Onverwacht.

Hallo lieve lezer.

*-de namen zijn fictief-*

Vanmorgen naar de wc. Ben ik al ongesteld..? Helaas nog steeds niet. Gisteren (zondag) had ik besloten om toch maar een zwangerschaps test te bestellen. Ik was immers al dik 10 dagen overtijd en voelde mijn lichaam anders dan anders. Eigenlijk wist ik het al, maar de test gaf doorslag. Vrijwel meteen werden er 2 strepen zichtbaar. Terugkijkend, bleef ik erg kalm. Ik informeerde meteen de jongen met wie ik naar bed was geweest, Max.
Nu lijkt dit geen probleem. Het lijkt niet erg.
Al bijna 5 jaar heb ik een relatie. Maar hij is niet de ‘vader’. Ik keek nogmaals naar de uitslag van de test.. lichtelijk raakte ik in paniek. Wat nu. Ik dacht terug aan de afgelopen dagen. Plotselinge stemmingswisselingen, vaker naar het toilet, rommelend gevoel in mijn onderbuik, pijnlijke borsten.
Wat heb ik gedaan. Ik liep rond door het huis. Met beide handen in mijn haar. Tranen over mijn wangen. Max attendeerde mijn erop dat hij het niet wilde. Dit had hij van te voren ook al gezegd. Ik was en ben het met hem eens. Te jong, geen stabiele relatie of iets. De keuze is makkelijk. Vrijwel meteen nadat ik de test had gedaan heb ik de huisarts gebeld. Ik kon daar 2uur later al terecht. Ik heb nog flink zitten huilen zonder speciale reden. Misschien omdat ik baalde, baalde dat ik zo onvoorzichtig ben geweest en het heb laten gebeuren. Of omdat ik juist zo makkelijk de keuze kon maken.
Verward was ik in iedergeval wel en nog steeds. Max belde. Ook beetje van slag, logisch. Toch stelde zijn stem mij gerust. Meer dan ik had gedacht..
Bij de huisarts kreeg ik een verwijsbrief voor het abortuskliniek. Ze vond het bijzonder dat ik zo kalm er mee omging. Nou mevrouw, dacht ik, dat LIJKT maar zo. Vanbinnen gieren de emoties door me heen. Onbewust maar toch bewust, bouw ik een muur om mij heen. Een muur om mijn geheim. Maar tegelijkertijd wil ik het aan iedereen vertellen zodat ik mijn verhaal kwijt zou zijn. Alleen dacht ik het aan niemand kwijt te kunnen. Toch moest ik het nog aan iemand kwijt. Geen totale vreemde, maar een vriend die ik al wat langer ken en niet in de buurt woont. Eigenlijk hoefde ik het niet te zeggen, hij wist het een soort van al. Raar. Ik heb een advies gekregen. -Laat het nieuws even zakken en vertel het je vriend daarna.-
…. au ….
Ik belde het abortuskliniek. Maandag 19maart kon ik al terecht. Dus heb ik een afspraak gemaakt.
Met pijn en moeite ben ik nog op de koffie gegaan bij mijn schoonvader en moeder. Alleen mijn schoonmoeder was thuis met de hond.
Het beestje vloog zoals gewoonlijk bij me op schoot. Normaal gaat ze boven op mijn buik zitten, maar nu legde ze haar kop op mijn buik. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Gelukkig was mijn schoonmoeder druk bezig met wat anders. Hard heb ik moeten vechten tegen tranen waarvan ik niet wist waarom.
Ik zocht de mogelijkheden op van abortussen. Bah geen fijn woord.
Abortuspil. (Zuig)curettage. Mijn voorkeur ging uit naar de pil. Dat kon gewoon thuis.
Ik zocht wat reviews op over de pil.. dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Angst bekroop door mijn lichaam. Ik durfde niet meer. Ik werd boos op mezelf. Waarom. Waarom!?
Mijn voorkeur ging toen uit naar de curettage. Alleen moet ik dan wel een bepaalde tijd blijven in het kliniek en iemand bij mij hebben. Ik zou niet weten wie. Daar kwam de paniek weer. Het voelt naar mijn verantwoording. Het is mijn schuld, ik had de morning after op tijd moeten in nemen.
Max stelde voor om mij daar te steunen en na afloop thuis te brengen. Daarvoor zou hij een schooldag moeten missen. Lief, maar dat hoeft hij niet voor mij te doen. Daarom zal ik iets anders moeten zoeken.

Ik kwam weer thuis. Eerder dan mijn vriend. Snel borg ik de test weg en plofte ik op de bank. Mijn hart ging te keer. Ik wil het hem vertellen.. maar de consequenties voor mij zijn niet te overzien. En toch zou ik het verdienen. De slet. Continu spookt dat woord door mijn hoofd.
Van rust en kalmte ging het over in paniek. Tranen in mijn ogen. Van blijdschap ging ik naar verdiet. Het is extra moeilijk. Omdat ik weer dat het gebeurd en wanneer het gebeurd.

Vandaag veel stemmingswisselingen gehad.
Veel gerommel in mijn buik, zal mede de stress zijn.
Schommelingen in mijn lichaamstemperatuur (35,4 tot 37,9).

Maandag 19feb is het gebeurd.
Maandag 19maart zal het stoppen.
Dat besef is best eng. Maar het is niet anders.

Vandaag was heftig. Stiekem hoop ik nog dat het een nare droom is, maar dat zal wel niet..

Nu zit ik hier te schrijven en na te denken over deze dag. Ik voel het weer rommelen in mijn buik. Het voelt raar en ik heb er geen emoties bij. Het voelt onwerkelijk, niet echt.
Wie had dat gedacht. Zwanger zijn.

Dank je wel voor de moeite om het te lezen..

Groet,
Saar