Proberen maar niet durven

Ik ben een alleenstaande moeder van 2 zoons van 12 en 14 jaar, met een ontwikkelingsachterstand. Mijn kinderen staan op nummer 1 en daar doe ik alles voor wat in mijn vermogen ligt. Ikzelf heb een Wajong uitkering waar ik, vooral in het begin, erg veel moeite mee had.
Ik ben opgegroeid met een 2 jaar oudere zus en een 2 jaar jonger zusje, allebei konden ze goed leren. Mijn ouders waren liefdevolle mensen die hebben geprobeerd om ons op te voeden met respect, veel liefde en acceptatie voor elkaar. Maar toch, toen ik ouder werd en ging werken, voelde ik toch het verschil tussen mijn zusjes en mij en dat werd, niet door mijn zusjes, bevestigd door de maatschappij.
Ik ben op een reguliere school begonnen en kwamen er al snel achter dat ik het allemaal niet kon bijbenen. Ik werd door een leerkracht in mijn nek geknepen wanneer ik naar buiten keek en niet oplette in de les. Toen ik een paar keer thuis kwam met bloeduitstorting in mijn nek begon mijn moeder vragen te stellen. Omdat ik nooit heb kunnen liegen geloofde mijn moeder mijn verhaal en ging naar school om in gesprek te gaan met mijn gemene leerkracht, die natuurlijk alles ontkende. Mijn moeder had toen gedreigd verder te gaan met hem als ik nog een keer thuis kwam met bloeduitstorting in mijn nek. Hij heeft het vanaf die tijd nooit meer gedaan en mij bij het raam weggehaald en mij een plek gegeven aan een tafeltje voor zijn bureau.
Om hier niet teveel over uit te wijden probeer ik het kort te houden. Ik kreeg bijles en most toen bij het GGD allemaal testen doen en praten met psychiaters zodat ze erachter kwamen dat ik toch erg beperkt was en naar een LOM school moest.
Ik kreeg de tijd van mijn leven en leerde voor mezelf op te komen. Ik kreeg vriendjes en vriendinnetjes en werd er volledig geaccepteerd. Ook heb ik eigenlijk altijd mijn zusjes en vriendjes, vriendinnetjes, zwakkere kinderen, kleine kinderen altijd beschermd door te vechten met diegene die hun kwaad wilde doen of deden. Toen ik van die school afscheid moest nemen om vervolgens naar de grote school te gaan had ik verschrikkelijk veel verdriet en heimwee, want op die school werd ik wel geaccepteerd en gewaardeerd en begrepen.

Daarna werd de rest van mijn studietijd tot nu het voor mij erg moeilijk. Op de een of andere manier ben ik er nooit echt overheen gekomen. Het voelde zo fijn om ergens gewoon jezelf te mogen zijn en dan ook nog begrepen te worden.

De tijd brak aan waar jongens een rol gingen spelen in mijn leven. Mijn ouders hadden het dan ook niet bepaald makkelijk met mij omdat ik niet altijd de juiste keuzes heb gemaakt en iets later in die tijd gingen mijn ouders scheiden, wat het er niet makkelijker op maakte voor mijn zusjes en mij. Mijn vader en ik hadden altijd een erg close band gehad maar in mijn pubertijd heeft hij mij laten vallen. Vooral toen er een andere vrouw in zijn leven kwam na de scheiding. In het begin deed mijn oudste zus het huishouden en ik kookte, maar zij wilde graag dicht bij haar vriend gaan wonen en verhuisde op kamers in Driebergen en mijn jongste zusje ging bij mijn moeder en haar vriend wonen. Ik was dus helemaal alleen met mijn vader, die trouwens meer weg was dan thuis, dat was toen erg eenzaam voor een studerende tiener die eigenlijk ook nog eens de nodige begeleiding nodig had. Dus ging ik vaak spijbelen en was ik ieder weekend in Eindhoven bij mijn vriendje die mij ontmaagd had en nog bij zijn ouders woonde met zijn jongere broertje. Ook daar waren er de nodige problemen. Moeder was alcoholist en uiten haar frustraties op mij af wanneer ze er de kans voor had. Mijn relatie met die jongen heeft 2 jaar en 8 maanden geduurd toen hij de relatie verbrak
