Volwassen

Hallo iedereen,

Ik wil mijn hart even luchten. Ik ken iemand die 27 jaar oud is die wegens relatie beëindiging is hij gedwongen om bij zijn ouders weer te wonen. Ik begrijp dit wel en zie het probleem niet vooral was hij toen der tijd geen werk had.
Hij had zes maanden een WW uitkering. Daarna heeft hij drie maanden gewerkt als callcenter. Daarna had hij weer een werk bij andere callcenter. Hij zei dat hij het werk niet leuk vindt, dus na drie maanden heeft hij de baan opgezegd. Nu woont hij anderhalf jaar bij zijn ouders zonder werk en speelt pokemon go in de avond en rond 04.00uur.

Ik heb hem geadviseerd om een cursus of een korte opleiding van een of twee jaar maar hij weet niet welke cursus/opleiding hij wil.
Ik heb ook gezegd dat hij nu de kans heeft om zijn horizon te verbreiden door in ander provincie te solliciteren. Hij heeft toch een auto. Of in buitenland te werken.
Hij heeft havo diploma, heeft zes jaar ervaring in de detailhandel, is lichamelijk gezond en heeft spaargeld van ongeveer €7000. Hij kan dus een kamer huren.
Het lijkt alsof zijn ouders dit oké vinden.

Soms vraag ik me af waarom het mij dit dwars zit. Als hij mijn zoon was, heb ik hem op straat gezet. Niet omdat ik niet van mijn kind houd, maar omdat ik juist van mijn kind houd en mijn kind wil leren om verantwoordelijkheid te nemen en volwassen te zijn.
Maar ik denk dat het me dwars zit omdat er veel mensen zijn die hun best doen (suf solliciteren, genoegen met een kamer nemen terwijl zij jaren lang op een woning wachten, baantjes nemen ver onder hun niveau, etc) maar nog steeds niet genoeg.

Zijn er mensen die zoals deze jongen? (ik hoop het niet).
Ik weet dat ik me uiteindelijk niet druk moet maken want ze vinden het prima zoals het is. Ik ben blij dat hij niet bij mij woont.
Maar ik kan niet meer omgaan met deze jongen want het geeft me negatieve energie. Sorry dat ik het zeg maar zo voelt het.

Dank je voor je tijd.