Vriendin of therapeut?
Hallo,
Hebben jullie advies voor mij over het volgende?
Ik heb een redelijk grote vriendenkring en heb daar normaal gesproken niet veel over te klagen. Ik hou van de mensen die ik om me heen heb verzameld. En toch valt het me soms zwaar om met enkele van hen om te gaan. Ze hebben namelijk (heel menselijk natuurlijk) allemaal problemen.
Eén van hen heeft schizofrenie en dat gaat momenteel, gepaard met de corona situatie, op en af. Soms wekenlang goed, dan weer een stuk minder.
Een ander zit in een huwelijkscrisis.
Nog een ander moet voor de zoveelste keer geopereerd worden aan haar voet.
Nog een ander heeft een man met kanker.
Een ander is recent gescheiden van haar man die haar mishandelde, maar het gevecht gaat nu over de kinderen.
En zo rollen we van de ene crisis in de andere.
We? Ja, inderdaad, want ze komen allemaal heel graag bij één vriendin om uit te huilen. Drie keer raden wie…
Ik vond het in het begin niet erg. Kom maar bij mij met je klachten, je verdriet, je angst. Ik zet wel koffie. Ik trek wel een wijntje open. Ik trakteer wel op een etentje, ben jij er ook even uit…en nee hoor, ik heb zelf helemaal nooit eens een moeilijke dag. Ik red me uitstekend.
Ik lieg als een bezetene. Tegen hen én tegen mezelf. Want ik red me niet, ik verzuip onder de druk van het hulpverlener zijn. Van iemand weer moed in te spreken, een lach op hun gezicht te brengen, hen even verlossing te geven, de druk tijdelijk te verminderen. Maar die druk die zij achterlaten, ligt vervolgens op mijn schouders. Ik ben blijkbaar te goed geworden in het verlichten van andermans lasten.
Maar wie draagt die van mij? Waar is de vriend/vriendin die even de druk van mij overneemt? Volgens mijn vriendinnen moet ik mijn zegeningen tellen en natuurlijk, dat doe ik. Ik ben een gezegend mens. Maar wel maar een mens. eentje die aan haar taks zit.
Hoe los ik dit op? Hoe geef ik netjes, vriendelijk maar beslist aan dat ik best vriendin wel zijn, maar geen klaagmuur en geen therapeut? Ik wil ook weleens lekker aan een drankje thuis of op een terras en even niet ondergedompeld worden in andersmans ellende.
Hoe trek ik me even terug om mezelf op te laden? Ik wil niet egoïstisch zijn en iedereen laten vallen, maar ik ben doodop. Help alsjeblieft!
-
Daarom ben ik mede kieskeurig met vriendschappen aan gaan. Beter 2-3 goede vriendinnen en voor ze zijn en wetend dat ik bij ze terecht kan dan een grote vriendengroep waarin je niet 100% er voor elkaar kan zijn. Maak een top 3 lijst van vriendschappen die je echt wilt behouden en schrap wat in de vriendschappen.Leg keurig uit dat je in je leven keuzes moet maken en gewoon niet zoveel vrienden kan hebben en leg de situatie uit. -
zet jezelf is op nummer 1. uit je verhaal maak ik op dat alle andere mensen belangrijker zijn dan je eigen gevoel en emotie. als iemand je appt van kan ik even langs komen, kan je ook zeggen het komt mij nu even niet zo goed uit. punt. nee zeggen tegen een ander is ja zeggen tegen jezelf. Zolang jij je grens niet aan geeft, zullen andere geen idee hebben wat je grenzen zijn en er steeds over heen gaan. mensen hebben duidelijkheid nodig en dat doe je door grenzen aan te geven. natuurlijk wel op een nette manier. -
Ben het helemaal eens met Engeltje; je zou inderdaad moeten leren om ook eens 'nee, nu even niet' te zeggen. En aangeven wat je zelf nodig hebt. Je mag best tegen je vriendin die in scheiding ligt zeggen: 'ik snap dat je het heel moeilijk hebt, is het geen idee om professionele hulp in te schakelen, maatschappelijk werk kan je wellicht steunen met gesprekken, bespreek het eens met je huisarts?' Je kan best zeggen dat er op dit moment véél mensen een beroep op je doen en dat het je teveel begint te worden. Vriendelijk zeggen dat je behoefte hebt aan een gezellige middag zonder zorgen, dat zou een goede vriendin toch moeten begrijpen? En niet meer liegen dat je het wel redt, gewoon eerlijk zeggen dat je op je tandvlees loopt als ze zeggen dat je zo'n gezegend mens bent. Ik vind dat trouwens best egoïstisch om eerlijk te zijn. Zou je durven zeggen dat je wel degelijk ook je sores hebt en zelf de behoefte hebt aan iets leuks maar dat je er zelf gewoon bij inschiet op deze manier? Je lijkt me een lieverd die alles doet voor anderen ten koste van jezelf. Neem de vriendin die steeds operaties aan haar voet moet ondergaan: dat sluit toch niet uit dat ze ook een keer gezellig met jou een middagje kan kletsen zonder het over ziekenhuizen en operaties te hebben? Ik roep maar wat hoor maar als je nou eens zou zeggen: ik wil je graag zien maar ik verlang zo naar een keer afspreken en het alleen over leuke dingen te hebben. Ik kan je niet helpen met je voet, maar wel met een middagje of avond gezellig kletsen, even de ellende parkeren en het net als vroeger over leuke dingen hebben? Neem aan dat die tijden er ook geweest zijn.. en als er mensen zijn die je alleen maar ziet als ze in de problemen zitten moet je je inderdaad afvragen of het evenwicht er wel is. Je bent geen therapeut, je bent een vriendin en de liefde moet wel een béétje van 2 kanten komen. Krijg je weleens een bloemetje, een flesje wijn, een blijk van waardering voor alles wat je voor ze doet? Daar zou ik eens over na gaan denken, en als je beseft dat sommigen alleen maar alle energie uit je zuigen, niets positiefs toevoegen het contact drastisch verminderen of zelfs dood laten bloeden. Heel veel sterkte, en als het je niet lukt om voor jezelf op te komen zou ik eens gaan kijken of er cursussen gegeven worden in je buurt waar je leert beter voor jezelf op te komen. Precies zoals je dat wil: vriendelijk maar wel vastberaden en zonder je daar schuldig over te voelen. Dat hoeft niet; je bent immers maar een mens en je hebt gelijk! Je bent er niet alleen maar om te geven, je mag ook best ontvangen. Sterker nog: als je alleen maar geeft blijft er niets van je over. Zit je straks met een burn-out thuis en wie is er dan voor jou... Ga voor jezelf opkomen, neem niet alle problemen van de wereld op je schouders: dat houdt geen mens vol. Ik hoop dat het je lukt, jij bent óók een mens en echte vriendinnen moeten ook weten dat je op begint te raken van het zorgen en luisteren naar anderen.