Een maand later stond mijn beste vriendin van de middelbare school voor de deur en nam mij mee naar een jongere gebouw waar die avond een feest werd gehouden door een man van 29 jaar die een tijdje niet meer mocht komen vanwege zijn drugsgebruik, en toen weer werd toegelaten wegens goed gedrag. Ik was toen net 21 en werd op slag verliefd op hem. Wel de nodige problemen gehad tijdens onze relatie, maar ik ben hem nog steeds erg dankbaar dat hij mij nooit iets sterkers heeft laten uitproberen dan cannabis. In deze relatie kwam ik erachter dat hij voor mij niet meer was dan een veilige have die mij overal voor beschermde. Ook zijn broer hield een oogje in het zeil als het om mij ging. Daarom heeft het bij mij lang geduurd eer dat ik erachter kwam dat ik nooit van hem gehouden heb. In die tijd werkte ik erg veel en verdiende daarom voor mijn leeftijd toen best veel geld, en hij gaf het met bakken uit. Stiekem had ik toch best veel gespaard, hij zei altijd dat wij nooit zoveel zouden kunnen sparen, daarom deed ik het stiekem, om hem daarna dan ook te verrassen. Dat had ik dus beter niet kunnen doen want uiteindelijk ging alles op en moest ik nog geld lenen bij mijn familie. Ik heb 6 jaar een relatie gehad met hem en een paar jaar samen gewoond met hem. Ik stond letterlijk overal alleen voor in die relatie. Tja ik heb het misschien in de ogen van vele het zelf allemaal toegelaten, zo zal ik het niet gauw bekijken omdat ik iedereen altijd alles gunde. Toen ik een einde maakte aan deze relatie heb ik alles achter gelaten om met niks opnieuw te moeten beginnen. Ik ging daarom weer terug bij mijn moeder en haar vriend wonen om zo weer te sparen voor een woning en inboedel.
Ik leerde, door vrienden, een gescheiden man kennen die was 14 jaar ouder als ik en ik vond hem ontzettend aantrekkelijk. Uiteindelijk ben ik met hem in bed beland. Hij heeft wel altijd de boot afgehouden wanneer ik over een relatie begon, daar was hij nog niet aan toe. Ik leerde zijn buurmannen kennen die tegelijk ook zijn vrienden waren. Het was er altijd super gezellig. We ontbeten samen, ze kookte om de beurt en gingen regelmatig op stap of naar de bioscoop. Omdat ik overal bij betrokken werd wilde ik ook graag wat bijleggen en werd er bij mijn moeder ook weleens een avondje gekookt en gegeten. Uiteindelijk merkte ik dat meneer van 14 jaar ouder niks meer met mij wilde en werd ik opgevangen door zijn andere 2 buurmannen. Met een van hun kreeg ik een relatie en heb ik deze 2 heerlijke mannen gekregen. Mijn ex was gescheiden en had een zoontje toen van net 3 jaar toen ik hem leerde kennen. Schattig mannetje waar ik veel mee optrok als hij de weekenden en vakanties bleef slapen. Mijn ex sleutelde graag aan scooters en auto’s en ik ging dan wandelen, bakken, knutselen en/of spelen, filmpjes kijken enz. met zijn zoontje. Ik merkte dat ik zelf steeds meer behoefte kreeg aan een eigen kindje, ik was altijd al dol op kinderen en ik vond het dan ook steeds moeilijker om het mannetje weer af te geven aan zijn moeder na een gezellig weekend of vakantie. Na veel praten en overleggen werd ik uiteindelijk veel te snel zwanger na het stoppen van de pil. Mijn ex wilde er dan ook niet bij zijn wanneer ik een zwangerschapstest deed. Hij kocht het voor me, belde mijn moeder en ging er zelf van door. Toen het bleek dat het positief was, was hij dan ook niet super blij. Mijn vader en jongere zusje reageerde ook al niet echt gelukkig op de situatie omdat mijn ex en ik het huis ook nog lang niet klaar hadden en het niet even veilig was voor een klein rondkruipend prulleke. In plaats van klagen hadden ze ook kunnen helpen opknappen, was en is nog steeds mijn mening gebleven, want dat zou ik zeker doen bij iemand in zo’n situatie. Uiteindelijk werd de zwangerschap niet echt