relatie met 19 jaar jongere man.

De reden dat ik schrijf is omdat ik niet weet of ik mezelf weer aan het wegcijferen ben of omdat dit er gewoon bij hoord in een relatie. Na een huwelijk van 28 jaar , met een dominante man, was ik mezelf behoorlijk aan het kwijtraken. Nu ondertussen langzaam ontwikkeld in een nieuwe relatie. Het lijkt alsof de geschiedenis zich aan het herhalen is. Ik heb een sterke connectie en binding met mijn vriend. Iets wat ik in mijn huwelijk miste. We zijn echt gek op elkaar. Het is een sterk ontwikkeld wijs mens die zich goed kan verwoorden, eerlijk is en een behoorlijke rugzak heeft. We hebben nu anderhalf jaar een relatie. Het is iemand die snel overprikkeld raakt door alles om hem heen en veel eigen tijd nodig heeft om bij zichzelf te blijven. Vroeger al hij in zo’n bui veel.kort en klein, dat is nu niet meer zo. Hoewel er wel eens een laptop door de kamer vloog. Eigenlijk heeft hij altijd gezegd niet een relatie te willen omdat hij weet dat hij manko’s heeft. Door mijn vrouwen emotie kan hij soms behoorlijk opgefokt raken. Voelt zich snel in zijn vrijheid beperkt daardoor. Zoals mannen vaker hebben. Ik ben door mijn verleden ook wel een tikkeltje Clement zo nu en dan. Hij geeft duidelijk een gebruiksaanwijzing hoe ik het beste met hem om.kan gaan. Duidelijkheid, korte instructies, geen langdradige uitleg. Mijn inleidingen zijn soms ook langdradig en onduidelijk wanneer ik iets vertel. Kortom ik moet behoorlijk man gaan worden haha. Ik merk aan mezelf dat het me.nauwelijks lukt te voldoen aan zijn vraag om mijn vrouwen gevoel te temperen, of mijn manier van vragen stellen of iets vertellen. Voel me snel afgewezen door hoe hij soms kan doen. Afstandelijk. Dat maakt het voor hem beladen. We houden veel van elkaar en wil mezelf daarin echt corrigeren zodat hij zich prettiger voelt. Ik moet eerlijk toegeven dat ik door.mijn verleden nog snel geraakt ben en verlatingsangst angst heb, vandaar mijn Clemende manier van reageren soms en gevoel van afwijzing. Ik ben me.daarvan bewust dus kan me vaak inhouden. Hoewel ik.inzicht heb in mezelf lukt veranderen me nauwelijks doordat er iedere keer weer een andere situatie ontstaat, die ik dan niet herken, en toch weer in mijn (oude emotie) schiet. Mijn vraag is eigenlijk of het reëel is tegenover mezelf om de handvaten die hij geeft, zodat hij niet ontploft toe te passen. Of dat ik mijn poot stijf moet houden dat het zijn probleem is dat ie zo’n kort lontje heeft en niet de mijne. Hoe ik moet communiceren naar hem toe vind ik zo tegen mijn vrouwelijke natuur ingaan namelijk. Voel ik dat reëel?
Ik ben gewoon bang dat ik mezelf moet veranderen in iemand die ik niet ben. Hoewel ik aan de andere kant het ook echt met hem eens ben. Sommige dingen die ik niet handig. Hebben jullie tips of inzichten? Of vragen