Spijt aankoop nieuwe huis

Zoals de titel al benoemt heb ik onwijs spijt van ons nieuwe huis, dat wij ook nog veel te duur gekocht hebben. We wonen hier nu ongeveer 7 maanden, maar het voelt nog steeds niet als thuis en alles in mij zegt dat dit ook niet gaat gebeuren. Tot overmaat van ramp blijkt dit huis ook nog mega gehorig te zijn, waardoor onze irritatie grens al sky high is. Dit komt door onze ervaring met ons vorige huis.

Waar wij eerder woonden, ons eerste koophuis, was de buurt gewoon echt slecht. De eeste jaren hadden wij er niet zo’n last van en was ik zo blij met ons mooie, grote huis. Want dat was het. Ik voelde mij er meteen in thuis en werd 2 jaar lang dagelijks blij wakker met het gevoel in mijn droomhuis te leven. We hadden nog plannen om mijn open keuken te realiseren en de kozijnen te vervangen. Want ja, het was gehorig. Daar kwamen we elke schoolvakantie achter.

Marokkaanse buren uit de straat hadden elke schoolvakantie hun kleinkinderen op bezoek. Dit waren er een stuk of 10 in totaal en die speelde allemaal bij mij voor of op onze oprit. Gek werd ik ervan. Hoe vaak ik ze van mijn oprit afstuurde…..ze kwamen steeds terug. En zelfs binnen hoorde ik hun gescheld, geschreeuw en gevloek. Tevens stonden de kinderen van buren 2 huizen verder vaak met een groepje, inclusief harde muziek, voor op de stoep. Maar achter in de tuin werd je gek van de verschillende soorten muziek, geschreeuw van kinderen, bellende mensen enzv. Het camping gevoel was er van smorgens tot s’avonds. Dan nog maandenlang aanhangers op de straat met puin erin,vuilnis op het gras voor het huis enzv. Het bleek een beetje een tokkie wijk.

Eenmaal in de corona periode begon dit helemaal zijn tol te eisen. Angsten begonnen op te spelen bij mij, aangezien er genoeg gebeurde in de wijk. Maar na de komst van mijn dochter, 2 jaar geleden, hebben we de knoop doorgehakt dat wij gaan kijken voor een ander huis. Hier wil ik mijn kind niet laten opgroeien. We hadden niet persee erge haast, maar we keken funda dagelijks na en plande bij leuke huizen een bezichtiging. De meeste vielen tegen,of te klein, te duur, te oud enzv en de huizen die we echt mooi vonden, werden we grof overboden. De radeloosheid nam al toe. Helemaal toen onze directe buren plotseling hun huis verkochten en er arbeidsmigranten in gezet werden. Toen was het geen houdbare situatie meer. Nu hadden we zelfs s’nachts overlast. Die mannen werkten in diensten en kwamen vaak luidruchtig om hele late of vroege tijden thuis en gingen dan leven. Zelfs mijn man werd radeloos. We hebben zelfs nog effe aan een tijdelijke vakantiewoning gedacht. Maar we bleven krampachtig zoeken. Niet makkelijk in een mega oververhitte markt met amper aanbod. Toen wilde wr zelfs een aankoopmakelaar aanschaffen,maar heb eerst iedereen in mijn bekende kring een berichtje gestuurd dat wij dringend op zoek waren naar een woning. Hierop kwam een bericht van een oude vriendin dat zij iemand wist die hun huis verkochten. Notabene in het dorp waar mijn man is opgegroeid en zijn ouders wonen. Ik heb meteen gekeken en van buiten zag het er leuk uit. En eerlijk, wij waren onderhand zo ‘desperate’ dat we niet meer heel kieskeurig waren. Maar het oogde allemaal goed, verzorgd, goede rustige buurt aan een pleintje en op steenworp afstand van een goede basisschool. We hebben een bezichtiging gedaan en ondanks dit niet het type huis is dat ik mooi vind zag het er allemaal fijn en netjes uit. Het leek allemaal keurig in orde, een jonger huis (’80) dus dachten we beter op orde, energieklasse C, hele grote slaapkamers, ruime garage enzv, alleen de tuin! Dat was meteen een groot twijfel ding. Het is een kleine vierkante tuin, ook nog op het noorden, die omheind is met andere tuinen. Je komt er dus ook niet in of uit via de tuin. Wat we in ons oude huis zo vreselijk vonden, was hier nog erger. Hier liggen de tuinen letterlijk aan elkaar vast. In het oude huis was de tuin veel dieper en liep er nog een pad tussen. Desondanks hoorde je alles vanuit elke tuin. Wilden we dit nu weer???
We twijfelde ontzettend, maar neigde heel erg naar nee. Echter was de overlast die week zo extreem erg, liepen we zo op ons tandvlees en was er verder al weken geen passend huis voorbij gekomen, dat we toch besloten een bod te doen. We waren op dat moment op een punt dat ALLES beter was dan blijven waar we waren.

