Strijd& Leven

Lieve lezers,

Laat ik beginnen met mezelf voor te stellen. Mijn naam is Manuela Habets en ik ben 27 jaar oud. Ik ben niet zo van het delen van mijn verhaal, maar deze keer maak ik graag een uitzondering in de hoop dat het mensen in dezelfde situatie kan helpen.

Laat ik bij het begin beginnen. Ik worstel nu al acht jaar met de eetstoornis anorexia en dat is zeker weten niet gemakkelijk. Hoe anders zag mijn leven er zeven maanden geleden uit. Ik woog nog maar 35 kilo en was doodziek. Ik ben toen door mijn vader opgehaald en woon daar nog steeds tijdelijk.

Ik hield me aan allerlei regels. Zo min mogelijk eten en drinken, niet rusten, niet slapen en zeker niet genieten. Ik mocht ook geen medicatie nemen voor mijn angsten en depressies. Want ja, daar kon je immers van aankomen.

Nu ben ik eindelijk echt de strijd aan gegaan. Weg met die regels, weg met die constante onzekerheid en vooral eten waar ik zin in heb. Elk hapje is er immers een. Zo ben ik dan ook begonnen. Het motto elk hapje is er een, heeft mijn leven gered.

Ik eet nu mijn maaltijden per dag en ja ik ben aangekomen. Als ik in de spiegel kijk, kan ik daar heus nog wel eens flink van balen. Maar ik ben ook realistisch. Ik weet niet meer wat het is om een gezond gewicht te hebben en dus ook niet hoe een gezond lichaam eruit ziet.

Op sommige momenten kan ik me nog pijnlijk bewust worden van mijn eetstoornis. Neem nou het moment dat ik de zus van mijn vriend ging ontmoeten. Ja, ik was zenuwachtig maar dan vooral omdat we gingen eten. Dat is uiteindelijk wel helemaal goed gekomen hoor en we hebben een fantastische dag gehad.

Waarom ik mijn verhaal deel is eigenlijk heel simpel. Ik hoop dat anderen met deze stoornis op die manier zich gesteund voelen. Je mag om hulp vragen en ja, terugvallen is ook heel normaal. Maar je hoeft niet meer in stilte te lijden, want ook jij bent goed genoeg en ook jij verdient het om je goed te voelen en te genieten van het leven.

Veel liefst,

Manuela