Samenwonen…….
Hallo,
Ik wil graag even mijn verhaal met jullie delen, omdat ik niet zo goed weet wat ik hier mee aan moet.
Mijn vriend en ik willen heel graag samen wonen, en hebben vd week een huisje bekeken en het is echt schitterend en we zien ons er al helemaal zitten samen met mijn zoontje van 2.
Maar omdat wij nog zo kort samen zijn hebben mijn schoonouders bepaalde eisen gesteld over het samenwonen…. Nu willen ze dat er een contract word opgesteld waarin de spullen alvast eerlijk verdeeld worden mochten wij uit elkaar gaan. En dat ik er niet met ”zijn” spullen vandoor kan gaan.
Mijn vriend en ik hebben zelf zoiets van daar gaan we ten eerste niet van uit en zijn ouders hebben zelf ook niet zo’n document dus waarom zouden wij dat wel moeten?
En de door ons iedere gekochte spullen nemen wij gewoon samen mee zodat er niemand in de ellende komt te zitten.
Maar ik heb door dit gewoon een heel erg naar gevoel alsof ze denken of bang zijn dat ik hun zoontje lief erbij lap ofzo?
En er moet van alles en iedereen naar on financiele plaatje kijken en verzekeringen etc. Terwijl wij alles zelf prima op een rijtje hebben en het net lijkt alsof ze ons niet vertrouwen.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet …
Wie heeft er advies voor mij?
Liefs x
-
aan de ene kant begrijp ik zijn ouders wel. Je zegt zelf jullie zijn nog maar kort samen. Ik weet niet wat kort is maar het gaat voor hun misschien wel te snel. En het is idd helemaal niet zo'n gek idee om een samenlevingscontract op te stellen. hoeft niet meteen hoor. Stel hij heeft een heel mooi antiek meubelstuk, een erfstuk en jullie gaan uit elkaar, dan heeft hij bewijs dat jij dat niet mee mag nemen. Zij hebben zo'n contract niet omdat ze misschien in gemeenschap van goederen zijn getrouwd? Mochten ze getrouwd zijn. Aan de andere kant ik begrijp jullie ook wel maar toch is het verstandig om het te doen. W.b. het financiële plaatje, daar moeten ze zich niet mee bemoeien. -
He! Ik herken wel een beetje wat je zegt. Ik ga dan wel niet samenwonen, maar wel op mezelf. Maar ook daar zijn ze het niet mee eens (ze vinden dat ik meer begeleiding nodig heb en dus eigenlijk op een groep zou moeten wonen, onzin vind ik. Kan prima op mezelf mét begeleiding). Het is inderdaad niet fijn om zo'n gevoel te hebben dat ze jullie in dat opzicht 'niet vertrouwen', Tenminste, dat gevoel krijg ik erbij als je dit zo schrijft. Misschien kunnen jullie een keer met de schoonouders om de tafel gaan en vragen wáárom ze dit zo graag willen dat jullie dit zo regelen. Misschien is het verstandig om op een rustige en geduldige manier uit te leggen dat jullie alles prima voor elkaar hebben met de verzekeringen en het financiële plaatje. Maar als je in dat gesprek zit, blijf rustig! Blijf kalm! Ik zie aan je leeftijd dat je 3 jaar ouder bent dan ik. Misschien vinden ze het ook wel heel erg spannend dat jullie gaan samenwonen? Als jullie besluiten NIET in gesprek te gaan met je schoonouders, schrijf dan een nette brief aan hun. Misschien kan je daarin uitleggen wat jullie voor en tegen argumenten zijn wat betreft het maken van een contract en meekijken naar het financiële gebeuren. Maar, wat Miami zegt, is ook wel zo hoor! Ik zou inderdaad wél een contract opstellen, maar het financiële plaatje lekker laten rusten. Daar hebben ze inderdaad niks mee te maken, maar met een contract kunnen ze misschien iets 'geruster' zijn. Je geeft aan dat jullie nog niet zo heel lang bij elkaar zijn, toch zou ik wel een beetje naar je schoonouders luisteren. Maar als jullie (beiden) dat écht niet zien zitten, schrijf dan een brief of ga een gesprek aan zoals ik eerder noemde. Ik wens je héél veel succes en veel geluk samen! -
