Vriendin + vriendin+?
Ze is geweldig. Op weg naar huis na onze eerste ontmoeting was ik nog niet zeker. Maar de volgende ochtend wist ik dat het goed zat. En zij ook. Wat was de wereld opeens mooi. Liefde, verlangen, passie, Goh, wat gaaf! En nu, jaren later is de liefde voor elkaar nog steeds daar. Die is sterk.
Begrijp me goed, we hebben het heel goed samen. Maar er is wel iets veranderd. Geleidelijk. Eerst niet. Vanwege vervelende klachten heeft ze een operatie ondergaan. Dat is fijn want daardoor waren de klachten weg. Wat een opluchting. Tegelijkertijd lijkt deze medische ingreep nu juist de reden waarom de passie totaal uit onze relatie is verdwenen.
Het valt me heel zwaar tegenwoordig. Ik weet ook niet goed wat te doen. Ze houdt van me. Dat zegt ze en ik ervaar dat ook zo. We kunnen goed praten, knuffelen, huilen en zijn er altijd voor elkaar. Zij is een mooie, lieve vrouw en ik wil met haar vrijen. En zij zou dat ook graag willen. Maar het gaat niet….. want langzaam maar zeker heeft ze de begeerte verloren.
Wellicht heeft het te maken met hormonen. Of iets anders. Maar dat maakt ook eigenlijk niet uit wat de oorzaak is. Maar bij vlagen frustreert het me. Ik word nog heel vaak opgewonden bij haar. Maar wanneer dat verlangen onbeantwoord blijft kan het lastig worden. Zelfs, en misschien juist meer, terwijl je wél de liefde ervaart die er is. Af en toe lig emotioneel in een spagaat.
Ik denk wel eens aan een tweede relatie. Een vriendin plus. Iets erbij. Voor een middag in de week. En dat terwijl zoiets helemaal niet bij me past. Ik ben nog nooit vreemd gegaan. We hebben het wel eens besproken samen. Kort, op de bank. Ze zegt dat ze daar heel veel moeite mee zou hebben. Begrijpelijk.
En iets discreets dan? Wat niet weet wat niet deert?
Mijn verstand zegt dat ik moet berusten in de situatie. Mijn hart houdt vast aan de liefde die er is. Anderzijds heb ik een enorm verlangen te ervaren om begeert te worden. Seks, wat mis ik dat!
Begrijp je dat m’n gedachten soms van het ene in het andere uiterste overgaan? Wat nu?
Een man van vijftig die het even niet meer weet….
-
Als de liefde echt zo diep zit en sterk is als je zegt, dan is er maar 1 keus. Iemand waar je van houdt kwets je niet, toch? Ook niet voor je eigen genot, want dat zou wel erg kort door de bocht zijn. En kun je niet leven met een leven zonder seks, dan zul je een einde aan je relatie moeten maken. Niet leuk, maar wel eerlijk. -
Het is mooi dat de liefde zo diep zit....Ik zou mij erin berusten. mijn man heeft zwaar suiker en kan ook niet zo vaak als ik zou willen en ja dat is soms frustrerend , maar om er nou iemand bij te nemen , nee dat is never nooit geen optie. Ik hou van hem , we knuffelen , respecteren elkaar en zijn er ook voor elkaar. Bedenk eens hoe het voor haar voelt , misschien wel vele malen erger als voor jou. Mijn man vind dat hij mij te kort doet en dit doet hem verdriet maar hij is en blijft mijn man. Wanneer het wel lukt , geniet ik extra van hem , weet ik dat ik dit nooit maar dan nooit met een andere man kan en wil delen. Ik laat het aan hem over en alles wat we wel samen kunnen delen is velen malen belangrijker......Enne je hebt zelf ook handjes toch voor als de nood hoog is ...