Mijn verhaal – brief aan de dader

Dat wat ik vroeger was, ben ik niet meer. Door één situatie, één moment en een paar minuten is mijn leven totaal veranderd. En dat alleen maar omdat iemand niet met zijn handen van mij af kon blijven. Ik ben verkracht….

Het moment kan ik mij nog goed herinneren en ook het gevoel dat bij mij naar boven kwam krijg ik niet meer weg. Ik heb het geprobeerd weg te stoppen, er niet over te praten en te doen alsof alles goed gaat met mij. Dat gaat het niet. Het gevoel van machteloos, schaamte, boosheid, verdriet en vooral een combinatie van dit alles hebben mij gemaakt tot datgene wat ik nu ben; een angstig en wantrouwig meisje. Ik noem het een meisje, want van de krachtige vrouw die ik wilde worden is weinig meer over. Alle vastigheid dat ik had opgebouwd en al het vertrouwen dat ik had in het leven is met een klap weggevaagd. Want jij, diegene die zo netjes en sympathiek overkwam, had ook hele andere kanten die mensen zelfs op dit moment nog steeds niet zien.

Jij was notabene bestuurder van de vereniging waar ik iedereen blindelings vertrouwde. En juist dat ik bang ben dat niemand mij geloofd. Dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik niet heb geslagen, dat ik niets heb gedaan. Dat ik het uitgelokt heb. Dat ik niet tegen heb gewerkt. Maar dat kon ik niet. Ik was verlamd van angst. Verlamd van angst, ongeloof en pure wanhoop. Ik was de controle kwijt over mijn eigen lichaam en emoties. En dat is nu, bijna twee jaar later, nog steeds een gevoel waar ik niet meer bij in de buurt durf te komen.

De mailtjes met dreigende inhoud die daarna volgden kwamen ook van jou. Ondanks dat mensen denken dat ik ze zelf geschreven heb om aandacht te trekken. Dit doet mij misschien nog wel het meeste pijn. De vriendinnen die mij niet geloofden en mij keihard hebben laten vallen. Juist diegenen die op dat moment dichtbij stonden hebben mijn vertrouwen in de mensheid hard onderuit gehaald. Ik heb die mails niet verstuurd. Ik wilde geen aandacht. Het enige dat ik wilde was rust in mijn hoofd, mijn emoties uiten, met iemand praten en huilen. Heel veel huilen. Maar juist door de reacties van mijn vriendin heb ik gedaan wat ik achteraf niet had moeten doen. Niets. Niet praten. Niet huilen. Geen gevoel meer hebben. Helemaal niets.

Mensen om mij heen weten dat er iets speelt en dat ik mijzelf de laatste tijd niet meer kan zijn. Ik kan niet meer spelen bij de vereniging waar ik zo veel had opgebouwd en zo veel tijd in had gestopt. Mensen begrijpen mij niet. Beschuldigen mij van allerlei zaken waar ik nooit iets mee te maken heb gehad. Ik wil met mensen praten en de situatie uitleggen, maar dat kan ik niet. De angst die om mij heen grijpt is de angst om weer vrienden te verliezen en om weer teleurgesteld of afgewezen te worden. Dat ik weer wordt neergezet als iemand die alleen maar aandacht wil.

Ik ben bang nu. Bang om mijn gevoelens een plek te geven. Bang om ze te uiten terwijl ik dat op dit moment het liefste wil. Bang voor politieauto’s die mij wederom komen ophalen. Bang om weer als leugenaar bestempeld te worden. Bang om weer vrienden te verliezen omdat mensen de waarheid niet onder ogen durven te zien. Want dat is wat er nu gebeurt. Mensen die mij bestempelen als leugenaar. Als aandachtstrekker. Terwijl juist die mensen niet met mijn gevoel kunnen en willen omgaan en de makkelijke weg kiezen door mij overal de schuld van te geven. De dreigmails, de verkrachting, het weggaan bij de vereniging en de geruchten die mijn plaats hebben ingenomen. Het liefste kies ik voor de veilige weg. Het niets doen. Geen gevoelens meer hebben en geen gevoelens meer uiten. Maar die weg wil ik niet meer kiezen omdat deze simpelweg een keer ophoudt met bestaan en er dan geen weg meer is die terug gaat. Nu is er nog wel een weg terug. De weg van de openheid die eens en voor altijd kan afrekenen met de pijn die mij is aangedaan en de geruchten die mijn plaats bij vereniging hebben ingenomen.