We wilde niet weer achter het net vissen dus deden een bizar hoog bod dat natuurlijk werd geaccepteerd. Dolblij waren we. Niet zozeer om het huis, maar om weg te kunnen uit die vreselijke situatie. We wisten dat wij ons oude huis ook met winst konden verkopen, dus we konden kijken voor een nieuwe vloer, meubels en nieuwe keuken. De droomkeuken die ik al jaren wilde.

Ik heb altijd gedacht dat ik deze fase als heel leuk zou ervaren. Het mogen uitzoeken van dit soort nieuwe dingen, maar het gaf me alleen maar stress. Ik kon geen knopen doorhakken en met alle keuzes die ik maakte nam erna meteen de twijfel toe. Zo ook met het huis. Hadden we wel een goede keus gemaakt??? Ik bleef mensen zeggen dat dit niet mijn droomhuis was, maar voor nu het beste. Was dat niet raar??? Mijn man was echter wel heel blij met onze keus en met ons huis. Hij bleef mij wijzen op hoe goed de buurt is, dat het huis energiezuiniger is, dat het geen asbest heeft en vooral dat het een top lokatie is voor onze dochter. Daaraan hield ik mij vast.
Ik kon dan ook niet wachten dat we omgingen.

De eerste nacht was echter al een drama. We hadden de hele dag van smorgens tot laat verhuisd en waren kapot. Eenmaal in bed hoorden we luidruchtig geklets, gegil, gelach, blaffende honden en zelfs vuurwerk. Ik dacht echt dat ik gek werd. De omliggende buren stonden voor met een sta-tafel, drank en spelende kinderen. We konden beide wel janken. Was dit een voorteken???
Mijn man, de ras-echte optimist, wist mij de dag erna te kalmeren dat het waarschijnlijk gewoon ongelukkig toeval was, dat ze net nu een feestje hadden. Ik hield me weer daaraan vast, wat kon ik ook anders. En toegeven, ik genoot van de rust door de dag. Geen aso kinderen voor op de straat of op mijn oprit, geen keiharde Frans bauwer muziek in de tuinen, scheldende moeders op kinderen die de hele tijd huilen. Nee het was idd rustig…..op de feesten en bbq’s na. Want die zijn er wel erg veel. En luid. Elk verjaardagsfeestje wordt hier uitbundig gevierd. En aangezien ze bijna allemaal rond dezelfde periode hier zijn komen wonen,hebben ze een hechte band. Hun kinderen bijna allemaal rond dezelfde leeftijden en trekken allemaal met elkaar op. Heel gezellig, alleen niet als je in een totaal andere fase zit. Wij hebben een dochter van nog geen 1.5 en moeten dus gewoon nog elke nacht uit bed en vroeg op. Als ze dan bijna elk weekend tot laat feesten, is dit best pittig. En omdat wij de nieuwe zijn willen we natuurlijk ook niet te veel zeuren. Dus we incasseren. Dat ik nu alweer in een huis woon waar ik niet graag in de tuin zit, vind ik wel erg jammer. Vooral omdat we dit vooraf hadden kunnen weten. Nee het zijn geen tokkies, maar het is alsnog niet fijn om omsloten te zijn door zwembadjes en trampolines met gillende kinderen en savonds tot laat luid lachende pubers te horen. Ik wil gewoon rust.

Maar goed, na een pittige periode met een soort van verbouwing om alles in orde te maken voor de nieuwe vloer en keuken, kwam daar eindelijk mijn droomkeuken. En hij stond er en ik dacht alleen maar “mooi, maar ik spring niet uit mijn vel”. Waarom niet? Is het mijn mentale gemoedstoestand die totaal niet goed is? Of is het het huis dat nog steeds voelt als een vergissing. Ik dacht steeds als de vloer er is dan voelt het goed, maar dat gebeurde niet. Als de keuken er is dan voelt het goed, maar ook niet…..zo bleef ik zoeken naar meubels, andere kleur op de muur, andere indeling…..
Het voelt niet als mijn thuis en het voelt zo ver van me af.
Gek, want ik heb nooit eerder een huis gehad die ik zo ons heb kunnen maken door verandering of nieuwe spullen.
Verandering en spullen waar ik steeds aan twijfel of ze wel mooi zijn. Maar het komt waarschijnlijk door het huis. Als ik deze mooie spullen in mijn oude woning zou zetten…..zou het wel goed zijn.
Ik zie het als met een partner. Stel je valt op een man met lang krullend zwart haar, dan kan iemand die normaal kaal is wel een pruik op zetten met lang krullend zwart haar, maar is hij dan meteen aantrekkelijk???

Het huis blijft voelen alsof ik op iemand anders zijn huis pas. En daarom heb ik ook geen zin om dingen op te hangen, moeten nog steeds dingen inruimen. Heb zelfs nog nooit bloemen gekocht voor hier.
En ondanks ik nu mijn droomkeuken heb, heb ik niet echt zin om te koken, wat normaal mijn hobby is.

