Moet ik me nou schamen of niet?
Een tijdje terug vertelde ik hier dat ik tijdelijk naar een zorghotel zou gaan om bij te komen van mijn gebroken enkel en het zo nu en dan schrijnend gebrek aan hulp/medeleven.
Inmiddels ben ik weer thuis na iets meer dan drie weken daar. En ik kan niet hard genoeg zeggen hoe ongelooflijk fijn ik het heb gehad. Alles was er tiptop geregeld. Medische hulp, therapie, heerlijk eten…en mensen die alles voor je willen doen. Het voelde als een heerlijk warm bad.
En nu mis ik het en weet ik met mezelf geen raad. Ook niet omdat ik twee mensen wel héél erg mis…
Beide twee hele lieve, jonge jongens van vooraan twintig. De ene gastheer en de andere therapeut. Met meer geduld, liefde, zorg en compassie in hun pink dan menig volwassene van dubbel die leeftijd in hun hele lijf. Ik heb met ze gelachen, gepraat over vanalles en ook mezelf op mijn kwetsbaarst durven laten zien (want dat ben je gewoon op sommige momenten) en ze keken nergens van op. Hun blijheid en positiviteit hebben me op de (niet gebroken) been gehouden.
Ik heb ze gezegd hoeveel ze voor me zijn gaan betekenen. Gezegd dat ik ze geweldige fijne, lieve kerels vind. Ze een knuffel gegeven toen ik vertrok. Ik lieg niet over zulke dingen. Dankbaarheid en genegenheid zijn niets om je voor te hoeven schamen.
Althans, dat dacht ik. Sommige mensen in mijn omgeving snappen het niet. Die maken er maar al te graag iets ranzigs van. Iets verkeerds. Iets slechts. Omdat ik als 40+ vrouw blijkbaar niet mag kijken naar leuke jongens van half mijn leeftijd, laat staan ze lief vinden. Alsof er iets pedofiels aan kleeft. En ja, als ik half zo oud was…maar ik weet heus wel dat dat niet zo is en het is ook nooit in me opgekomen om hier iets sexueels van te maken. Ik ben Madonna niet.
Ik mis mijn lieve jongens en het gevoel dat ze me gaven. Dat ik belangrijk was. De moeite waard. Dat vind ik niet snel van mezelf, dus hecht ik me aan de mensen die me dat helpen denken/voelen.
Maar is dat nou iets om me voor te moeten schamen? Wat denken jullie?
-
Zoals je over ze schrijft dacht ik eerlijk gezegd ook dat je een beetje verliefd bent geworden en je je schaamt als iemand dat hardop zegt. Juist omdát het waar is.. maar wat geeft het tenzij je contact met ze op gaat nemen na je vertrek? Dagdromen mag gewoon hoor ;-) Wat ik wel nogal vreemd vind, zéker nu in coronatijd om als zorgpersoneel cliënten te knuffelen als ze weggaan. Ook niet professioneel van die 2, dat doe je niet.. nooit; daarmee hebben ze een grens overschreden. Dat mag je ze best kwalijk nemen trouwens, ze moeten letterlijk en figuurlijk afstand houden om verwarring te voorkomen. Ook als jij degene bent die de knuffel uit wil delen, ze hadden moeten uitleggen dat een knuffel écht niet kan. Vriendelijk maar beslist. Een mannelijke therapeut mág je niet aanraken; hij kan daar problemen mee krijgen en terecht: die regel is niet voor niets ingevoerd. O.a. omdat je het gevoel kan krijgen dat je voor hem óók 'speciaal' bent. En je hem gaat missen eenmaal weer thuis.. Ook kan het zijn dat vrouwen het allesbehalve prettig vinden om aangeraakt te worden door een man van wie ze toch afhankelijk zijn, dat niet durven te zeggen in het moment en vervolgens een klacht indienen over een goedbedoelde arm om je schouder. Denk aan #metoo. Je schrijft: 'Ik mis mijn lieve jongens en het gevoel dat ze me gaven. Dat ik belangrijk was. De moeite waard. Dat vind ik niet snel van mezelf, dus hecht ik me aan de mensen die me dat helpen