gemakkelijk gemaakt voor mij, want op mijn werk deden ze ook al moeilijk en in de tussentijd stierf mijn opa. Ik kreeg door al die stress zwangerschapsvergiftiging en belande meerdere malen in het ziekenhuis. Toen mijn oudste werd geboren werd hij vrijwel meteen in een couveuse gelegd en naar de couveuse afdeling gebracht. Toen ik mijn mannetje weer voor de eerste keer zag na de bevalling lag hij in een doorzichtige bak met allemaal plakkertjes over zijn hele lijfje die aan een monitor verbonden waren. Dat was wel heel akelig om te zien. Ik was bijna dag en nacht bij mijn lieve kereltje. Uiteindelijk werd ik ontslagen uit het ziekenhuis maar mijn mannetje moest nog daar blijven omdat hij nog geen gezond gewicht had en nog zondevoeding kreeg ( is een buisje door zijn neusje waar de melk doorheen gaat). Toen ik thuis kwam zonder kind heb ik mijn ogen uit mijn kop gebruld, ik voelde me zo ongelooflijk ellendig. Mijn ex heeft me iedere dag in het ziekenhuis afgezet totdat mijn mannetje mee naar huis mocht, dat was pas na 5 dagen. Ik heb altijd voor hem gezorgd en stond er vaak helemaal alleen voor, het was een ellendige tijd. Mijn ex wilde geen kinderen meer, maar ik wilde er wel nog een. Hij liet zich ook niet behandelen en ik weigerde om aan de pil te gaan want daar werd ik alleen maar nog depressiever van. Uiteindelijk raakte ik weer zwanger en die zwangerschap ging perfect, alhoewel ik een hele lichte vorm had van zwangerschapsvergiftiging. Mijn ex heeft de ziekte van Crohn (chronische ontstekingen in de darmen) en belande vlak voor mijn bevalling in het ziekenhuis. Hij was ondervoed en moest meteen worden geopereerd waarbij ze 50 cm van zijn darmen hebben moeten afsnijden en een tijdelijke stoma heeft gekregen. In de tussentijd moest ik zorgen dat mijn kereltje bij mijn familie bleef slapen. Ik was alleen thuis toen mijn vliezen braken. Ik ben toen zelf in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen heb ik mijn situatie uitgelegd en gesmeekt om me daar te houden. Ik kreeg gelukkig een eigen kamer met 2 bedden zodat mijn ex bij mij kon slapen. Alleen mocht dat toen niet van zijn afdeling, maar daar trok mijn ex zich niks van aan.
Tijdens dit huwelijk heb ik veel alleen gestaan qua opvoeding van de kinderen. Ik stond er niet bij stil omdat ik ontzettend veel van ze hou, alleen merkte ik dat het vooral met de oudste niet goed ging. Dus ben ik begonnen met een aanmelding om hem te testen. Daar kwam uit de bus gerold dat hij ADHD had en ODD. Dat laatste zou nu waarschijnlijk niet meer bestaan. Hij ging naar een speciaal kinderdagverblijf waar hij helemaal opbloeide. Mijn ex kondigde aan van mij te willen scheiden omdat ik zo mijn problemen had en van de ene hulp in de andere hulp overging. Hier kon hij dus niet meer mee omgaan. Ik deed dit vooral voor de kinderen want de relatie met mijn oudste zoon was erg moeizaam en daar voelde ik me erg schuldig over want hij had niet gekozen voor dit leven en ik wilde hem heel graag begrijpen en steunen, dus vandaar alle hulp die ik kon krijgen die nam ik. Mijn jongste zoon was achter in zijn fijne en grove motoriek en duidelijk praten zat er ook niet echt in. Ik kreeg het advies om naar een logopedist te gaan met hem. Ook mijn jongste zoon heb ik laten testen en bij hem werd ook ADHD geconstateerd en ASS ( Autisme). Het was een moeilijke tijd, maar de kinderen en ik hebben door veel te praten met elkaar, therapie, hulp van instanties enz. het toch gered. Ze zijn allebei goed terecht gekomen en ik ben dan ook super trots op hun. Mijn ex en ik zijn in die jaren steeds goede vrienden gebleven ondanks dat hij alles op een afstandje afkeurde wat ik deed, maar hij liet het wel allemaal toe. Hij bleef iedere doordeweekse dag bij mij eten