Stom geweest en nu…
Ik ben een man van 55 jaar oud en er moet mij iets van het hart…
Ondertussen alweer even geleden mijn eerste jeugdliefde weer tegengekomen en contact gehouden, vriendschappelijk, beide partners kennen elkaar ondertussen ook.
Ondanks dat ik denk en voel in een ‘goede’ stabiele lange relatie te zitten met mijn partner is het toch weer wat gaan knagen binnen in mij, de fijne herinneringen aan toen die komen zo af en toe naar boven, de verdrietige herineringen aan toen en waarom het niet lukt zijn min of meer verdwenen.
Ik ben op het ogenblik ook gelukkig en op mijn plek in de relatie met mijn partner, alleen de gedachten met ‘wat als’ die sijpelen toch nog steeds zo nu en dan binnen, vooral met een drankje op kan ik daar wel even in blijven hangen.
Maar goed, je bent een verstandig persoon en doet er niks mee, je verdringt het want teveel mensen zouden verdriet ondervinden wanneer er wel wat mee gedaan zou worden, eigenlijk is dat ook niet mijn bedoeling want ht is zoals het nu is en wij hebben allemaal een prima leven.
Alleen even geleden heb ik wel iets erg stom gedaan, het gebeurde in een weekend, na een avondje lekker gegeten en gedronken te hebben met mijn partner en deze na middernacht naar bed is gegaan heb ik redelijk aangeschoten nog even contact gehad met die jeugdliefde.
In de week ervoor waren er wat huishoudelijk problemen en die zijn samen door mij en met haar partner prima opgelost en omdat mijn jeugdliefde en ik die nacht samen online waren in de groepschat hebben wij dat nog even nagesproken.
Het gesprek ging van koetjes en kalfjes naar een wat dieper niveau, en ook terug naar vroeger tijden toen wij nog jong waren, alleen zoals het gezegde ook verteld, “wanneer de drank in de man is, zit de wijsheid in fles” ging het bij mij van kwaad tot erger en heb ik in een lange vlaag van verstandsverbijstering toch teveel gezegd en dit werd, al leek het er in eerste instantie op, niet gewaardeerd door de andere zijde.
Het gevolg is nu dat mijn jeugdliefde absoluuut niet blij is met de situatie, ik evenmin, maar er is wel teveel door mij gezegd, er was ook niet echt aanleiding tot gegeven.
Het jammerer is dat er een toch soort van oprechte vriendschap nu kapot is gemaakt en dit is mijn schuld, mijn partner weet hier nog niets van, ik ben wel van plan om dit te gaan bespreken, alleen hoe begin je zoiets?
Ik hou ook oprecht van mijn partner, ik vertrouw haar, ze is de grootste liefde van mijn leven, alleen ze is niet die eerste liefde van mijn leven en nu ben ik toch een soort van emotioneel vreemd gegaan.
Ik schaam mij kapot, absoluut terecht ook, niet alleen tegenover mijn partner, de betreffende jeugdliefde en haar partner, maar zeker ook tegenover mijzelf en zit gevangen in een hele vervelend aanvoelende situatie met mijzelf.