Mijn vriend wil kinderen en ik niet
Bijna twee jaar lang hebben mijn vriend en ik dé perfecte relatie gehad. We waren dol op elkaar, hadden nooit ruzie, gaven elkaar voldoende ruimte en konden goed met elkaar praten. Nu hebben we het eergisteren uitgemaakt. Waarom? Mijn vriend wil waarschijnlijk wel kinderen en ik weet 100% zeker dat ik ze NIET wil (nu niet, nooit niet). Ik twijfel nu alleen aan alles: hield hij dan wel genoeg van me? Was ik wel belangrijk genoeg? Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat ik het (nu al, we zijn 22 en 21) uit zou maken als ik degene had geweest die wél kinderen had gewild… We appen wel nog met elkaar en het contact is ‘neutraal’. Dat valt me zwaar, maar niet praten, valt nog zwaarder. Dat het uit is, is ook volgens hem niet 100% onomkeerbaar. Hij wil kijken hoe dit hem bevalt en op basis daarvan kan het nog omkeren. Wat voor argumenten kan ik nog bedenken, mocht hij twijfelen? Ik mis hem enorm en wat wij hadden, krijg ik nooit meer bij een ander (dat zegt iedereen om ons heen ook).
-
Mijn kinderwens begon pas rond 28 jaar en bij mijn schoonzus pas bij haar 44e en heeft nu spijt -
Pas op je 25e zijn je hersens volgroeid, moet jij eens kijken hoeveel vrouwen rond hun 30e toch maar wél moeder worden. Ga iets leuks doen ipv nadenken over wat er over 10 jaar mss ooit gaat spelen. Je jeugdvriendje tsja.. je komt nog wel meer mannen tegen mag ik hopen. Je bent vast ook anders over bepaalde zaken gaan denken dan 10 jaar geleden toen je een jaar of 11,12 was. Snap je? Je bént net puber-af, of nog niet eens... -
Als hij van jou houdt, dan was ie bij je gebleven. als iemand echt van jou houdt, dan houdt ie ook van de mindere kanten, en zal respecteren wat je keus is. Je bent geen wandelende baarmoeder die hem kindjes schept om hem te dienen wat hij wilt. Ik zelf ben 29 en ik wil ook geen kinderen(ben een vrouw) En ik heb ook een relatie gehad met een vriend die dit wel wilt. onze relatie is stuk gelopen, maar dit was niet de enige reden waarom onze relatie stuk ging maar wel 1 van de. Ga niet een kind nemen alleen omdat hij dat wilt, want daar kan je ook spijt van krijgen. het is iets wat je allebei moet willen, en als 1 van de 2 het liever niet wilt, dan moet je het ook niet doen. -
jij wilt absoluut geen kinderen, jij weet dat al voor 100% zeker en ja dat kan ik me wel voorstellen(ik heb zelf 4 kinderen). Een kind moet zich welkom voelen bij beide ouders. Dat je vriend het heeft uitgemaakt, ja dat kan ik me ook voorstellen, hij wil wél kinderen, op den duur en aangezien hij weet dat jij ze absoluut niet wilt, is zijn liefde voor jou bekoeld. Hij ziet nl het wel voor zich een gezinnetje. Dat zal je moeten accepteren en pak de draad van je leven op al is dat niet zo gemakkelijk nu. En idealiseer jullie relatie niet, dat wat jullie samen hebben kunnen jullie ook bij andere nieuwe relaties vinden ongeacht wat andere mensen in jullie omgeving ook zeggen.Het is onzin dat je alles alleen bij hem kunt vinden. Ik denk dat hij dat niet zo ziet. Je bent nog heel jong en als je nu al denkt dat er nooit iemand zoals hij op je pad komt, tja dat is dan pech voor je. Of sla je door deze tijd heen en sta weer open voor een relatie. Nog een tip, mocht je een nieuwe relatie krijgen, ga hem dan niet vergelijken met je ex-vriend -
