Verdriet

We hadden een geweldige tijd samen. Koffie drinken, wandelen, ontmoeten van onze families en vrienden, sauna, dagjes Amsterdam/Antwerpen, filmavonden, uren praten in de tuin met een kachel en 100 dekens (koude zomer), we spraken uit verliefd te zijn en hij zou nooit meer zonder mij kunnen. We zijn nu twaalf maanden later en hij kwam minder in de buurt. Seksueel zocht hij nog steeds contact, maar hij vroeg nooit meer hoe het met me ging en had nauwelijks tijd om af te spreken. Dus ik wist genoeg, hij is niet meer geïnteresseerd. Ik wilde de periode samen beëindigen en vroeg of we elkaar konden ontmoeten. Hij vond het niet nodig. Hij dacht dat het voldoende was om een bericht te sturen met de tekst: “Er is iets anders aan jou en dat bevalt me niet.” Natuurlijk vroeg ik wat er anders aan mij was, maar ik kreeg geen antwoord. Liefde/gevoel verliezen is mogelijk, maar iemand met én een gebroken hart achterlaten en een slecht gevoel over zichzelf hebben leek me niet nodig. Een gebroken hart, daar kan hij niet veel aan doen. Wel aan die nietszeggende uitleg die mij onzeker maakt. Mijn liefde voor hem was niet verdwenen en ik besloot te onderzoeken wat er in mij was veranderd. Ben ik afgevallen of aangekomen, wat zei ik dat hij niet leuk vond, ben ik aardig, wat had ik anders kunnen doen, ik ben niet leuk, ben ik alleen een lustobject, heb ik inhoud, ben ik lelijk, wat is er mis met mij.

Al met al maakte ik mezelf gek met al die vragen over mezelf en ik keek niet eens naar zijn kortzichtigheid om me met dit soort vragen achter te laten. Het is zo gemeen dat mensen elkaar zo verlaten. Waarom geen afsluitend gesprek, waarbij je met respect afscheid van elkaar neemt? Een relatie op deze manier verbreken, dat is echt laf.