Veel te gulle vader

Dag lezers, wat vinden jullie hiervan:

Mijn lieve vader heeft altijd zuinig geleefd. We hadden het thuis niet breed en hij en onze moeder (die er helaas niet meer is) hebben altijd hun eigen belangen opzij gezet voor die van mijn zus en mij. Wij mochten niets tekort komen. En dat is ze aardig gelukt. Met verjaardagen, Sinterklaas en Kerstmis was er altijd plaats voor cadeautjes, nieuwe kleren en lekker eten. Ik kan niet anders zeggen dan dat mijn ouders mijn zus en mij een goed leven hebben gegeven.

Nu is mijn vader weduwnaar en heeft hij door een erfenis een goede buffer opgebouwd. Geen mega-bedrag, maar genoeg om zich geen zorgen te hoeven maken over rekeningen en eventuele hulp die hij mogelijk ooit nodig heeft.

Maar mijn arme, dierbare vader lijkt nerveus te worden van het feit dat hij, voor het eerst in zo’n beetje zijn hele leven, geen dubbeltjes drie keer om hoeft te draaien. En omdat hij en mama altijd eerst aan ons dachten, doet hij dat nu nog steeds.

Alles wil hij voor ons betalen. Laatst nog, toen we wat Kerstspullen wilden inslaan. Het was best wel wat (ik heb in het voorjaar toen ik mijn kast uitruimde een hele doos kerstballen en dergelijke aan diggelen gegooid), maar nog voordat ik mijn pasje uit mijn jas kon halen, stond hij al met de zijne klaar. Ik regel zijn bankzaken en ken dus de code, maar dan nog zou het nooit in me opgekomen zijn om de rekening met zijn pasje te betalen. Ik heb heus wel geld genoeg, anders zou ik het niet gekocht hebben.

En zo gaat dat iedere keer, wat we ook nodig hebben. Dat hij ons wat voorschiet als we krap zitten, vind ik al mooi, maar dat hoeft dan niet kwijtgescholden te worden. Bovendien wil ik niet dat hij straks alles opgebrast heeft aan ons, waarna er niets overblijft voor hemzelf als hij het zelf nodig heeft.

Ik ben echt in dubio. Ik heb weleens het bedrag van iets wat hij voor me had betaald, teruggestort op zijn rekening, maar hij was er nog boos om ook!

Ik twijfel echt. Hij heeft er plezier in om ons iets toe te stoppen en dus is het verleidelijk om het gewoon te accepteren. Maar het wordt zo onderhand een beetje teveel van het goede; je kunt ook té gul zijn.

Hoe breng ik het aan zijn verstand dat ik een cadeautje zo nu en dan echt heel lief vind, maar dat hij echt niet aan de gang hoeft te blijven? Hij hoeft mijn liefde en zorg niet te kopen; ik weet zo ook wel dat hij van mijn zus en mij houdt. En wij van hem.