en nam de kinderen de vrijdagavonden mee en bracht ze zondagavond 18.00 weer netjes bij mij. de oudste heeft daar veel problemen mee gehad want die hing met zijn navelstreng nog vast aan mij (figuurlijk). Daarom mocht hij af en toe ook de weekenden bij mij blijven. Ook in deze relatie heb ik alles achter gelaten en ben weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Ik wilde dat er voor de kinderen niks zou veranderen in het huis waar ze waren opgegroeid. Uiteindelijk waren ze bij mij meer thuis dan bij hun vader. Ik hou zelf erg veel van regelmaat en ik vind het ook prettig om te weten waar ik aan toen ben. Mijn kinderen hebben dat ook altijd nodig gehad en nog steeds. Ik heb ook nooit alimentatie gewild van mijn ex. Hij onderhield mijn auto en gaf me af en toe eens wat geld voor het eten. Maar dat was dan ook net genoeg om zijn portie eruit te halen. Omdat ik kinderbijslag en kindgebonden budget kreeg en vergoedingen omdat ik een Wajonguitkering kreeg zag hij het nut er niet van in om mij meer te betalen dan waar de kinderen en ik eigenlijk recht op zouden hebben. Maar goed ik was zo dom om bij de advocaat aan te geven dat ik geen alimentatie wilde van hem.
In de tussentijd had hij al een paar pogingen gewaagd wat betreft relaties en ik had hier en daar wat scharrels maar niks serieus omdat ik eigenlijk nog teveel van mijn ex hield. Uiteindelijk kreeg ik wel een meer serieuzere relatie waar ik de kinderen uiteindelijk wel bij betrokken had, maar die man wilde mijn kinderen vanaf dag 1 hetzelfde behandelen als zijn kinderen. Het was een liefdevolle vader van 5 kinderen, maar het gaat mij te ver om van mijn kinderen te eisen dat ze zonder nachtlampje met de deuren dicht in een wildvreemde slaapkamer, huis en omgeving te slapen. De mannetjes waren dan ook meteen in paniek omdat ze thuis niet eens de deuren in hun slaapkamer hadden hangen en ik liet altijd het overloop licht aan. Dus uiteindelijk heb ik de relatie verbroken en tot op heden geen relaties of scharrels meer gehad, ik had mijn neus ervan vol. Mijn ex kreeg wel een serieuze relatie en ik leerde zijn vriendin kennen. Ze was wat terughoudend, maar doordat we de vrijdagavonden op mijn verzoek samen aten kwam ze een beetje los. Op zicht vond ik haar wel aardig, wel een beetje vreemde vrouw, maar toch best aardig. Zij had een klein hondje die al een hoop had meegemaakt en waar mijn kinderen inmiddels gek op waren, waar zij niet meer voor kon zorgen ivm de hernia. Omdat ik het niet alleen zielig voor het beestje vond dat hij weer in een ander gezin werd geplaatst, maar ook voor mijn kinderen, die dol op het hondje waren had ik aangeboden om doordeweeks het hondje te verzorgen en dat het hondje in de weekenden meeging met de kinderen. Daar reageerde ze een beetje raar op, vond ik, maar dat was dan goed. Mijn ex beloofde mij de dierenartskosten te betalen en ik kreeg wekelijks 30 euro voor het voer en andere benodigdheden voor de hond. Na 2 weken kreeg ik dus niks meer. Ik was het zo ontzettend zat dat er steeds met mijn goedheid werd gesold en dat ik het ook nog allemaal steeds geslikt had, dat ik een advocaat in de arm heb genomen. Dat viel natuurlijk niet in goede aarde en na een paar flinke bedreigingen kwam er uiteindelijk een rechtzaak. Er werd besloten door de rechter dat hij mij voor een paar maanden alimentatie schuldig was en dat we co ouderschap moesten gaan doen, maar dat er eerst fatsoenlijke afspraken gemaakt moesten worden in het belang van de kinderen. Ik ging helemaal door een hel. Bij maatschappelijk werk waar wij samen naar toe moesten om te overleggen hoe we het met de kinderen gingen aanpakken heeft hij me weer uitgekotst en weer kreeg ik te horen hoe fout ik bezig was en ben met de kinderen.
