Waarom..?
Na het overlijden van mijn vader op zeer jonge leeftijd, 45 lentes jong, bleven ik en mijn 2 zussen achter.
Onze moeder was jaren daarvoor ook al overleden op 34 jarige leeftijd dusxwe waren in feite wees.
Dat je ouders er niet meer zijn, geen ouderlijk huis meer hebben, geen advies meer kunnen vragen…het hakte er behoorlijk in voor mij.
Na een aantal jaren hoorde ik via via dat mijn bloedeigen oudste zus over mij roddelde in het dorp. Daar sprak ik haar op aan en vroeg haar waarom ze over mij roddelde maar mij niet vroeg of en wat daarvan waar was?
Ze ontkende stellig alles en besloot haar te testen door haar een vertrouwelijk verhaal te vertellen EN zei dat ze dit voor haar moest houden.
Na een week of 3 hoorde ik mijn testverhaal terug van een tante….ik sprak mijn oudste zus wederom aan en wederom.ontkende ze alles.
Als klsp op de vuurpijl.beschuldigde ze mij ook nog even van moord! Ja, je leest het goed, moord!
Mijn vader was ongeneeselijk ziek en ondanks een euthanasieverklaring en goedkeuring van 2 onafhankelijke huisartsen vroeg hij mij om hulp mocht hij klaar zijn om het leven los te laten.
Mijn beiden zussen waren daarbij endus wisten dat hij mij daarom vroeg.
Uiteraard wilde ik zijn lijden laten stoppen en zei ja, wetende dat een huisarts de spuiten zou gaan zetten.
Die zware dag kwam er en de eerste spuit werd gezet…om 21.00u zou de 2e endus laatste spuit gezet worden.
Om 20.30u kwam de huisarts en klokslag 21.00u gebeurde er niets… de huisarts bevroor!
Ik nam het initiatief en samen met de huisarts werd de laatste spuit gezet…de pijn verdween uit zijn gezicht en lichaam…tesamen met het leven helaas.
Uit liefde om het lijden te laten stoppen heb ik mijn woord gehouden aan mijn vader toen hij om mijn hulp vroeg. En dan wordt je voor moordenaar uitgemaakt.
Na het laatste gesprek met mijn oudste zus heb ik haar een afscheidsbrief geschreven waarin ik mijn gevoelens heb gedeeld en dat ik geen contact meer wil zolang zij mijn gevoelens niet respecteert en blijft kwetsen.
We zijn nu jaaaren later, geen idee hoelang er al geen contact meer is maar blijkbaar is ze nog steeds niet tot inzicht gekomen want heb nooit meer iets vernomen van haar.
We wonen in hetzelfde dorp en komen elkaar sporadisch tegen waarbij ze wegduikt of een andere route neemt zodra ze mij ziet.
Ze weet waar ik woon, ze kan mijn contactgegevens opvragen bij onze jongste zus en ik heb er vrede mee zoals het nu is.
Ik wil geen mensen in mijn leven die mij kwetsen of mijn gevoelens niet respecteren.
Wat ik graag zou willen is dat ze tot inzicht komt over haar gedrag naar mij toe, als dat inzicht er komt zal ze het juiste doen.
Komt er geen inzicht bij haar blijf ik haar uit mijn leven weren.
Ben ik koppig, misschien wel ja, maar ik laat me niet kwetsen, door niemand niet!
-
Je schrijft oa: Uiteraard wilde ik zijn lijden laten stoppen en zei ja, wetende dat een huisarts de spuiten zou gaan zetten. Die zware dag kwam er en de eerste spuit werd gezet...om 21.00u zou de 2e endus laatste spuit gezet worden. Om 20.30u kwam de huisarts en klokslag 21.00u gebeurde er niets... de huisarts bevroor! Ik nam het initiatief en samen met de huisarts werd de laatste spuit gezet...de pijn verdween uit zijn gezicht en lichaam...tesamen met het leven helaas. Wat bedoel je hier in godsnaam mee, alsof jij de rol van de arts over moet nemen omdat hij geen prikje kon zetten?? Heel bijzonder.... Verder zeg je dat je vrede hebt met hoe het nu gaat met je zus, in de volgende zin hoop je dat ze tot inkeer komt en het juiste doet. Wat is het juiste volgens jou? En waarom mag jouw zus geen andere mening hebben over euthanasie dan jou? Ik zou ook voor euthanasie kiezen maar ken mensen die ontzettend boos zijn als er euthanasie gepleegd wordt om allerlei redenen. Dat heb jij ook maar te accepteren, ze is niet verplicht hetzelfde als jou te denken. Laat haar met rust je hebt al een brief geschreven ze wil geen contact met je: stop met hopen dat ze je gaat zoeken of spijt krijgt. Je bent een volwassen man en noemt jezelf wees.. Mijn ouders stierven toen ik 16 was dan ben je een weeskind. Jij hebt Abraham al een paar jaartjes geleden gezien, ik vind dat je een beetje in de slachtofferrol kruipt voor je leeftijd. Laat het los en ga door met je leven. Heb ik ook gedaan en echt alles komt goed ook zonder vangnet. Ook Ik heb sinds die tijd geen contact meer met mijn twee oudere broers. Ik ben ze eerlijk gezegd alweer bijna vergeten... Ze staan heel anders in het leven dan ik, waarom zou ik nog contact houden met ze, als mijn broers ooit mij brieven naar mij gaan schrijven lees ik ze wel en alleen als ik er iets aan heb reageer ik, maar dat hoef je van die twee haantjes zonder empathie niet te verwachten. Ik zou je zus kunnen zijn bedenk ik me opeens! Wie weet zit een van mijn broers of beiden ook te piepen op dit moment dat ik moet luisteren potverdorie nog aan toe!! Gaat niet gebeuren! Heb je een partner of ben je nu helemaal alleen op de wereld en moet je het van je zussen hebben? Zorg dat je een vrienden kring om je heen verzamelt. Die kies je zelf en zijn er dag en nacht voor je. Een paar maar, dat is mijn familie die er altijd voor me is.