denken/voelen.' En dat is nou juist niet de bedoeling, dat je gehecht aan ze raakt.. je bent een cliënt, het is een zakelijke, tijdelijke band die je met ze had, vergeet dat niet! Het zijn niet 'jouw lieve jongens'.... zo praat je ook niet over je huisarts en tandarts toch? Vrienden heb je thuis (hoop ik, anders is je probleem: waar vind ik leuke, lieve mensen om vriendschap mee te sluiten). Tot slot zeg je zelf al: 'Dankbaarheid en genegenheid zijn niets om je voor te hoeven schamen.' Maar maak er niet meer van dan het is, ze doen gewoon hun werk tenslotte. Hebben nu weer alle aandacht voor een ander die zorg en een luisterend oor nodig heeft. Sterkte de komende tijd! -
Auw. Fijn Karin, ik voelde me verdomme al zo sneu! En nee, ik ga geen contact met ze opnemen. Ga geen Facebook verzoekjes sturen. Heb hooguit een vriendelijk, algemeen bericht in het gastenboek geschreven. Meer niet. Ik ben niet gek. En je hebt nog iets verkeerd begrepen. De ene was gastheer. Geen professionele zorgverlener. De ander was fysiotherapeut. Vreemd als die hun cliënten niet zouden mogen aanraken. Ik zat daar voor mijn enkel hè, niet omdat ik gestoord ben. Corona? Fuck corona! Zij gevaccineerd, ik gevaccineerd en wie ik knuffel, bepaal ik zelf! Verdomme, ik had nóóit mogen denken dat iemand hier snapt wat ik dacht en voel. Weet je wat, Karin, bekijk jij het leven maar lekker met je professionele oog. Heb jij dat soms nodig omdat JIJ je schaamt om ook maar enig gevoel te hebben? Je weet wel, mens te zijn? Reacties zoals die van jou maken alleen maar één ding nog duidelijker voor mij: Godzijdank zijn er jongemannen zoals deze, die een mens zien. Het spijt me, ik ben het vaak met je eens, maar hier kan ik echt van walgen. Bedankt. Ik zal me morgen als pedofiel aan gaan geven bij de politie. -
Karin, echt jij bent zo triest! Altijd kom je met hele botte reacties. Waarom? Beverly, er is helemaal niets mis met jou! Natuurlijk mis je deze mensen om je heen, vooral na wat je eerder geschreven hebt (dat er andere mensen juist niet waren). Je bent ook geen pedofiel. Als je je weer helemaal goed voelt, ga dan nog eens langs met een bloemetje en misschien een kopje koffie drinken daar? Sterkte! -
Beverly, waar heb ik het over contact opnemen of Facebook? Zeg ik dat je gek bent? Dat niemand je mag aanraken? Dat je Covid19 hebt? Dat je seks met ze zou willen? Dat je pedofiel bent? Nergens. Lees nog maar eens als je rustiger bent, je vult van alles in en 'fuck corona' mag je tegen de grafsteen van mijn vriendin zeggen. Een pedofiel valt op kinderen die nog niet in de puberteit zijn; die willen kleine kinderen en het gaat hier om volwassen mannen. Dat je ouder bent dan een man maakt je geen pedo, een man van 60 met een vriendin van 18 is ook geen pedofiel. Hele vreemde reactie... ik neem aan dat je overstuur bent en daarom zo tekeer gaat. Lees nou zelf je stukje nog eens terug, het klinkt niet echt als patient/therapeut.. En ik meen eruit op te maken dat je nu verdrietig thuis zit en de goede zorgen mist. Dat is dan opeens een ijskoud bad, dat thuiskomen. Begrijp ik. Ik zou zeggen verbeter de wereld en begin bij jezelf. Als de mensen die nu naar je vragen -die zijn er dus wel- horen dat je zo blij was met die twee mannen en hoe lief je ze vindt kán het zomaar gebeuren dat ze daar grapjes over maken. Je kan hooguit zeggen 'doe niet zo flauw' en over iets anders beginnen... Je kan ook woest worden, uit de bocht vliegen, gaan schelden en je ziet ze voorlopig niet meer terug. Jouw