Het werd uiteindelijk toch co ouderschap. Hij heeft op zijn werk en bij het UWV alles gegooid op zijn ziekte en zit nu ook in de WIA.
De kinderen en ik praten nog steeds heel veel met elkaar en ze zijn niet te spreken over hun vader en zijn vriendin. Ze zeiden letterlijk dat de vriendin van mijn ex, mijn ex heeft gehersenspoeld. De zoon van mijn ex komt bijna niet meer bij hem, wat ik wel ontzettend zielig vind voor mijn kinderen.

Ik heb een hoop weggelaten omdat het verhaal anders veel te lang zou worden. Maar ik heb inmiddels mijn vader ook verloren aan lymfe leukemie. Mijn eerste ex was bij de hoeren geweest tijdens onze relatie. En de vader van mijn kinderen vond een vrouwtje, die hij had leren kennen op skivakantie met zijn vrienden, interessanter dan ons huwelijk, maar dat duurde heel kort!! Ik dacht dat ik aan de vrouwen in mijn leven goede vriendinnen had maar dat heeft ook anders uitgepakt. Het eigste wat ik nu hieraan heb overgehouden is onzekerheid, angst en nog wel meer. Ik kots op mannen, maar toch mis ik wel iemand in mijn leven die mij als het ware op handen draagt. Ik verafschuw vriendinnen, maar ben toch eenzaam. Ik ben gewoon bang dat met de instelling die ik nu heb, steeds in dezelfde cirkel blijf ronddraaien. Daarom houd ik nu iedereen op afstand, maar het voelt verdomd eenzaam zal ik je zeggen. Ik sport 3 x in de week intensief en heel af en toe spreekt iemand mij aan, maar daar blijft het bij. Iedere woensdag ga ik naar mijn moeder en 1 x in de week kom mijn begeleidster. Mijn jongere zusje woont 2 en een half uur rijden van mij, maar met haar heb ik afgesproken dat ik in de week dat ik de kinderen niet heb, naar haar toe kom voor een paar dagen. Natuurlijk niet iedere keer maar dit zou ik wel fijn vinden om het regelmatig te doen. Alleen wanneer ik de kinderen heb leef ik helemaal op en vind ik het heerlijk om van alles te plannen met hun. In de Corona tijd, toen we een volledige lockdown hadden, heb ik de kinderen al die weken gehad omdat mijn ex in de risicogroep viel. Ik heb zo’n heerlijke weken gehad met mijn kerels. We hebben gewandeld en s’ avonds bordspelletjes gedaan, gebakken en ga zo maar door. Ze hebben niet een keer naar hun vader gevraagd of hem gebeld. Wel heb ik gevraagd of ze hem niet even moesten bellen zo af en toe. Mijn oudste vond dit niet nodig want wat je niet mist hoef je ook geen contact mee te hebben. Mijn ex heeft ook niet de moeite genomen om hun te bellen. Terwijl ze allebei een gsm hebben met een eigen telefoonnummer. Wel later in de weken heeft mijn ex ze 1 x in de week gebeld.
Kortom ik ben waarschijnlijk altijd een makkelijk doelwit om te kwetsen en nog wel meer vervelende dingen mee te doen. Net zoals veel mensen heb ik geen makkelijk leven gehad, maar heb ik er wel altijd wat van proberen te maken. Maar nu in mijn 43 jarige bestaan ben ik op een punt beland waar ik mezelf heb wijs gemaakt dat ik beter af ben in mijn eentje want dan kan niemand mij kwetsen toch?