Vriendin is geen vriendin meer

Mijn geheim is ook een probleem aan het worden waar ik graag advies van buitenstaanders zou willen krijgen. Het gaat om mijn vriendin. Ze is iets ouder dan ik we trekken al 18 jaar met elkaar op sinds we in dezelfde straat wonen.
De laatste 2 jaar of al wat langer gedraagt ze zich vreemd. Ze zit al jaren in de ziektewet.

Ze zegt dat ze gepest werd door collegaas, maar met een wijntje op zegt ze dat ze geen zin meer heeft om te werken en komedie speelt.

Dan zwijg ik zo langzamerhand ze moet het zelf weten. Nu haar jongste kind de deur uit is gaat ze achteruit.
Zo belt ze haar dochter keer op keer huilend op om te vertellen hoe eenzaam ze is. Dochter is bijna 30 jaar en woont samen. Ze komt dan van ellende maar een paar dagen logeren. Alleen want schoonzoon heeft nooit gedeugd waarom snap ik echt niet ik vind het een schat van een man. Hij pikt mijn dochter van me af roept ze dan theatraal.
Na de eerste dag met dochter klaagt ze alweer tegen mij dat ze eigenlijk al gewend was aan een leven zonder dochter en wil ze haar weg hebben. Maar dat zegt ze niet, ze zet haar aan het werk als ze uit haar werk komt en ligt zelf op bed tv te kijken.

Tegen mij liegt en draait ze ook steeds vaker. Om beter over te komen, op te scheppen maar waarom ik ken haar al zolang.
Nu is ze tever gegaan ik werd dit weekend ziek, koortsig, benauwd kortom ik wilde me laten testen op corona en tot die tijd geen winkel in. Ik vroeg aan haar of ze brood en wat beleg mee wilde nemen. Appie is nog geen 5 minuten lopen. Ik zat zonder eten en ze had via whatsapp gezegd ik ga zo boodschappen doen.
Uren later kreeg ik een appje, ze was te moe, had hoofdpijn en geen zin om nog meer mee te sjouwen voor mij. Nou ja zeg een half brood en wat beleg weegt geen 10 kilo. Ik vroeg of ze dan de volgende dag iets mee wilde nemen.
Ze kon weer niet want ze moest naar de tweede kamer om dingen over haar werk te regelen. Onzin natuurlijk, ik heb het nagevraagd en je kan hooguit schriftelijk beroep aantekenen als je alle andere wegen bewandeld heeft. Dat heeft ze niet, ze weigert een andere werkplek, weigert alles!

Ernaartoe is nonsens. Geen bezoekers in de tweede kamer momenteel. Je kan op het binnenhof een beetje protesteren maar een gesprek is flauwekul zeker om zoiets kleins als haar ruzie op het werk en wel of niet blijven.
Dit was op zondag en maandag. Ze heeft niets meer laten horen ik ook niet.

Ik wil flink afstand nemen haar hele familie heeft gedoe met haar om die rare houding alleen woon ik wel schuin tegenover haar, hun niet.

Wat me wakker houd is de vraag: zal ik haar rechtuit zeggen ik geloof je niet ga toch heen met je tweede kamer afspraak. Zeg gewoon dat je geen zin hebt om een boodschapje voor me te doen appie is tot 8 uur ’s avonds open dus dat kan altijd wel.

Of zal ik haar gewoon negeren en afpoeieren ze is altijd zo verdrietig als er weer een familielid afhaakt.

Net of ze zelf niet snapt hoe ze iedereen wegjaagt.
Langs de andere kant ik ben geen psycholoog trouwens daar is ze geweest maar ze deugen niet. Nooit. Huisarts is altijd geweldig het eerste halfjaar dan opeens is het een hufter en wil ze een andere huisarts. Na 3 huisartsen in 4 jaar nemen andere praktijken verder weg haar niet aan.

Daar klaagt ze veel over, alleen haar rol in het geheel blijft helemaal duister. Vragen beantwoord ze niet, die ontwijkt ze heel handig je zou haar echt vast moeten pakken en zeggen: geef eens antwoord, kijk me aan. Maar dat wil en kan ik niet.
Ben bang voor gedoe, ze woont tenslotte vlakbij me ik wil geen koude oorlog op straat maar heb ook geen zin om nog langer net te doen alsof ik haar geloof.
En ben boos dat ze geen boodschapje wilde doen.
Ook riep ze meteen ach stel je niet aan je hebt niks. Gewoon verkouden. Ik wacht de uitslag af en daar vertrouw ik op.

Mijn directe buren waar ik het totaal niet van verwachtte hebben boodschappen gedaan en zelfs paracetamol meegenomen en sinaasappels. Vonden ze heel gewoon.
Ik zit er echt mee ik heb echt genoeg van die vriendin maar tegelijk denk ik ook ze is aan het doordraaien. Maar zelfs haar moeder van 89 heeft haar geblokkeerd. Ze word heel eenzaam zo maar ik wil niet langer doen of er niks is.

Hoe pak ik dit nou aan zonder haar te kwetsen of zo min mogelijk te kwetsen. Ik heb ook mijn sores en kan haar er niet meer bijhebben vooral omdat alles van 1 kant komt.
Wat kan ik nou doen, ze heeft ook vandaag nog niet eens gevraagd hoe het met me gaat. Normaal appt ze wel. Over haar problemen, ze zuigt alle energie uit me en dat moet stoppen maar hoe?

Bedankt alvast ik voel me zenuwachtig en denk aan de buren die me meteen beloofden boodschappen te doen of andere zaken zolang ik ziek ben. Of het nou corona is of verkouden ze vinden het geen enkele moeite. Ik zie steeds die vriendelijke ogen van de buren en dat ze zeiden je mag midden in de nacht bellen als je erg ziek wordt. Echt doen hoor, daar zijn we buren voor.
Zo kan het dus ook. Het is 3 uur in de nacht ik ga maar weer proberen te slapen het lucht op om het op te schrijven. Ik ben altijd bang voor ruzie dat helpt ook niet mee.