keuze, niemand wordt graag uitgekafferd als je vraagt hoe het gegaan is en je verteld dat je dáár zulke lieve jongens had die voor je zorgden en alle aandacht van de wereld. Dan denk ik ook ja duh, dat is hun werk!! Dáárom hebben ze 8 uur p.d. de tijd voor je. Een grapje maken zo van 'nou jij boft maar, kwamen ze je ook instoppen?' is wat veel mensen doen. Om het luchtig te houden? Misschien.. had het maar gevraagd! Gewoon: waarom maak je nou zo'n flauwe grap? Ik was daar niet voor de lol of om te daten, daarbij hadden het mijn zoons kunnen zijn. Vertel liever iets leuks, hoe gaat het met jou? Het is maar een tip hoor, dat is het fijne van een forum: je hoeft helemaal niks met antwoorden die je niet aanspreken. De grappen over mooie, jonge verpleegsters tgo mannen vliegen om je oren als een man in het ziekenhuis ligt en als die man zegt: 'ik vind dit niet leuk, heb pijn en ben ziek dus hou eens op' is het ook een zuurpruim die niet tegen een 'grapje' kan... Zijn zelfs liedjes over en niet te weinig ook, kijk hier maar: https://uitgemolken.typepad.com/blog/2016/10/verpleegster-liedjes.html Heet niet voor niets 'uitgemolken' omdat het zo standaard is. Als je zo reageert naar mensen die het beste met je voorhebben of iig de moeite nemen om je antwoord te geven... Niemand heeft zin om als boksbal te fungeren; dan blijft op den duur iedereen weg. Hard maar waar. Blijft staan dat een therapeut, huisarts of chirurg je wel mag aanraken tijdens de behandeling maar niet mag knuffelen; het is en blijft een arts/patient relatie.. Die regels bestaan al tientallen jaren, heeft niets met covid te maken maar met wat ik je uitleg hierboven. Ik vind het oprecht naar voor je dat je je zo eenzaam voelt, het was niet de bedoeling om jou eens even lekker te kwetsen. Absoluut niet. Kan ook zeggen ach.. wat rot voor je, nou sterkte hoor! Maar daar heb je niet veel aan, wel denk ik dat het je goed zou doen om je vriendenkring proberen uit te breiden zodat je die lieve woorden, bezoekjes en telefoontjes óók krijgt als je thuis zit.. Via internet kan je desnoods vanuit bed mensen leren kennen. Heel veel sterkte en ja, dat meen ik en is NIET sarcastisch bedoeld. -
hoi, fijn dat je weer thuis bent en dat je goed geholpen/verzorgd bent. Ik snap het wel, je mist de praatjes, je kon bij hun jezelf zijn maar ook je zag ze heel vaak. Je hebt er prettige herinneringen aan. Die knuffel is misschien wel fout in deze tijd, dat hadden die 2 ook moeten weten. (ik heb nooit een therapeut geknuffeld overigens) Ik weet niet of je veel aanspraak hebt nu, misschien dat je ze daarom mist. En ach wat andere mensen denken(hebben ze dat wel tegen je gezegd of denk je dat), niets van aantrekken. Hun probleem. Ik zeg altijd 'wat andere mensen denken, men denkt verkeerd'. En je moet er gewoon niets van aantrekken -
'@Miami: Spijker op de kop. Ik voel me op dit moment gewoon zó ontheemd, bijna buitenaards. Overdag kan ik nergens heen, contact verloopt voornamelijk via telefoon en op de (overigens ook altijd vriendelijke) mensen van de thuiszorgorganisatie na, zie ik op de meeste dagen helemaal niemand. De smoezen van vrienden en familie (eerst vakantie; nu werken) zijn anders, het resultaat is hetzelfde. Zij hebben/maken geen tijd en ik ben alleen en bitter. Geen gezellig mens. Probeer begrip te tonen, maar vraag me af of anderen werkelijk begrijpen hoe het voelt om in deze situatie 23 uur per dag alleen gelaten te worden. Als je dit een hond aan zou doen, had iemand allang de dierenbescherming