij haar ouders zeker als het al 2 jaar duurt. Ik hou het op een gewone puber die baalt dat ze haar hobby niet kan uitoefenen en last heeft van de hormonenkermis die iedere 15-jarige meemaakt ;) Een depressie is een ziekte, getroubleerd (niet getroebleerd..) is ze zeker; toch denk ik dat ze vandaag lekker van het zonnetje heeft genoten, ze heeft nog zin om haar haar op te steken, zich op te tutten, naar dansles te gaan; maak je geen zorgen! -
'@ Karin; ´Van mijn leven weet je niks; nogal aanmatigend om uit een antwoord op te maken dat mijn gezondheid perfect is en alles altijd op rolletjes' Ik weet inderdaad niks van jouw leven, andersom weet jij ook niks van mij. Mijn opmerking over een blije doos was dan ook in zijn algemeenheid bedoeld en geenszins naar jou persoonlijk gericht. Je persoonlijk aangevallen voelen is een eigen keuze. Een depressie is een ziekte ja, dat heb ik 20 jaar ondervonden. Hierbij laat ik het, want we zullen het niet eens worden wat je wel of niet kunt in een depressie. Misschien ligt het ook aan het karakter; de een probeert met veel pijn en moeite er nog wat van te maken waar een ander als slachtoffer de hele dag in bed ligt. Nogmaals, ik heb geen enkele intentie om iemand persoonlijk aan te vallen. Alleen wou ik een andere kant van depressies ook belichten. Groet. -
'@karin... IK KAN ZELF WEL UITMAKEN OF IK DEPRI BEN OF NIET. IK SCHRIJF AL MIJN HELE LEVEN OP DEZE MANIER! DAT IS MIJN MANIER OM TE ZEGGEN HOE IK ME VOEL! IK BEN OP SOMMIGE MOMENTEN EXTREEM EMOTIONEEL EN OP ANDERE MOMENTEN VOEL IK HELEMAAL NIKS. IK WEET NIET WAT HET ERGSTE IS. IEDERE OCHTEND KOST HET ME DE GROOTSTE MOEITE OM OP TE STAAN EN AAN EEN NIEUWE FUCKING DAG TE BEGINNEN. HET ENIGE WAT IK OVERDAG WIL IS WEER IN MIJN BED KRUIPEN, MIJN OGEN DICHT DOEN EN NIET MEER WAKKER WORDEN. MIJN ARMEN ZIJN EEN RAVAGE, DOOR MIJN EIGEN STOMME SCHULD WANNEER IK WEER EENS CRASH. IK ZIT HELE VEEEEEL TE LANGE KLOTE DAGEN ACHTER DE COMPUTER OM MIJN OUDERS IN DE WAAN TE LATEN DA IK VOOR SCHOOL BEZIG BEN, MAAR EIGENLIJK ZIT IK TEKSTEN TE SCHRIJVEN, SAD MUZIEK TE LUISTEREN EN OP DIT STOMME FORUM IEMAND PROBEREN UIT TE LEGGEN HOE DE HELL IK ME VOEL! JE HEBT HET RECHT NIET OM ME TE BEOORDELEN VANUIT MIJN TEKST EN DAN MAAR EVEN TE COCLUDEREN DAT IK GEWOON EEN FAKER BEN MET EEN 'WOLLIG TAALGEBRUIK'. IK HEB NAGEDACHT OVER IEDERE ZIN EN IEDER WOORD OM ZO GOED MOGELIJK WEER TE GEVEN HOE IK ME VOEL! DEZE TEKST....VERTELT LETTERLIJK WAT IK VOEL, HOE IK MEZELF BEKIJK EN WAT IK WIL. TIS NIET MIJN SCHULD ALS DA NIET GEAPRECIEERD WORDT. MIJN NAAM IS NIET 'IM SUICIDAL' VOOR DE LOL! OOKAL BEN IK MISSCHIEN MAAR 15, IK KAN ZELF WEL BEPALEN OF IK DEPRI BEN OF NIET EN OF IK SUICIDAAL BEN OF NIET. OP DIT MOMENT BEN IK ONGELOOFLIJK HELDER IN MIJN STOMME KOP EN IK HEN NIEMAND NODIG OM ME TE VERTELLEN HOE IK ME MOET VOELEN!!!!!!!!!!! -
het kan me niks schelen dat ik niet meer beleefd ben. Er moet maar niet over me gepraat worden alsof ik een stom wicht ben -
best grappig @karin ik heb nu pas je hele tekst gelezen omdat ik na de eerste twee alinea's zo een woede aanval kreeg dat ik het je toch even moest laten weten dat je echt heeeeeeleeeeemaaaal fout zit. Ik heb zo veel mogelijk mijn best gedaan om alles zo goed mogelijk te verbergen en dat doe ik nog steeds. Natuurlijk zijn mijn ouders er achter gekomen. en dat was maar net op tijd. In de zomervakantie ben ik er weer een beetje bovenop gekomen, maar dit schooljaar ben ik weer helemaal hervallen. En mijn ouders denken nog steeds dat ik me sinds de zomervakantie weer goed voel. Op school heb ik tal van