Wil er nog iets aan toevoegen: toen ik 22, 23 was ben ik zelfs bij een paar gynaecologen geweest en smeekte ze bijna me te steriliseren; had ook wel een goede reden op zich. Ze wilden het pas doen als ik een jaar of 30 was want: je kan van gedachte veranderen. Ik was woest; wist het zó zeker: geen kinderen. Nooit!! Maar toen ik tegen de 30 was dacht ik dat ik per ongeluk toch zwanger was, getrouwd, huisje, leuke baan, ruimte zat maar belde direct de huisarts dat ik abortus wilde. Nog voor ik een test had gedaan.. en toen ging ik nadenken: wilde ik wel écht een abortus??? Nou, twijfeldetwijfel... was niet zo zeker meer, waarom? geen idee. De test was negatief, paniek om niks en ik vond het opeens jammer. Toen besefte ik en mijn (nu) ex dat we eigenlijk wel een kindje wilden. Ben blij dat ik moeder ben geworden al is het soms ook pittig, zeker. Maar ben ook de artsen dankbaar die zeiden: wacht tot rond je 30e met steriliseren want heel veel vrouwen willen dan plots tóch een kind. Ze hadden gelijk, uit ervaring. Ik had er geen ervaring mee had niks met kinderen. Ik zou pas tegen die tijd knopen door gaan hakken. Je vriend kan ook van mening veranderen: ook dát heb ik gezien om me heen. Mensen die kinderen zagen van anderen, hoe je leven veranderd en zagen er alsnog vanaf. Dat hadden ze ook niet verwacht. Kijk gewoon wat de toekomst je brengt, je kan over een jaar wel dood zijn heel cru gezegd; zit je je nu zorgen te maken om iets dat nooit gaat gebeuren. Relax!! Zet het even in de koelkast ;-) -
'@Karin en Loes: Sommige vrouwen willen geen kinderen. Niet op hun 22e, niet op hun 30e en niet op hun 44e. Dus steek al die "misschiwn bedenk je je nog wel, want ik ben/ken iemand die...zal best, maar M wil geen kinderen. Dus misschien heeft ze advies nodig van mensen die haar steunen, in plaats van mensen die haar van gedachten willen laten veranderen? -
'@Karin en Loes: Sommige vrouwen willen geen kinderen. Niet op hun 22e, niet op hun 30e en niet op hun 44e. Dus steek al die "misschien bedenk je je nog wel, want ik ben/ken iemand die...maar op een plek waar het zonnetje niet komt. M wil geen kinderen. Dus misschien heeft ze advies nodig van mensen die haar steunen, in plaats van mensen die haar van gedachten willen laten veranderen? -
Hoe vervelend het ook is, maar ik denk dat het soms juist goed is om elkaar los te laten als de een wel iets wil wat de ander niet wil. Misschien veranderen je gedachten nog wel als je ouder wordt, dat kan niemand je nu zeggen. Ik zou graag een kindje willen, maar mijn partner niet. Helaas kan ik geen kinderen krijgen en heb ik me daar bij neer gelegd. (ook veel gesprekken gehad voor adoptiekindje, echter kan ik dit lichamelijk niet aan, soms is er een reden dat iets niet kan). Soms wordt een beslissing voor je gemaakt. Als je 22 bent zou je hier nog niet mee bezig moeten zijn. Geniet van het leven en kijk over een paar jaar terug, misschien ben je wel iemand anders tegen gekomen die hetzelfde hierover denkt. Ga leven, geniet van de tijd dat je alles kan doen zonder er bij na te denken of het wel kan. -
Beverly, je raakt er maar niet over uitgepraat en denkt in de toekomst te kunnen kijken omdat JIJ geen kinderen wil. Prima, lees mijn stukje nog eens RUSTIG door; dan zul je lezen dat geen arts je zal steriliseren omdat je nog te jong bent om zo'n ingrijpende keuze te kunnen maken. Je schreeuwt zo hard dat ik denk: wat mankeert die vrouw? Kan ze zelf geen kinderen krijgen, krijg je veel commentaar op je eigen keuze? Bemoei je niet zo met de keuzes van anderen en blijf een beetje fatsoenlijk. Of stop die kinderhaat van je op een plek waar de zon nooit schijnt. Doeg! -
'@Karin, Lieverdje, ik haat geen kinderen, ik haat alleen mensen die doordrammen als vrouwen zeggen dat ze geen kinderwens hebben. Vanaf begin twintig totdat ik ze na een operatie enkele jaren terug niet meer kon krijgen, werd er door heel veel mensen om mij heen gemeend dat ik nog wel van gedachten zou veranderen, dat mijn klokje nog wel zou gaan tikken, enz. Heb je enig idee hoe stomvervelend het is om twintig jaar lang van Jan en alleman te horen te krijgen dat datgene wat jij 100% zeker weet, niet klopt? Alsof zij waarzeggers zijn! Alsof het zaligmakend is om kinderen te krijgen. Dat zij iemand kennen die na heeeel lang wikken en wegen overstag zijn gegaan en nu zó gelukkig zijn. Of omdat ze iemand kennen die te lang heeft gewacht en nu zóveel spijt hebben. En wat dat bemoeien met je keuzes betreft: kijk naar jezelf. Of heb je jouw "ik wilde dus toch een kindje, wat zeg je me daarvan" verhaal níet geschreven om M stiekem van jouw gelijk te overtuigen? Steek jij je haat voor de volkomen 100% bewuste kinderlozen maar op dezelfde plek. -