gebeld. En dan ga je naar zo'n hotel. Waar warmte heerst. Aandacht aan je wordt besteed. Waar mensen aan je vragen hoe je je voelt (ook mentaal) en dan verdorie ook nog een echt antwoord willen weten. Waar een lieve knul je op de sterfdag van je moeder meeneemt voor een wandeling in de tuin en met eindeloos geduld je zware stoel over de smalle paadjes duwt. Waar een andere lieve knul met evenveel geduld probeert om het vocht uit je onderbeen te duwen, een vrij pijnlijk proces. Die je daarbij probeert af te leiden van de pijn door gewoon een beetje te praten over eender wat. Waar je 's avonds bij de thee een extra koekje krijgt, omdat hij had gehoord dat je je de avond ervoor niet lekker voelde en niks wilde. Kleine dingen misschien, maar heerlijk, zo fijn. Tuurlijk, zij zijn me waarschijnlijk een stuk sneller vergeten dan ik hen en achteraf gezien was die knuffel misschien niet slim, maar ik vergeet hen nooit en ik heb geen spijt van het uiten van mijn dankbaarheid naar deze jonge mannen. Ik mis hen. Dat zal hopelijk wel slijten, maar me ervoor schamen doe ik niet. Het enige waar ik me voor schaam is dat ik heel veel wrok voel naar vrienden en familie. Hoe ik dat op ga lossen, weet ik nog niet, maar ik ga even geen extra therapeut aan mijn arsenaal toevoegen. @Karin: Er is weer wat rust in mijn hoofd. Ik snap wat je wil zeggen en ja, ik begrijp je punt. Maar vooralsnog kan ik mijn gevoelens slecht temperen (had je vast nog niet door hè?). Hopelijk komt dat wel weer, als ik weer wat bewegingsvrijheid en zelfvertrouwen heb. Sorry voor mijn drama. En bedankt voor je sterkte wens. Ik weet dat die gemeend is. -
Hoi Beverly, allereerst ben ik heel blij dat je dit schrijft: "... ik heb geen spijt van het uiten van mijn dankbaarheid naar deze jonge mannen. Ik mis hen. Dat zal hopelijk wel slijten, maar me ervoor schamen doe ik niet." Mooi zo!! Je hoeft je nergens voor te schamen, ik ben blij dat je dat nu zo vastbesloten zegt! :D Want je schamen is nergens voor nodig. Nog iets, karma heeft toegeslagen: ik heb dinsdag een ongeluk gehad vlak voor mijn huis, woon ook alleen en zie weinig mensen, hou wel veel contact via mail en whatsapp. Met een handjevol mensen hoor, geen massa's vrienden en behalve mijn kinderen ook geen familie meer. Maar dat terzijde; dinsdag, de ambulance kwam en ik hield mijn hart vast, zat overstuur te huilen want wie kon er voor m'n hond zorgen en nog 1000 dingen flitsten door me heen. Ik kon met geen mogelijkheid opstaan en zag meteen het bot en pezen van mijn knie.. aii. Het ambulancepersoneel bracht me naar binnen en was zó lief en vriendelijk, wat was dát fijn! Glaasje water pakken, en zeggen we gaan proberen of hechten en intapen gewoon bij je thuis kan, hoef je niet naar het zkh. Wat deed het me goed dat ze me verzorgden, bloed opruimden, geruststelden, vroegen of ik hulp had. Toen ze na ruim twee uur weggingen zette ze nog thee voor me en, het belangrijkste: ik kon weer lachen, alle angst en schrik was weg. Ook ik zei: heel erg bedankt, jullie zijn echt schatten bedankt voor de goede zorgen. Ik wilde het liefst dat ze nog even bleven :-) Nog nooit meegemaakt, zulke aardige artsen: nu begrijp ik jou een stuk beter. Als ik hen 3 weken dagelijks had gezien zou ik ze ook écht missen. Weer wat geleerd.. Ik was heel blij dat een aardige buurman met hond direct aanbood mijn hond ook mee te nemen als hij ging. Weer een zorg minder. Hij had de ambulance gezien, zodoende. Hij nam mango's en aardbeien mee met een lief