Uit elkaar door mijn depressie

Hallo. Ik ben Simone en ik heb bijna 4 jaar een relatie gehad met iemand waarbij ik mezelf kon zijn. We hadden heel veel liefde en een hechte band.

Ik heb in de relatie veel meegemaakt mijn zoon die bij een vriendin van mij ging wonen omdat het thuis niet goed ging en ik in een burn out zat. Uiteindelijk heeft ze mijn zoon tegen mij opgezet, de vader van mijn kind die mij lang geleden heeft mishandeld en geprobeerd te vermoorden in beeld gehaald. Terwijl hij gewoon zijn kind had laten stikken en alle kansen kreeg op contact. Zijn kind gewoon financieel en emotioneel liet stikken en een ander gezin begon. Nu heeft hij het volledige gezag, omdat ik niet met hem om de tafel kan. Financieel steund hij zijn kind niet . Hij kan ook niet bij hem wonen. Die vriendin ben ik nu dus kwijt. Ze heeft mijn zoon ingepikt. Hij moest eigenlijk bij zijn vader gaan wonen van de rechter,maar hij blijft bij zijn pleegmoeder. Ik ben dus mijn zoon , vriendin en begin 2016 mijn kat na 11 jaar kwijt geraakt. Ik werd depri. Kreeg hoge dosering van mijn antidepressiva. Ik werd afstandelijk naar mijn vriend toe. Gelukkig kwam het goed.

Nou heeft mijn vriend het meerdere malen in die 4 jaar uit gemaakt. Hij kwam steeds terug. ( bij zijn ex deed hij dat ook). Hij had nog nooit zoveel van iemand gehouden als van mij. De redenen lagen vaak buiten mij en hij bedacht zich steeds. Toch deed dit iets met mij.

Als de relatie daarna weer goed ging.( dat ging de relatie altijd), dan dacht ik, wanneer komt hij weer dat het uit is.
Dus ik ben mijn antidepressiva af gaan bouwen voor hem, omdat ik wist dat hij dat graag wou. Hij vond het rotzooi. En je raad het al. Een depressie en ik werd afstandelijk.

Dus toen is het uit gegaan. Hij dacht dat ik het uit had gemaakt, maar ik kon niet bij mijn gevoel. Zei alleen maar dat ik niet wist hoe lang het ging duren.
Dus toen zei hij dat hij een burn out heeft. Dat hij maanden geen contact wil. Dat ik niet bel, niet langs kom. Heel af en toe appen. Hij blokkeerde me niet op de app. Toen ben ik hem lastig gaan vallen. Omdat ik zoveel niet uit kon leggen. En nu na paar weken wel. Maar hij blokkeerde me niet op de app. Ik ben langs gegaan en toen heeft hij met de politie gedreigd.

In de relatie heb ik niet met hem kunnen praten, over wat er met me aan de hand was. Want hij zei dat hij niet tegen problemen kon. Hij had er al genoeg gehad. Dus voor hem zei ik niets en ik dacht dat het wel over zou gaan, maar ik bleef afstandelijk.

De antidepressiva heb ik ooit gekregen voor rust in mijn hoofd. Daarom kon ik hem niet met rust laten. De onrust die ontstond. Nu ben ik op mijn normale dosis en gaat het goed. Kan ik hem met rust laten. Ik ga ook naar de psycholoog en cognitieve gedragstherapie volgen.

Ik zou hem zo graag met zijn burn out willen steunen. Het is in voor en in tegenspoed. Ik ben boos dat ik zo zonder doktersoverleg ben gaan afbouwen. Ik had er dan voor hem kunnen zijn. Ik wist niet dat hij in een burn out zat.
Hij heeft dit zelf vastgesteld. Hij is niet door een arts gezien.

Ik hou zoveel van hem. Ik wil hem terug. Het is nu 2 maanden uit. Kon ik er maar voor hem zijn. Wat nu?