Nooit geaccepteerd

Ik heb als baby van mijn vierde tot mijn tiende maand geheel geïsoleerd in het ziekenhuis gelegen. Zelfs mijn ouders mochten toen niet bij me en hebben een half jaar voor het raam naar me gezwaaid.
Ik bleek allergisch voor de DKTP injecties en mag deze nooit meer hebben. Omdat ze het niet gelijk wisten heb ik een hersenbeschadiging. Ik heb bijna geen fijne motoriek en coördinatie en evenwicht problemen.
Toen ik 10 maanden was,mocht ik naar huis,maar de band tussen mij en mijn ouders is er nooit geweest.
Toen ik 2 was,werd mijn zus geboren en toen ik 4 was mijn broer. Zij hebben wel een normale babytijd gehad en zaten op schoot en alles. Ik liep toen ik 2 was al alleen het dorp door totdat mijn ouders een slot op de poort zetten.
Vanaf dat ik naar school moest begon het ergste deel. Ik ben vanaf toen gepest,uitgelachen en op de lagere school als ik maar buiten kwam,werd ik opgewacht en in elkaar geslagen
Iedereen in het dorp wist dat ik die rare was en makkelijk te pakken dus werd ik ook door wildvreemde kinderen in elkaar geslagen. In de pauze mocht ik nooit meespelen en ik heb mijn hele leven nog nooit vrienden of vriendinnen gehad.
Op de lagere school wist de hele klas wie wanneer jarig was en vlak voor mijn verjaardag was iedereen ineens heel aardig. Mocht ik meespelen enzo. Ik blij en nodigde velen uit op mijn feestje, maar erna werd ik weer net zo hard gepest. Dus mensen zijn vriendelijk als ze wat van je willen.
Als ik huilend thuis kwam werd mijn moeder boos. Ik mocht niet huilen,wat moesten de buren wel denken en als ze je pesten dan doe je maar wat terug.
Als ze in een kring om je heen op je in staan te slaan en schoppen zeker. En ze zei steeds jij kan niets,jij bent niets. Ik moet altijd alles voor je voorkauwen. Ik droeg de kleren die zij wilde. Mijn vader werkte de hele dag en als hij boos werd dan kreeg ik een pak slaag.
Ik had en heb nog in de nacht vele nachtmerries en dan kwam ik huilend naar de eerste etage en dan werden mijn ouders boos en riepen ze van beneden dat ik weer naar bed moest. Soms bleef ik op de overloop omdat ik niet terug durfte,maar als mijn vader dat zou merken zou hij slaan dus uiteindelijk ging ik toch.
Op de middelbare school werd ik uitgelachen en gepest en soms was ineens mijn tas weg of mijn regenpak. Of als ik naar huis fietste op het fietspad, kreeg ik rotjes in mijn mandje. Ik bleef in 5 VWO zitten toen mijn oma overleed. Ik had dat jaar steeds huilbuien op school en uiteindelijk zei de school dat als ik geen hulp ging zoeken ik niet meer terug mocht komen op school, dus toen moest ik het.
Het jaar erna heb ik in 5 Havo bijna niets gedaan en slaagde ik met bijna allemaal achten. Ik heb erna verschillende vervolgopleidingen geprobeerd die mislukten op de praktijk. Theorie ging prima, zelfs op de HBO. Uiteindelijk kwam ik op de middelbare tuinbouwschool groente en bloemen teelt. Omdat ik switchte van bloemsierkunst naar groente,bloemen teelt moest ik het derde jaar over doen.
San het einde van dat tweede derde jaar was er een schoolfeest. Een leraar die vroeger mijn mentor was geweest zou mij thuis brengen. Ik woonde toen net op mijzelf. Ik wist al sinds de middelbare school dat ik op vrouwen val. Ik heb hem zelf binnen gelaten om mijn huis te laten zien en voordat ik het wist,had hij mij verkracht. Ik had nog nooit een man van dichtbij gezien en ik was nog maagd.
De dag erna ben ik naar een lerares gegaan die ik vertrouwde en ik heb haar alles vertelt. Zij nam me mee naar de directeur. Die leraar lachte erom en zei dat ik het zelf ook had gewild.( Ik was bevroren) Hij had ook al zijn collega’s achter zich die zeiden dat hij zo iets nooit zou doen en ik stond alleen. Ik moest uiteindelijk een verklaring ondertekenen anders mocht ik niet terug komen op school voor mijn eindexamen jaar.
