Schuldgevoel
Voel me kut. Echt. Zat voor corona bij een kookclubje. Gewoon een stel vrouwen die iedere twee weken bij elkaar kwam bij één van ons thuis om samen nieuwe recepten uit te proberen. Wijntje erbij, gezellig.
Via via was er een vrouw bijgekomen die ze echt niet allemaal op een rijtje had. Kakelde aan één stuk door over onderwerpen waar geen touw aan vast te knopen was. Bloedje irrirant. Iedereen ging haar uit de weg, niemand wilde naast haar zitten. In het begin vond ik dat nog weleens zielig en zat ik naast haar, maar sinds ik dat ooit heb gedaan, kwam ik nooit meer van haar of. Ze klampte zich aan mij vast en deed alsof we de dikste vriendinnen waren. Ik heb op een gegeven moment haar telefoonnummer en social media platforms geblokt, omdat ze me ook daar niet met rust liet. Appte me ooit midden in de nacht met een vaag verhaal en als ik dan niet (op tijd of goed) reageerde, kreeg ik er steeds een bom van appjes met verwijten achteraan. Om gek van te worden.
Tijdens corona vielen de kookactiviteiten stil en hoewel ik dat best jammer vond, was het idee haar niet te zien of spontaan zomaar in de buurt (ze woonde aan de andere kant van de stad) tegen te komen, ook wel een opluchting.
De kookclub is na corona eigenlijk nooit meer echt opgepakt, dus ik heb me aangesloten bij een andere groep en die is stiekem veel leuker.
Ik dacht eigenlijk haast nooit meer aan haar en als ik dat al deed, was het iedere keer alleen maar met opluchting. Totdat ik via Facebook gisteren van een ander lid van mijn eerste club te horen kreeg dat ze was overleden. Blijkbaar was ze al geruime tijd ziek. Misschien dat ze daar ooit over heeft verteld, maar we luisterden nooit naar haar.
En ja, nu voel ik me kut. Schuldig. Had ik haar kunnen helpen, als ik had geluisterd? Was dat nou zo zwaar? Maar dan denk ik weer aan hoe ze me constant gestoord maakte met haar gezwam en gedram. Het voelt raar en dubbel.
Ik heb besloten niet naar haar begrafenis te gaan, dat vind ik tamelijk hypocriet. Maar dat lullige gevoel…is dat nou terecht of niet? Wat vinden jullie?
-
Tsja.. jullie hebben je allemaal misdragen. Nooit aangesproken op haar nogal aanwezige gesprekken, gezegd dat het storend was? Wie weet had ze dat zelf - door een hersentumor oid - niet in de gaten. En dan gewoon blokkeren zonder tekst en uitleg... je moet je schamen en dat hele clubje ook, zo ga je niet met mensen om. Waarom gaf je haar trouwens je tel.nr. wat schijnheilig allemaal, bah!! Wil niet weten wat voor soort 'dames' in dat nóg leukere clubje zit. Dat lullige gevoel is geheel terecht, dat heet 'geweten' ken je dat? Karma zal zijn werk doen als jij ooit ernstig ziek wordt en toch nog wat leuks probeert te ondernemen. Alleen op de wereld. Ik hoop dat ze nu op een mooie plek is, zonder bitches zonder een hart in hun donder of zelfs maar een greintje belangstelling: mss heeft ze het wel verteld maar ik luisterde niet. Djiez...... hoe kan je zo zelfzuchtig zijn, leg dat eens uit? -
