ongeplande zwangerschap

Hoi

We zijn goed 1 jaar samen en wonen laatste 6 maand samen.
We hebben een goede emotionele verstandhouding of we voelen ons erg comfortabel bij elkaar.

Begin februari ontdekten we dat ze zwanger is. Compleet ongepland. Zij had lastige fysieke jaren, ook geen werk meer vanwege eigen keuze en nood aan iets anders.
We gaven onszelf 2 jaar, om vooral haar op haar plooi te laten komen.

Sinds we samen wonen zijn er schulden bij haar naar boven gekomen. Ik heb deze schulden op mij genomen om uberhaupt die eindelose intresten te stoppen. Het is met geld dat ik kan msisen. De schulden zijn er deels door studieleningen die niet meer betaald kunnen worden door ziekte afgelopen 2 jaar waar er weinig tijd nog was om te werken.
Anderzijds zijn er ook schulden door eerder wanbeheer. Geld dat er niet is uitgeven met kredietkaarten en vervolgens andere kredietkaarten gebruiken om te put te vullen.

Nu ze zwanger is gaat ze (volgens mij dan) er redelijk licht over. Het is compleet ongepland om bovenstaande redenen en de tijd die we gingen nemen om in rustiger en stabieler vaarwater terecht te komen.

Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die de realiteit er ook even bijhaal. Nadat afgelopen 6 maand steeds de banken haar rekeningen blokkeerden begint het nu pas duidelijk te worden dat we samen die schulden aanpakken. Er is tot op vandaag nog steeds een deel schuld waarop serieuze intresten lopen. Slapen wordt ze elke dag 10 euro armer.

Na deze 6 maanden samenwonen heb ik vooral het gevoel dat ze heel makkelijk dingen laat begaan. Het is nu zo en we zien morgen wel.
Zoook met de zwangerschap, het is nu zo en we zien morgen wel.

Dit alles, of deze houding maakt me heel onzeker of ik deze relatie wel wil houden, laat staan nu een baby met haar hebben.

Er is zelden een realitiecheck van haar kant.
Ik blijf tot op vandaag twijfelen over deze zwangerschap. Zij wil het houden (er zijn weinig tot geen rationele redenen bij haar, denk ik). Vorige weken vonden we eindelijk elkaar hierin om samen te beslissen. We zouden het niet houden als er 1 iemand niet wil.

Uiteindelijk wil ik wel vader worden, en daarom vind ik dit een erg moeilijke keuze. Ik zie het gewoon niet zitten met haar in deze huidige situatie.

Ik kom altijd enkel steeds terug op hetzelfde punt. Ik voel me erg comfortabel in deze situatie. Ik heb het gevoel dat ik dit alles moet rechthouden.

Ik zal het anders zeggen, ik hoop stiekem op een natuurlijke abortus. De zwangerschap verloopt erg moeizaam. Zware hoofdpijnen, dagelijks 2 tot 3 keer overgeven, hevige buikkrampen soms (onderbuik) … bij controles lijkr er vooralsnog niet s ad hand.
Ze is nu bijna 10 weken ver.

Mijn verstand zegt overduidelijk stoppen. Met mijn hart durf ik het niet over mijn lippen krijgen.