Relatie verbreken voor zijn welzijn?

Ik kom uit een erg vervelende lange relatie. Nu heb ik sinds een half jaartje een nieuwe vriend waar ik echt dol op ben. Echter merk ik dat wij niet helemaal hetzelfde van elkaar verwachten en ik zie mezelf hier niet in veranderen. Zo heb ik geen zin om zijn moeder te ontmoeten, ik zou ook niet weten wat ik zou moeten zeggen. Het maakt me ook niet uit wie zijn vrienden zijn en ik heb ook zeker geen zin om mee te gaan naar vrienden. Ik heb mijn eigen vrienden en daar heb ik het al druk zat mee omdat het onderhouden van sociale contacten voor mij al heel erg veel moeite kost. Ons relatie is vooral van seksuele aard namelijk en gezien ik 6 a 7 dagen per week werk zijn we 2 keer weg geweest naar de winkels… Voor mij is dit echter helemaal prima en ik vind het fijn zo. Hij heeft zijn leven, ik heb dat van mij en wij vermengen ons niet in elkaars levens (is mijn gedachte). Hij gaf aan dit ook zo te willen maar ondertussen wil hij me graag voorstellen aan zijn moeder. Ik heb hem gevraagd wat ik in vredesnaam moet zeggen, gezien wij eigenlijk alleen een seks leven hebben samen en ik geen zin heb in een vragenlijst met ” waar werk je, hoe oud ben je etc etc etc”. Ik geef zelden antwoord als mensen me persoonlijke vragen stellen en andersom stel ik ze ook niet. De interesse in andere mensen ligt voor mij gewoon heel erg laag en ik vind dat persoonlijke dingen mij niks aangaan en andersom en ik weet niet welk boek ik bijvoorbeeld kan lezen of welke cursus ik zou kunnen doen om dit te verhelpen. Ik heb de diagnose “schizoïde persoonlijkheidsstoornis” waarbij ik zogenaamd niet zou kunnen genieten van contact met mensen. Dit is de reinste onzin en dat kan ik dus wel alleen in mindere mate en voor mij is dat gewoon oké. Ik ben een dieren mens en hou erg van planten en verder ben ik gewoon happy. En ja, ik zal vast overkomen als een onwijze egoïstische trut en ik hou altijd voor me dat ik zo denk waardoor ik veel dingen altijd gewoon ontloop/uitstel/afzeg etc etc.

Nu is het punt dat ik niet zo goed weet of ik gewoon een ziekelijk iemand ben (ik heb ten slotte wel echt een diagnose) of dat er oprechte ‘rode vlaggen’ zijn in ons ‘relatie’ waardoor ik deze afstand er zo dwangmatig in hou. Het gevoel is nogmaals heel erg goed bij hem, niet eerder meegemaakt ook. De rode vlaggen zijn:
1. woont nog thuis, maakt geen aanstalten te vertrekken en is al 30 geweest.
2. hij geeft aan dat zijn moeder hem ook zeker niet begeleid of ondersteund naar het uit huis gaan, ze vindt het heel fijn juist zo (ofwel, ik ga dan de vrouw zijn die haar ‘baby’ afpakt, dit heb ik al 2 keer meegemaakt namelijk).
3. Hij spreekt heftige dingen uit alsof het niks is en dit staat voor mij gelijk aan onvolwassenheid. Namelijk ik wil absoluut geen kinderen wegens oa dus mijn diagnose, de wereld van tegenwoordig, mn carrière etc etc, hij de ene keer ook niet en de andere keer nu a la minute.
4. Ik woon al ruim 10 jaar op mezelf, ben heel zelfstandig, ik doe alles altijd alleen, werk al ruim 15 jaar fulltime met dubbele banen, ik ben heel ambitieus en zeer spaarzaam. Hij woont nog op zijn kamer bij zijn 65+ moeder en zit veelal te gamen of te hangen met foute gasten. Hij werkt niet fulltime of vast, het maakt hem ook allemaal niet echt uit. En op de manier waarop wij een relatie hebben maakt dit voor mij ook helemaal niet uit want ik heb er niet direct last van. Echter zie ik ons zeker niet samenwonen dankzij dergelijke punten. En dit had ik maar wat graag anders gezien.

Zal dit alles een onbewuste reden zijn vanuit mij hem zo op afstand te houden? Of ben ik gewoon echt een egocentrisch persoon die een relatie zo inricht dat ik het zelf fijn vindt zo? Ik wil hem oprecht niet kwijt. Maar de rode vlaggen zijn wel aanwezig en ik verwacht niet dat hij er in veranderd want andersom kan hij dat van mij ook niet te verwachten. Moet ik de relatie verbreken voor hem? Hij gaat het andersom zeker niet doen, maar ik denk niet dat ik hem gelukkig maak op lange termijn en hem best veel ontneem door gewoon mij te zijn. Ik ben helaas echt wie ik ben, al zo lang als dat ik weet, en mijn standpunten/meningen/gevoelens veranderen zelden. Ik zie hem voor me met iemand die dol is op zijn moeder, kindertjes wil op langere termijn en gezellig met het gezinnetje met zijn broer en zusje en moeder leuk gaat zijn. Ik ga die persoon nooit worden maar ik voel dat hij daar wel stiekem op wacht en dat ik vooral van me afbijt (zo noemt hij het). Hem bij me houden is dan toch een rot actie van mij? Of is het oké om aan jezelf te denken in de verwachting dat hij dat ook voor zijn beste welzijn doet? We zijn wel beiden ‘volwassen’ natuurlijk.

Ik ben echt heel erg benieuwd naar persoonlijke meningen. Heel graag met zo min mogelijk vooroordelen, dit is voor mij al best lastig. Dankjewel.