Als jullie beiden meerderjarig zijn kunnen ze hooguit adviseren. Zelf denk ik dat het verstandig is om op papier te zetten welke spullen wie meeneemt naar de woning. Hoewel je er nu niet vanuit gaat , het kan natuurlijk altijd mis gaan in een relatie. En dan voorkomt dit in elk geval een hoop heisa. -
Als zij 800 euro voor dat contract willen geven... prima. Ik had het zelf niet betaald. -
Aan de ene kant snap ik het wel , maar aan de andere kant wat Rainbow zegt zal ik het er ook voor over hebben. Je kan toch zelf samen wat op papier zetten . Ik ben zelf ook snel gaan samenwonen , puur omdat dit handiger was qua afstand (140 km) en nu zijn we 3 jaar verder en het gaat goed. Het zegt niet zoveel over hoelang je samen bent. En als hun denken dat je je hun zoon erin wil luizen , zo laat ze denken , als jullie zelf maar beter weten. -
Ik bedoel , wat Rainbow zegt zal ik het er ook niet voor over hebben...die 800 euro , echt niet. -
Een samenlevingscontract hoeft geen €800 te kosten. Voor €375 heb je een samenlevingscontract en testament. Ik kan het iedereen aanraden. Als de relatie toch stuk loopt en er staat niks op papier wat rechtsgeldig is, dan ben je duurder uit. Denk ook eens aan wat er kan gebeuren als een van de twee zou komen te overlijden. Als er niks op papier staat ben je ook geen erfgenaam en kunnen de wettige erfgenamen de spullen onder je kont vandaan trekken. -
Ik zou het zelf ook doen. Maakt het een stuk makkelijker voor de toekomst. EN hoe goed het nu ook lijkt te gaan, mannen kunnen je altijd laten zitten, 10 jaar verder en zwanger... -
Ergens begrijp ik de ouders wel. Jullie zijn nog niet zo lang samen, plus je hebt een kind. Waar wonen jullie nu? Apart van elkaar bij ouders thuis? Waarom zo'n haast met samenwonen? Speelt de biologische vader een rol in het leven van je kind? Heb jij werk? Misschien nog ergens schulden openstaan? Wat is er mis om eerst stabiliteit te creeeren voor jezelf en je kind? Leer elkaar eens eerst goed kennen alvorens te gaan samenwonen, is dan mijn advies. -
Een samenlevingscontract is verstandig. Hierin zet je zaken voor als het mis gaat op verschillende manieren. Dus ook wat je partner mag houden als je komt te overlijden. Stel je trekt bij hem in, en hij loopt onder een bus. Dan is het een hele opluchting om naast het rouwen niet op zoek te moeten naar een woning. Dus zijn ouders zijn niet wantrouwend, maar ze willen dat jullie je zaken echt goed op orde hebben. -
Ouders van kinderen zijn altijd heel beschermend mijn ouders ook ze Willen gewoon het beste voor hun kind dus ook voor jou vriend dus het ligt niet aan jou maar aan hun trek het je niet aan meid ga genieten samen met je vriend zorg dat je gelukkig word dan zien zijn ouders dat alles goed is gekomen is en dan laten ze jullie vanzelf los -
gewoon doen wat ikke zegt en als het misgaat(wat ik echt niet hoop hoor)of bijeen overlijden dan kan je hier weer klagen dat de spullen niet eerlijk verdeeld worden. Denk met je verstand en niet met je hart. Voor jullie beiden is het gewoon beter met zo'n contract. En niet naïef zijn.