kaartje van zijn vrouw die ook in de lappenmand zit. Ze kennen ook niet veel mensen, ze komen uit Duitsland en wonen hier nog niet zo lang. Waar ik echt blij om ben is dat ik toch dat handjevol mensen die me nu wel bellen, en vragen hoe het gaat. Een gekneusde knie met 12 hechtingen doet écht zeer, linker- en rechtervoet helemaal blauw en opgezwollen nog.. onder de schaafwonden en blauwe plekken; bah. Het maakt idd hét verschil, de hele dag thuis zonder een teken van leven of mensen die dagelijks even vragen hoe het gaat. Of ze iets voor je kunnen doen. Ken ze allemaal via internet; o.a. bij Mensen Leren Kennen en volgens mij zijn er inmiddels veel meer apps waar mensen nieuwe vrienden zoeken. Ik vond het een beetje suf in het begin, voelde me een kneus maar dacht ach, een wandeling in het bos met de hond met andere mensen met hond, daarna een pannenkoek: vooruit maar. Ook via internet spelletjes doen met 3 anderen is leuk en kan letterlijk vanuit bed, niemand die je ziet. Nu met corona is het minder maar daarvoor werd er van alles georganiseerd, voor elk wat wils. Ook kon je opgeven dat je slecht ter been bent, aangewezen op een rolstoel; dan houden ze daar rekening mee. Je bent geen naar bitter mens, je bent een lieverd voor zover ik kan inschatten en ik gun je beter gezelschap dan mensen die je in je sop gaar laten koken als je steun nodig hebt.. Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen, en hoezo drama?? Je bent geen dramaqueen, het valt gewoon niet mee soms dat je alles in je eentje moet doen. Er zijn vast mensen te vinden die je wel waarderen om wie je bent, wachten tot je familie veranderd duurt te lang en gebeurd mss wel nooit... Ik zou je echt aanraden om eens te googelen op termen als: ik heb weinig vrienden, hoe maak ik nieuwe vrienden. Sites genoeg, van gratis tot duur maar het is geen gekke manier om al chattend in het begin wat nieuwe mensen te leren kennen. Je moet meestal een profiel invullen waarin je al verteld wat je leuk vindt, graag doet en wat je niet kan of wil. Ik zou ook gek worden als ik langer dan een week helemaal niemand zie of spreek hoor, daarom heb ik het geprobeerd en het was gewoon leuk. Overweeg het eens, mocht je het doen wees voorzichtig met je NAW gegevens, er zitten nou eenmaal gekken tussen. Maarrrrr ook hele leuke, lieve mensen van alle leeftijden die je anders nooit ontmoet zou hebben. Hopelijk gaat het nu wat beter met je, sorry als ik warrig schrijf, ik ga weer even slapen door de pijnstillers een beetje suffig. (zoals altijd LOL) Nogmaals beterschap en tot slot wil ik mijn excuses aanbieden als ik je gekwetst hebt, dat is echt NIET de bedoeling. *emoticon met bloemetje* Liefs, Karin -
Jeetje, Karin, ik heb ooit gehoord van actuers die aan method acting doen om zich beter in te kunnen leven in een rol, maar dat had jij echt niet gehoeven hoor! Ik ben blij dat je na je ongeluk goed geholpen bent en dat ook jij lieve mensen hebt getroffen, waaronder je nieuwe buren. Houd die in ere, zou ik zeggen. Hechtingen gaan er volgende week uit bij mij, dan zijn de laatste operatiewonden aan de genezingsfase toe en mag ik weer onbelast gaan rondhobbelen op krukken mbv (een andere) fysiotherapeut. Langzaam zie ik het wel weer zitten. Lieve Karin, ik wens jou in deze situatie veel beterschap, lieve mensen om je heen en alle hulp die je nodig hebt. Ik weet niet of het karma was, maar als dat het was, dan staan we nu wel quite, dacht ik zo. Enne, mocht je er zin in hebben, probeer eens een zorghotel!