Dag wijsneus, Ik snap je reactie, maar ik wil nog wel even wat dingen nader verklaren. Ja, we hebben haar geprobeerd te vertellen dat ze storend overkwam, of dat we haar met de beste wil van de wereld niet konden volgen. Het ging het ene oor in en het andere weer uit. Of ze zei "ja" en ratelde weer door. Sorry, maar dan geef je het na een poging of drie/vier echt wel op. Dan knikten we maar wat hier en daar. Dat blokkeren heb ik pas gedaan nadat ze me meerdere keren midden in de nacht de raarste verhalen appte, met paranoide verzinsels over de rest van de groep. Het spijt me, maar daar had ik geen trek meer in, en ook niet in haar eindeloze lappen tekst onder vrijwel alles war ik op Facebook zette. Veel van mijn vrienden op Facebook ken ik van de tijd dat ik voor mijn werk een jaar in de VS heb gewoond en dus post in veel in het Engels. Dan voelde zij zich gepasseerd omdat zij geen Engels sprak en meende dat ik expres in het Engels communiceerde zodat zij het niet kon volgen. Was niet eens in me opgekomen! Ook dook ze regelmatig op in mijn wijk of het plaatselijke winkelcentrum, terwijl ze daar helemaal niet woonde. Kwam ik haar "toevallig" tegen, op de stoep van mijn flat. Moest ik mee koffie gaan drinken, ongeacht of ik daar überhaupt tijd voor had, om over zin nog maar te zwijgen. Ikheb dat heus wel zo nu endan gedaan, vond het sneu om haar iedere keer af te wijzen, maar dan zat ik daar dus een uur naar haar onsamenhangende getettwr te luisteren, terwijl ik nog zoveel dingen had moeten doen. Ze was net een pitbull, liet je niet meer los. Verdrietig, absoluut, maar evenzogoed verstikkend. Dat ze mijn mobiele nummer had, kwam omdat we een groepsapp hadden, gewoon om afspraken te maken (wie maakt wat, bij wie thuis en wanneer, enz.), dus ze had automatisch ook mijn nummer. Of anderen haar ook hebben geblokkeerd, weet ik overigens nist. Wel weet ik dat ze dit gedrag naar enkele van de andere vrouwen ook vertoonde. Wat betreft dat ernstig ziek worden, ben je ruimschoots te laat. Dat ben ik allang. Alleen dan nog weet ik me sociaal aardig in stand te houden. Goed, misschien kon ze er inderdaad niks aan doen en dat is verdrietig genoeg. Maar ieders geduld raakt weleens op. Ik zat bij die kookclub om me te ontspannen, niet om er een gestoorde stalker bij te krijgen. Ik vraag me dan ook serieus of waar jij de grens trekt tussen vriendschappelijk met elkaar omgaan en stalking. Voor mij was die grens duidelijk. -
Nou mooi zo, probleem opgelost: je hebt wel naar haar geluisterd en zelfs koffie met haar gedronken. Je hebt je best gedaan en ze ging echt over alle grenzen heen, daar heb je wat van gezegd maar dat kwam niet aan. Dan hoef je je toch niet schuldig te voelen? Beterschap, akelig dat je gezondheid niet in orde is, dat wist ik niet maar feit is dat je er geen last van hebt in die zin dat je geen leuke dingen kan doen zoals een kookclubje. Niet naar bedoeld, echt niet maar mensen met een hersenziekte kunnen er ook niks aan doen dat ze zijn zoals ze zijn. Psychisch ziek kan ook nog.. Hoe dan ook een akelig verhaal, gelukkig heeft ze nu rust gevonden. Lijkt me verschrikkelijk om zo door het leven te moeten gaan.. Schudt het van je af, ik zou ook niet weten wat je anders had moeten of kunnen doen nu ik dit gelezen heb. Komt nu heel anders binnen! -
Dankjewel Wijsneus, Weet je wat het vreemde is? Dat je aan de ene kant uiteraard weet dat ze mentaal niet helemaal in orde is en toch niet weet hoe daarmee om te gaan. Ik ben er nooit vanuit gegaan dat ze iets kwaadaardigs in gedachten had, maar dat ze gewoon niet wist hoe ze in normale sociale situaties moest functioneren. Een andere vriendin zei toen ik het haar vertellen dat ik haar handicap niet hoefde te compenseren en toch probeer je dat wel, totdat je niet meer kunt. Arme meid. Je zult maar zo gevangen zitten in je hoofd. Ik gun haar haar rust, masr vraag me stiekem af of die ene kop koffie nu wel genoeg is geweest. Maar ja, haar echt helpen, dat konden we geen van allen.