Mijn leven liep totaal in de soep
Lieve lezers,
Pff waar moet ik beginnen? Als kind dan maar.
Ik groeide op in een gezin waar emoties niet gehoord werden, waar ik als kind enorm geremd werd. Ook mijn zus heeft er last van ondervonden.
Ze heeft dagbehandeling gehad en is er heel goed uitgekomen, succesvol bedrijf en maakt elke beslissing zorgvuldig.
Op mm 17 ben ik verkracht, iets waar ik destijds niet over durfde te spreken. Na een jaar kreeg ik lichamelijke klachten waardoor ook naar het psyche werd gekeken, ik was zo bezig om het lichamelijke te accentueren maar ik was kerngezond. Uiteindelijk kwam mijn verleden ter sprake maar ik werd niet gehoord door mijn moeder.
Jaren gingen voorbij, een man en 2 kinderen, laatste zwangerschap was echt een hel, ik heb destijds 6 keer op IC gelegen en laatste keer was na half jaar zwangerschap. 10 weken in ziekenhuis en had 10% kans op overleven tijdens het dieptepunt.
Ik tobberde hierna door maar kon niet met mijn emoties en verleden verder.
Vaak vergreep ik me aan alcohol als het diep zat. Verslaving was sprake van maar ik kon ook goed een half jaar zonder, incidenteel was het maar daarin ging ik wel te ver. Het hield na een 2 jaar op, ik herpakte me, volgde opnieuw een studie om me in mijn baan op te werken. Echter ik verloor mijn man hierin, hij als drukke ondernemer zocht het heil ergens anders, scheiding volgde. Ik heb een tijd in een hotel gewoond, daar kon ik de kinderen niet ontvangen dus woonde mn ex en ik om en om in onze woning. Hij had de relatie met zijn nieuwe 11 jaar jongere vlam en sliep ook in ons gezamelijke bed, waar ik dus de helft van de week sliep. Uiteindelijk ben ik op de bank gaan slapen.
Na een half jaar kon ik mijn eigen huis kopen en bouwde ik aan een toekomst met mijn kinderen.
Ik had het goed, baan met vast contract, kinderen ging het goed, met ex een prima contact. Ik ben niet van ruzies, ga het liever uit de weg en misschien zit daar mijn probleem, ik laat mezelf niet zien, ik cijfer me weg.
2 jaar geleden ging het mis. Mijn ex kwam iets ophalen voor de kids die bij hun waren. Hij kwam me weer de les lezen voor iets onbenulligs. Ik knapte, eigenwaarde was echt weg, ik dacht dat het beter was dat ik er niet meer was. Toen hij weg was ben ik op de fiets naar het spoor gefietst. Ik heb op het spoor gestaan.. overtuigd dat ik beter weg kon zijn. Mijn zus en een vriendin hebben de politie gebeld omdat ik verontrustende berichten stuurde.
Ik vroeg niet om aandacht, ik was echt het spoor bijster.
Die nacht kwam ik bij de crisis en werd voor 1 week opgenomen. Een time out zoals ze dat noemen.
Daarna vervolgde t traject. Ik kreeg diagnose ontwijkende persoonlijkheids stoornis toe bedeeld. Ik had recht op dagbehandeling. Ik zag mijn kids op dagen dat ik thuis was, mijn werkgever liet me niet in de steek en zagen dat ik worstelde met alles wat gebeurde, daarbij had ik eerder laten zien dat ik een uitstekende kracht was dus gunde mij mijn tijd.
Al met al kan ik me weer gelukkig prijzen. Mijn zus was mijn raadgever, onderging hetzelfde door onze gedeelde basis van vroeger. Welliswaar op iets ander vlak maar t kwam op hetzelfde neer.
Soms zit ten we bij onze ouders aan tafel en maakt onze moeder een sneer, dan kijken we elkaar aan en weten precies van elkaar wat we denken. Iets bespreken met onze moeder kan niet, ze zou alles ontkennen.
In mijn therapie heb ik een brief geschreven aan haar, deze gaat ooit mee in haar kist. Niet dat ik haar dood wens, ik weet dat het haar onkunde was om ons op te voeden.
Fijne jaarwisseling allemaal, veel wijsheden voor het volgende nieuwe blanco jaar wat ons alle staat te wachten