Beverly, fatsoenlijk!!!! Dit is niet fatsoenlijk... Triest, het is dus zoals ik dacht: je kan zelf geen kinderen krijgen en het vreet aan je. Sterkte, ik vind het echt zielig dat je zelfs nicknames als 'NOKIDS' bedenkt. En van alles bedenkt om je verdriet van je af te schrijven, hier bijvoorbeeld... Valt niet mee, maar kinderen hebben ook niet altijd hoor! Het beste, ga wat leuks doen, dat kan als je geen kinderen hebt die nog klein zijn en het is lekker weer de komende dagen.Geniet ervan! Liefs, Karin xoxo -
Dat ik namen als "NOKIDS" bedenk? Dat ben ik dus niet. En nogmaals en ter overvloede: Ik wilde nooit kinderen en ben geen seconde verdrietig geweest dat ik ze niet meer kan krijgen. Waar ik wel blij mee ben is dat ik dat gezanik niet meer aan hoef te horen. Totdat Karin weer begon. En "NOKIDS" ken ik niet en ben ik niet. Maar wie het ook is, hij of zij heeft mijn sympathie. -
nou hier moet ik toch wel even wat van zeggen hoor. je schrijft dat als het andersom was geweest je wel bij hem was gebleven. dus als hij geen kinderen wilt. maar jij hebt daar wel de beslissende faktor in he, als jij stiekem je pil niet neemt en dan zegt sorry maar ik ben antiabortus dan staat hij toch mooi te kijken. goed dat jullie uit elkaar zijn. dan kan hij iemand zoeken die wel kindjes met hem wil maken. en dan hoop ik dat het lukt voor ze. ik ken ze hoor, vrouwen die een kindje willen, maar de vriend niet en dan spoelen ze stiekem iedere avond de pil door de plee. en dan komen ze later aanzeiken met dat hij het niet wil erkennen en dat ze alimitatie willen. ben je ook mooi klaarmee. -
ik lees nou paar andere reacties, maar beverly als jij geen kinderen kan krijgen en mensen zeiken aan je kop dat je kinderen moet maken dan zeg je toch gewoon helaas pindakaas, maar dat kan ik niet. en dan houden ze wel op. -
Kies voor jezelf. Een andere man waar je veel van gaat houden, die staat alvast om de hoek te wachten. Kinderen zetten je hele leven op de kop. Wanneer je (nog) geen kinderen hebt, is het lastig te begrijpen in welke mate je hele leven echt totaal anders wordt. Je persoonlijke leven kun je iig vaarwel zwaaien. Kinderen slurpen je tijd, je ruimte, je energie en je financiële mogelijkheden helemaal op. Je werkleven wordt anders. Kon je eerst sochtends lekker de deur uit en savonds thuiskomen, nu niet meer. Je moet rekening houden met iedere seconde, voor je kinderen. Je dromen, je wensen: die worden allemaal aangepast aan het feit dat je nu kinderen hebt. Niets dat je voor jezelf wil, kun je zomaar nog doen. Je huishouden en je leven bestaat voortaan uit plannen, regelen, afspreken, uitstellen. Ook wordt er van je gevraagd voortdurend op vrije momenten stomme spelletjes te spelen waar je geen zin hebt, of je moet naar de speeltuin terwijl je liever wat tijd voor jezelf opzoekt in het bos. En denk je dat je even een rustmomentje hebt, dan belt er wel een kind omdat zijn fiets per ongeluk aan diggelen ligt en je haar moet ophalen, een nieuwe fiets moet kopen, en je eigen afspraak af moet zeggen. En dan, voor je het weet ben je 45. Dan heb je je hele jonge leven gegeven aan die kinderen en die kerel en dan sta je daar. Niks van je dromen waargemaakt. En dat doet pijn op plekken in je lichaam die blijven doorzeuren tot je dood. Dus. Als je nu al zeker weet dat je echt geen kinderen wil, NIET aan beginnen. Beter werk je een aantal jaar als een gek, daarna emigreer je naar Portugal waar je voor een habbekrats een oude boerderijwoning met land koopt en dat opknapt. Dan neem je een hangmat, voer je je kippen en je kat, en ga je even liggen met een lekkere volwassen versnapering. Ofzo. Veel wijsheid en geluk!!