gesprekken gehad met leerkrachten en CLB, maar ook voor mijn school heb ik alles verborgen weten te houden dit jaar. Dat heet acteren. Ik leer. Ik leer bij welke T-shirts het niet opvalt als er een bloedvlek op zit. Ik leer dat ik bij turnen zweetbandjes moet dragen die mijn hele arm bedekken en ik leer dat ik bij ballet een maillot met lage mouwen moet dragen. Ik leer dat ik moet glimlachen als er iemand tegen me praat, zodat ze denken dat het goed gaat. Ik leer mijn gezicht in de plooi te houden als ik aan dingen denk, die me niet gelukkig maken. Ik leer smoesjes te verzinnen tegen mijn vriendinnen om niet met hen mee te gaan naar de stad. Ik leer hoe ik mijn ouders kan geruststellen, mochten ze enig vermoeden hebben van wat er in me omgaat. Ik leer zo veel. Ik heb twee jaar de tijd gehad om alles piekfijn uit te doctoren. Nu is mijn masker perfect. Niemand zal er iets van merken, hoogstens dat ik af en toe een beetje somber loop. Je bent zo gemeen. Hoe kun je zulke dingen ver me zeggen? dansen is het énige waarvoor ik twee jaar leefde. Nu kan ik niet meer dansen. ik 'baal' er niet gewoon van, Karin. Het is hopeloos ik kan het je toch niet uitleggen. En hou je een beetje in over je afschrijving dat het een hormonen kermis is. Dat is nogal eenvoudig van je, niet? Van mijn leven weet je zo goed als niks. Nogal aanmatig om uit mijn tekst te gaan opmaken, dat ik me aanstel, dat ik geniet van de zon en vrolijk liedjes zing, dat ik zin heb in het leven en dat -als ik dan toch eens 'somber' ben- het allemaal aan mijn 'hormonen' ligt. Dat noemen ze dan een 'wijze' raad. Nou, bedankt voor je wijze raad en coclussies die nergens op slaan. En daarbij. Heb jij ooit al gehoord van iemand met een depressie, die uit vrije wil hulp gaat zoeken? Ik zeg het je, dat komt heel weinig voor. Ik haat het als mensen me beoordelen en vertellen wat ik moet doen, dus ik blijf uit de buurt van hulplijnen, waar iedereen kortzichtig is en net zo gemakkelijk om de tuin te leiden is als de rest van de wereld. Jullie zijn allemaal zo oppervlakig. Jemig -
Waarom zet je je konijn niet op YouTube hahaha Help me boehoe veel gejank en dan weer Ik wil geen hulp stom wijf doe normaal jij hebt geen vriendinnen op je fucking eiland je mankeert geen reet Je bent gewoon een trol met een kut karakter aandacht geil heet dat BITCH -
dank je. dat heb ik al vaker gehoord -
noem me alles wat je maar wil: een melodramatisch geval, een bitch het is toch allemaal waar het kan me allang niets meer schelen -
Precies op dit moment Ben ik aan het huilen Mijn handen drukken tegen mijn slapen Mijn wangen zijn koud en nat Mijn ademhaling is ongecontroleerd en schokkerig. Mijn hoofd twijfeld of ik het mesje in mijn arm moet duwen of niet. Ik kan het niet meer. Ik ben laf. Ik kan niets meer. Normaal had ik nu De perfecte avond achter de rug Mijn solo gedanst voor een volle zaal Zere voeten van op spitzen te dansen Lang onder de douch gestaan om de dikke laag haarlak er uit te spoelen. Nlg steeds adrenaline in mijn bloed van het optreden. Ik was nu met een grote glimlach de hele show een tweede keer aan het beleven. -
Ik weet zelfs niet waarom ik hier nog iets post. Ik ben gewoon een wanhopige trut. Ik wist niet eens dat ik nog ergens om kon huilen. Jankebaby. -
Ik kan niet geloven dat mensen zo gemeen tegen je kunnen doen. Depressief zijn ervaard iedereen anders en verteld iedereen anders. Daarom kun je niet snel zien of iemand depri is en mensen die dat hebben kunnen dat heel goed verstoppen. Ik hoop echt dat je je beter voelt en weer lekker kan balletten. -Anoniem