Ons pleegkind ging weg

Waar zal ik beginnen? Ongeveer 11 maanden geleden verdween ons pleegkind uit ons leven. Op 2 weken na woonde hij een jaar bij ons.
De kind is een leuk, sympathiek, intelligent en lief kind met een groot hart. Toen hij wegging afgelopen december, was hij drie en een half. Afgelopen zomer moet hij vier geworden zijn en stond hij dus op het punt naar de basisschool te gaan.
Het begon allemaal in 2017, toen wij het verzoek kregen van De Rading om voor een jongetje van 2 jaar te zorgen. Zijn moeder zou mentale problemen hebben en niet voor hem kunnen zorgen. Zijn oma had dat een tijdje gedaan, maar dat ging uiteindelijk niet.
Er werd contact gelegd en vrijwel meteen gingen wij naar zijn huis om kennis te maken. Ik kan me nog zijn nieuwsgierige blik herinneren: hij wilde weten wie die nieuwe mensen waren die binnenkwamen.
In het begin ging alles goed, het klikte meteen tussen het kind en mij (zijn pleegmoeder) en daarna met mijn partner. Hij had er geen enkel probleem mee met ons spelletjes te doen en door ons opgetild te worden. Bij het tweede bezoek stelde de oma voor dat wij met zijn drieën een ommetje zouden maken om een ijsje te halen en een poosje in het park te spelen en steeds vaker gingen wij er daarna met drieën tussenuit om elkaar te leren kennen en aan elkaar gewend te raken. Vanaf het begin voelde het kind zich prettig met ons en wij met hem.
Al na een maand,kwam het kind bij ons wonen, een paar weken eerder dan afgesproken, omdat zijn oma zei dat het goed ging en dat ze er alle vertrouwen in had.
Bij ons thuis ging alles goed, behalve dat we moesten wennen, maar wij genoten van ons gezelschap vanaf het eerste moment.
Ondertussen hadden wij elke week contact met De Rading en de familie. En vrijwel vanaf het begin wilde de oma veel contact hebben met haar kleinzoon en kwam zij hem bij ons opzoeken, wat ik vervelend vond, omdat het onze privacy aantastte die wij met het kind deelden.
Ook het kind’s moeder kwam langs om het kind te zien en nam haar verloofde mee (die niet zijn biologische vader was). Kortom, het joch woonde bij ons en werd regelmatig opgezocht door zijn oma en zijn moeder.
Omdat de oma zei dat ze het contact met haar kleinzoon niet kwijt wilde raken, ging De Rading er vanaf het begin mee akkoord dat het kind elke 14 dagen het weekend bij haar zou doorbrengen en dat zij hem dan ’s zondags terug zou brengen.
Na twee maanden begonnen de discussies met oma, doordat zij het nodig vond ons te controleren: de kleren van het kind, de schoenen, dat zij de tijden van de peuterspeelzaal niet in orde vond, dat ik als pleegmoeder niet naar haar kritiek luisterde… Tijdens die discussies klaagde ze ook dat ik in mijn moedertaal met het kind praatte en niet in het Hollands en dat ik daarmee op moest houden. De Rading (de organisatie die er was om ons te helpen, maar dat niet deed) verzocht mij om alsjeblieft in het Hollands te praten (ik denk dat iedereen snapt dat je in je rol als moeder het beste je moedertaal kunt spreken en niet een andere taal).
De Rading had ons in gesprekken bij herhaling gezegd dat het kind tot zijn 16de of 18de zou blijven. Dat vroeg ik telkens, omdat ik dat maar niet kon geloven. En elke keer zeiden ze dat dat toch zo was. (Wij wilden alleen tijdelijk voor een kind zorgen en zij zeiden dat dat ook de voorwaarde was. Wij moesten ons er mentaal op voorbereiden een kind zo lang in ons leven op te nemen, wat ons niet makkelijk viel.)
Na twee maanden zei de moeder haar zoon nog vaker te willen zien, terwijl zij hem al elke woensdagmiddag zag en elke veertien dagen het weekend. Wij gingen ermee akkoord dat zij hem de hele woensdag had en na een paar maanden wilde ze ook de vrijdag erbij. En elke keer zeiden waarop de oma ons én het pleegkind heeft behandeld en de geringe aandacht en steun/advies die wij van De Rading hebben gekregen.
Vanaf juni werd het steeds beroerder, want het kind begon zich een beetje vreemd te gedragen als hij van zijn oma terugkwam, moe en uitgeput. Wat wij en De Rading niet wisten, was dat hij erop werd voorbereid weer bij zijn oma te gaan wonen.
De relatie tussen de oma en ons raakte steeds meer verkrampt. De maand juli en de vakantie kwamen eraan en wij wilden naar mijn land, waar ik vandaan kom. Elke zomer gaan wij daarheen en dat hebben we van het begin af aan gezegd. De oma zei nee, ze verzette zich en wij besloten met pijn in het hart 3 weken zonder het kind op vakantie te gaan. Toen wij terugkwamen, was het kind blij ons te zien en wij ook.
In september bleek de moeder van het kind sinds een paar maanden een nieuwe verloofde te hebben en was ze zwanger. Het kind zei ons dat hij een cadeau zou krijgen: een broertje of zusje en dat de nieuwe verloofde van zijn moeder zijn vader was. Het is bekend dat de vader van ons pleegkind elders woont en niets van hem wil weten.
De laatste dagen waren een ramp. Elke keer als wij het kind haalden, zei hij niet bij ons te willen zijn en de laatste dag dat wij hem haalden (voor Sinterklaas) hield hij zich vast in het huis en ik zei: kom even op adem, dan kom ik je straks wel halen.
Vanaf dat moment lieten we weten het kind niet meer op deze manier te halen en het resultaat af te wachten van het onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming. Meer verdriet en geen contact met het kind.
Uiteindelijk werd besloten dat het kind bij de oma zou blijven! En de vraag is wat het met ons moet? De oma stelt voor zoals het ging: wij de woensdag en elke veertien dag het weekend.
Wij besloten niet op deze manier door te gaan, omdat én het kind én wij daar gek van werden.
Het is nu bijna een jaar dat wij niets van hem weten. Moet zeggen dat wij geen contact meer willen, niet met hem en niet met zijn familie. Omdat wij ons willen beschermen tegen deze gekte.
Wat waren (zijn) voor ons de gevolgen? Mijn partner en ik hebben er gezondheidsproblemen aan overgehouden en veel huiselijke stress. Het gaat nu beter. Maar wij denken aan hem en we wensen hem alle sterkte toe om zijn leven voort te kunnen zetten in zulke familie omstandigheden, die zijn mentale gezondheid en zijn ontwikkeling als kind bedreigen.
Ik wens het kind een familie toe met warmte, structuur en rust.
En dan heb ik nog een wens. Dat geen familie en pleegkind moeten doormaken wat wij hebben doorgemaakt door toedoen en schuld van het beroerde Hollandse kinderbeschermingssyteem. Als gevolg van een serie fouten, slechte communicatie tussen organisaties en vooral doordat niemand ons hielp deze ellende buiten de deur te houden.