Ken je dat, dat als je iets nieuws hebt waar je heel blij mee bent je een kriebel in je buik krijgt als je het weer ziet??? Dat had ik verwacht bij mijn keuken, maar heb ik nooit gehad. Terwijl ik in mijn oude huis de eerste jaren dagelijks kriebels voelde als ik opstond. “Wat een heerlijk huis” dacht ik dan. Dat heb ik hier nog nooit gehad.
Toen ik dit eindelijk tegen mijn man durfde te vertellen, gooide hij het op mijn mentale klachten. Ik zit onderhand al een poos thuis met een soort burn out. Toch heb ik zelf het gevoel dat dat zeker mee zal spelen , maar niet de rede is.
Dit is gewoon niet mijn huis. Ik heb veel huizen bewoond, ben al tig keer verhuisd en voelde me altijd snel ergens thuis, behalve hier. En als ik bij mensen kom die een type huis hebben dat ik wel fijn vind, voel ik me meteen relaxed en thuis.

Het zijn kleine domme dingen zoals het gemis van een raam in het trappenhuis. Dat vond ik zo heerlijk in mijn oude huis. Hoe het licht smorgens binnenviel, dat was magisch. Hier is het gewoon donker.
Het gemis van een raam in de keuken.
Speelse hoekjes.
Lichtinval.
En vooral gezelligheid.

Zelfs nu met kerstversiering, kaarsjes en dergelijk, oogt het zeker gezellig, maar ik voel het niet. Ik wil zo graag weer eens dat warme gevoel van “lekker thuis” zijn hebben. Maar dat ervaar ik niet.

Zelfs in mijn oude huurwoning van 100 jaar oud, met krakkemikkige keuken, hele kleine woonkamer en piepkleine badkamer tussen de woonkamer en keuken in, woonde ik liever en had ik meer “mijn huis” gevoel dan hier. En waar ik normaal trots was op mijn huis, nodig ik ook niemand uit om te komen kijken. Omdat ik het zelf niet echt fijn of mooi vind ofz.
Beetje als een mislukte taart, die laat je ook niet zien toch.

Maar ik probeer me erbij neer te leggen en houd mezelf voor dat er vele ergere dingen zijn en dat ik niet moet klagen. Zijn mensen die zouden willen dat ze zo’n huis hadden, überhaupt een huis.
Maar toch blijft het knagen. Vooral nu zelfs hier dus de overlast begint te irriteren.
Dit huis is schijnbaar mega gehorig. Als de buren stofzuigen, dan is dat goed hoorbaar. Door de week heb je over het algemeen amper last van ze, maar in het weekend, vakantie en feestdagen des te meer.
Het zijn erg sociale mensen en hebben vaak bezoek. En hoe later op de avond, hoe luidruchtiger ze worden. We horen ze praten, lachen en schuiven met meubels ofzo. Alles wat je niet wil horen als je in bed ligt. En hun zoon van 19 draait graag muziek met zijn vrienden voordat ze opstap gaan. Mits ze geen feestje thuis houden, wat ook erg frequent gebeurt.
Gister (op een doordeweekse dag) was het weer zo ver. We hebben uit wanhoop ons matras naar de inloopkast gedragen en zijn daar gaan liggen. Maar hoe later hoe luider, dus dat hielp niet genoeg en is mijn man om gegaan. De jongen gaf aan dat ze niet eens zo hard bezig waren en dit kan kloppen, maar het is gewoon erg goed hoorbaar. Leek net alsof je naast een café woont.
Gelukkig is hij wel zo netjes en heeft het stil gehouden, maar we weten dat het zaterdag weer prijs is. We vluchten dan ook weg naar vrienden. Net als met carnaval. Dat zal hier ook erg luid en laat worden, want het zijn allemaal carnavalisten.

Als ik dit allemaal bij elkaar op tel, dus de overlast, de tuin waar ik amper in wil zitten, de vele feesten, het huis dat niet als thuis voelt, dingen mist die ik graag wil en dan ook nog meer gebreken vertoont dan we aanvankelijk dachten…..schreeuwt alles in ons dat we weer weg willen. Zelfs mijn man is om.
Echter willen we dit keer wel echt gaan voor een huis wat “ons” is, op een echt rustige lokatie met een tuin die vrij licht. Liefst in de middel of nowhere.
We trekken er dus lamg voor uit, maar liefst binnen 2 jaar. Alleen gaan we dat vinden voor dat bedrag? En hoeveel verlies draaien we? Moeten we straks dan weer gaan verbouwen?
Desondanks nemen we de beslissing en gaan alvast kijken op funda.
Totdat mijn man mij vandaag erop wijst dat ik, zolang ik ziek thuis zit, geen hypotheek krijg.
Dit maakt het wel weer erg lastig. Hier wonen helpt mijn mentale staat niet mee, maar ik moet beter worden om weg te kunnen…hoe dan?

Iemand enige ervaring in deze situatie???