Onafhankelijke ontrouw

Ik ben altijd een onafhankelijke vrouw geweest. Ik geloofde niet in de liefde, maar vond het wel prettig een levenspartner te hebben. Een soort van stabiele factor in mijn turbulente leventje. Het werd dan ook een soort van compromis; een chauffeur, die alleen weekends thuis is, meegaand, met een hart van goud. Of ik verliefd was?.. Op een bepaalde manier hield ik me voor van wel.. ik vertrouwde hem blindelings en dat was me veel waard.
Dat werkte prima, want ik hield mijn onafhankelijke leventje, maar had wel een rustpunt in mijn leven waar ik op kon bouwen. En zo hebben we dat heel wat jaren volgehouden.
Ik bleef op mijn hoede en riep altijd dat ik me niet wou binden; niet trouwen en geen kinderen.

Totdat ik op den duur, na zo’n 8 jaar, echt onrustig werd en het allemaal niet zo goed meer wist… Alle uitdagingen qua studies en wat daarbij hoort gehad en dan werd er toch een beetje van je verwacht dat je serieus moet worden…
Ik kwam op het punt dat ik weg wilde van alles. Mijn leven omgooien. En zelfs weg van mijn stabiele levenspartner.. Ik had hem niet nodig… Onafhankelijk en alleen… Hij was er kapot van, begreep er niks van en voelde zich gekwetst..
Al snel kwam ik er achter dat weglopen geen zin had en ik mijn stabiele leven niet weg moest gooien… Ik moest weer bouwen… Ik heb hard moeten werken om mijn stabiele chauffeur te overtuigen dat we bij elkaar hoorden.. Ik was er vervolgens ook van overtuigd dat ik het licht had gezien en dat ik serieus was geworden…
Zo geschiet.. En na wat darm klachten, gestopt met anticonceptie met het idee dat het mijn lichaam zou zuiveren, was ik er van overtuigd dat ik niet zwanger kon raken, ik was immers voor het ongeluk geboren.. Dus een zwangerschap was niet aan mij besteed..
Maar niets is minder waar! Na maanden onveilige seks… Paniek… Zwanger!
Mijn wereld stond op z’n kop…. Ook de mensen om me heen waren er niet rustig over… Ik en moeder… dat kon niet goed gaan….
Ik heb 9 maanden paniek omgezet in ontkenning, maar heb wel mijn verantwoordelijkheden genomen en heb mijn onafhankelijkheid vaarwel gezegd; ben zelfs getrouwd!
Verder was ik niet met de zwangerschap echt bezig, het enige wat lastig was, was dat mijn buik wat groeide, maar ook dat hield mij niet tegen bij mijn dagelijkse bezigheden. Tot de laatste dag heb ik al het zware werk gedaan.. En daar waar de verloskundigen zich druk maakten om mijn te klein gebleven buik, maakte ik me druk om de eerste bevalling van mijn paard…
Het enige waar ik tegen op keek, was mijn bevalling…. Je lichaam die gehavend achterbleef…
Maar uiteindelijk viel alles mee… Ik had een razend snelle bevalling en ondanks 3 liter bloedverlies en een placenta die, zelfs nadat ze die losgerukt hebben, keek ik terug op een super bevalling en vroeg ik me alleen maar af.. Of dit nou alles was geweest….
Toen ik mijn prachtige dochter in mijn armen kreeg, hadden al mijn weggestopte moedergevoelens al snel de overhand en die zijn dan ook niet meer weggeweest… Vanaf toen leefde ik op een roze wolk. Een grote roze wolk, die ik klein hield op ons perceel met onze dieren en vooral met mijn gezinnetje. Ik was dol gelukkig en gaf meer dan wat ik kon… Al mijn angsten zette ik op zij. Weg onafhankelijke vrouw.
Ondanks dat ik nooit wilde trouwen en nooit kinderen wilde, voelde het meer dan goed en hoopte ik stiekem op nog een klein wonder… Niks kon dit kapot krijgen, dacht ik…

Tot ik langzaam maar zeker er achter kwam, dat ik de enige was die alles gaf….. Mijn stabiele levenspartner, sukkelde door met zijn ongezonde en op zichzelf zijnde leventje.. Daar waar ik riep hem harder nodig te hebben… Zette hij juist nog een pas verder van mij vandaan… En langzaam maar zeker raakte ik hem kwijt…
Praten, schreeuwen, huilen, zwijgen…… Ik kon hem niet bereiken…
Ergens in onze tijd samen heeft hij de keuze gemaakt om afstand te nemen en ik heb gemist wanneer dat is geweest….
Toen bleek dat ik zwanger was van onze tweede, sloeg de paniek toe en overheerste mijn gevoel van er alleen voor staan, mijn stabiele levenspartner was er niet meer voor mij….. Het deed me besluiten de baby weg te laten halen… 12weken zwanger….
Ik was verscheurd en kapot van verdriet… Het maakte dat ik ook afstand ging nemen, me afsloot van de wereld en mijn eigen pad weer ging bewandelen, al bleef mijn dochter op plek 1…. Ik kon bij niemand terecht en was mijn stabiele rustpunt kwijt…

En toen was Hij daar……
Hij legde de vinger op de zere plek met gelijk in ons eerste gesprek de woorden “dat moet zwaar zijn helemaal alleen…” dat was ook het enige gevoelige, want voor de rest was het een botte boer, weinig stabiel en duidelijk alleen maar uit op seks. Normaal liep ik met een boog om zulke mannen of wond ik ze om mijn vinger en was voor mij de aardigheid er allang af….
Maar deze bleef hangen… Het was ook een volhouder.. We hadden vele discussies over de manier waarop we verschilden en elkaar vooral niet begrepen… Hij gaf me tegengas en durfde me tegen te spreken… Iets wat ik in mijn huwelijk niet gewend was.
Mijn altijd onrustige leven, was sinds de zwangerschap bijna saai en degelijk te noemen.. Iets wat ik totaal niet gewend ben…
En ik mistte aandacht… Het gezien worden… Mijn trouwe chauffeur heeft ondanks dat ie me weinig tegengas gaf, me wel altijd het gevoel gegeven dat ik het allerbelangrijkste voor hem was… Alleen dat voelde ik de laatste maanden allang niet meer…..
En ondanks dat Hij me omschreef als een “brave”… Was ik na zo’n 2 maand helemaal niet zo braaf meer..
De eerste keer dat ik met hem afsprak was het bij mij thuis en hield ik me meer dan netjes.. Dat dwong hem om hetzelfde te doen. Daarna hield ik de boot af.. En ondanks dat hij bleef drammen en zeuren om af te spreken, wist ik het iedere keer weer af te houden..
Tot een zwak moment….
Hij kwam langs en ergens wist ik dat het wel eens uit de hand zou kunnen gaan lopen.. Ik had gedoucht en me netjes geschoren.. Iets wat ik voor die eerste ontmoeting niet had gedaan.
Uiteindelijk waren we uitgebreid aan het zoenen… En heeft het niet gebruiken van anticonceptie me tegen gehouden om niet all the way te gaan. De dagen erna herkende ik mezelf niet terug.. Ik was net een verliefde puber….. Het voelde zo echt…
Het maakte dat ik ook die laatste grens over ging en hem smeekte langs te komen om me te nemen….. Zonder anticonceptie..
Toen hij vertrok… Voelde ik al enige afstand… En na de woorden “het is lastig met je man enzo..” wist ik dat ik er weer helemaal alleen voor stond… Emotioneel gebroken, lichamelijk uitgeput met nog een extra klap na de morning after pil…
Nog eenzamer dan eerst…..
En wat doet dat pijn…