Vanaf toen ben ik verslaafd geraakt aan de alcohol. Na mijn examen heb ik een jaar gewerkt en gereisd in Australië. Toen ik terug kwam, had ik steeds niet langer dan een week banen in de tuinbouw. Ook hier ben ik gepest en uitgelachen. De rozen werden na het plukken op een zeil gelegd en als jij het zeil vol maakte,moest je het dicht doen en weg leggen op de kar.
De anderen deden het dus niet dicht en lieten get liggen tot dat ik kwam,zodat ik met moeite een zware bundel moest tillen.
Op een gegeven moment ben ik bij de post gekomen en werd ik postbode. Hier heb je het geluk dat je maar een deel van je tijd met collega’s bent. Als je met je wijk de deur uitging was je verder alleen. Ook hier ben ik gepest. Water in mijn tassen of zetblokken of onderdelen van mijn brommer waren eraf gehaald.
Ik ging steeds meer drinken en uiteindelijk ben ik een keer niet komen opdagen voor mijn werk. Toen ben ik terug gezet van 40 uur naar 25. Mijn eerste opname in de detox van velen. Zo heb ik door getobt met minder drinken en op het laatst toen de werkdruk heel hoog werd,ging ik weer meer drinken. Toen geloofden ze mijn smoes toen ik de eerste keer niet kwam opdagen. Maar de tweede keer,had ik een blackout van meer dan een dag. Toen ik wakker werd dat HTC ik dat het maandag was en ik fietste naar mijn werk. Onderweg kwam ik een collega tegen en die zei,het is dinsdag.
Toen ben ik gelijk naar mijn therapeut toe gegaan, maar ik moest bij mijn baas komen en hij rook het gelijk. Vanaf toen kwam ik in de ziektewet en ging ik door naar de WIA. Vlak erna in 2011 kreeg ik links borstkanker en heb ik 6 chemokuren, een operatie en bestralingen gehad.
Ze zeiden altijd dat mijn diagnose was,persoonlijkheidsstoornis Niet Nader Omschreven, maar toen ze EMDR met mij probeerden, ontdekten ze dat ik niet bij mijn emoties kon en kwam ik op de wachtlijst voor een autisme onderzoek. Die was een jaar. In 2015 overleed mijn moeder,wat voor mij een opluchting was en vlak erna kreeg ik de diagnose ADD,wat later Autisme Spectrum Stoornis werd. Ze hebben mij van 2015 tot en met half 2017 zo zwaar onder de medicijnen gezet dat ik een zombie werd. Ik zei alleen nog maar ja en nee en staarde voor me uit of lag de hele dag in bed.
Af gewisseld met 2 ziekenhuis opnames op de Intensive Care. Half 2017 kwam ik bij een instituut wat was gespecialiseerd in niet aangeboren hersenletsel en hun neurologe heeft mij van alle medicijnen langzaam maar zeker laten afbouwen. Vanaf toen heb ik weer herinneringen.
Vrienden en vriendinnen heb ik nog niet en heb ik ook geen behoefte aan. Ik heb een kat en 2 konijnen en dieren accepteren mij zoals ik ben. Hun maakt het niet uit dat ik lelijk ben en niets waard. Voor hun hoef ik mij niet op te tutten met mooie kleren of make-up.
Ik denk er nog vaak over om misschien toch nog een einde te maken aan mijn leven,maar dan moeten zij naar een asiel en dat is zielig. Voor hun leef ik nog.
Mijn vader heeft mij sinds ik volwassen ben altijd hoge eisen opgelegd en als ik in zijn ogen niet aan zijn eisen voldoe dan krijg ik kritiek. Ik heb 120 kilo gewogen en toen was hij niet vriendelijk. We hebben ook afgesproken dat hij niet in mijn huis komt als het niet nodig is,omdat hij anders weer allerlei kritiek heeft over in zijn ogen rommel in mijn huis wat ik zou moeten opruimen in zijn ogen.
Iemand vroeg mij eens,is er dan iemand waarvan je wel houdt? En toen zei ik, ja mijn kat en konijnen. Ze vroeg weer en geen mens? Nee zei ik geen mens.