Mijn leven

Als eerste, er zit waarschijnlijk geen logica of duidelijke volgorde in dit verhaal omdat ik schrijf wat op dat moment in mij opkomt.

4 Februari 1985 werd ik ter wereld gezet, ik heb een fijne jeugd gehad en mijn ouders hebben hun best gedaan ons alles te geven wat we wilden.

Moeder deed het huishouden en vader was altijd onderweg als internationaal chauffeur, heb ik hem gemist? Ja natuurlijk! neem ik het hem kwalijk dat hij altijd weg was? Nee dat zeker niet want in de vakanties ging ik graag zo vaak en lang mogelijk mee omdat ik het helemaal geweldig vond en daardoor kan ik nou de dingen doen die ik doe.

Mijn moeder? Niks meer dan lof voor haar hoe ze het elke keer weer klaar heeft gespeelt om in haar eentje voor ons te zorgen wanneer mijn vader voor ons onderweg was.

Op de basisschool was ik wat rebels wat regelmatig op ruzie uitliep en daar liep ik dan ook niet voor weg, tot het moment dat iedereen mij bleef zeggen dat ik niet terug mocht slaan.

Daar ben ik uiteindelijk ook mee gestopt tot mijn spijt want toen kwam de middelbare school waar ik constant gepest werd, mijn ouders wisten zich toen geen raad meer want tja hoe stop je pesten? Ze hebben van alles geprobeerd maar zolang de school niet meewerkt kom je ook nergens.

Toen kwam het punt dat we buiten stonden op school en 1 iemand weer een poging ging doen om mij te pesten, ik heb die jongen toen om zijn nek gepakt, zijn keel dicht gedrukt en met zijn hoofd vol tegen een raam geslagen waar die net niet doorheen ging, vanaf dat moment hield het pesten op.

Ik begon weer mee te tellen op school alleen had ik zoveel last van acne dat ik mezelf er niet toe voelde doen en mezelf constant afzonderde, schoolfeesten of uitgaan? nee daar deed ik niet aan want ik durfde mij niet te vertonen met mijn acne, daardoor ben ik gaan werken, veel en hard, overdag heel de dag op school zitten en dan in de avond vanaf 7 uur tot een uur of 12 werken.

Daar heb ik leren rijden in een vrachtwagen en dat heeft mijn passie voor het vak weer doen aanwakkeren, ik ben mijn rijbewijs gaan halen en ben internationaal gaan rijden, heel de week onderweg vond ik geweldig en wanneer ze dan belde of ik in het weekend ook nog kon rijden deed ik dat meteen, waarom? omdat ik het leuk vond of omdat ik dan wegrende voor mijn problemen? ik zou het niet weten, toen vond ik het leuk maar nou begin ik te denken dat ik wegrende.

Kwa baantjes heb ik nooit te klagen gehad want ik hoefde niet te solliciteren, de bazen vroegen mij of ik wou komen rijden.

Alleen toen leerde ik een meisje kennen op het werk, ze was chauffeur en er was een wederzijdse klik, we begonnen een relatie die een aantal jaar heeft aangehouden, huis gekocht, regelmatig samen een ritje gedaan naar zuid frankrijk, kinderplannen enz. gewoon hoe een goede relatie zou moeten verlopen.

Op een gegeven moment wou ze dat ik vaker thuis zou zijn wat ik toen ook ben gaan regelen met de baas, de vrijdag dat ik stopte met internationaal rijden kreeg ik ook meteen vakantie, zaterdags kwamen er vrienden kletsen en hebben we een heel gezellige avond gehad.
Zondagochtend werd ik wakker en zag ik haar sip langs mij in bed zitten en kreeg ik te horen dat ze er geen zin meer in had en een punt erachter ging zetten, ze heeft haar spullen gepakt en is vertrokken.

Met veel moeite heb ik gelukkig het huis kunnen behouden en woon er nou nog steeds, ben na een tijdje toch weer internationaal gaan rijden omdat alleen thuis zitten ook niks voor mij was.

In de tussentijd wel verschillende scharrels gehad maar elke keer kwam bij mij het gevoel van “nee zij is het toch net niet voor mij”

Ik kreeg een telefoontje “heb je zin om mee naar Boekel te gaan naar een feestje?”
Ik had toch niks te doen en besloot mee te gaan, daar aangekomen zag ik dat een vriendin van mij een vriendin van haar bij had en heb daar een beetje mee zitten kletsen.

Ik was op dat moment niet zo bezig met relaties dus deed er niet zoveel mee, zij dacht er anders over en zocht me op op Facebook waarna er vele berichtjes heen en weer werden gestuurd.
Ik hield me eigen gesloten om niet weer gekwetst te worden alleen gaf zij zichzelf niet zo snel gewonnen waardoor ik me langzaam open begon te stellen voor haar, ik kwam er achter dat ze een dochtertje had van 3 welke ik toen ook heb ontmoet.

Na een tijdje zijn ze samen bij mij komen wonen, in het begin liep het wat stroef omdat het toch wel opeens een hele verandering is in je leven, plots een vriendin en een kind in je huis hebben wonen waar je alles mee moet delen.

Het begon steeds beter te lopen en natuurlijk hadden ook wij onze ups en downs, ik ben internationaal blijven rijden maar op de momenten dat ik thuis was probeerde ik er ook volledig voor ze te zijn.

Tot een jaar of 4 later, het liep helemaal niet meer lekker en we begonnen naast elkaar te leven, ze leerde iemand anders kennen wat ze nog een tijdje heeft ontkent alleen voelde ik dat al vanaf het begin.

De kleine meid die inmiddels al flink gegroeid is zie ik zo nu en dan nog en dan hebben we samen de grootste lol, haar vader heeft mij nog gezegd “ik kon me geen betere stiefvader wensen als jou!” wat me dan ook heel veel goed heeft gedaan.

Mis ik haar? Ja natuurlijk want ik heb haar mede een beetje groot mogen brengen en dat doet je dan wel iets wanneer dat weg valt.
Denk ik nog wel eens aan haar? Ja elke dag weer.

Weer een paar dates gehad en elke keer kapte ik het af want het voelde niet fijn.

Ik had mezelf voor 2018 een duidelijk doel gesteld: Deze zomer ga ik hoe dan ook met een hele leuke en gezellige dame op vakantie, had ik een te hoog doel gesteld? Nee zeker niet want je moet hoge doelen stellen anders blijf je stil staan in je leven.

Voor 2019 heb ik ook een hoog doel gesteld, die is waarschijnlijk wel iets te hoog gegrepen maar wie niet waagt wie niet wint.
Ga ik dat doel halen? ik durf het niet met zekerheid te zeggen maar hoop het wel!

Toen kwam het moment dat ik met een dame aan de praat raakte, ik weet nog waarmee het begon, ze had een foto van een magnum dubbel chocolade op haar profiel met de tekst “hiervoor kan je me ‘s nachts wakker maken” waarop ik zei “mij voor een dubbel caramel”
Was ik aangetrokken door haar foto’s op haar profiel? nee ik raakte aangetrokken door haar innerlijk en na de eerste date dacht ik “Ja die wil ik zeker vaker zien en beter leren kennen”

Ze had 2 kinderen (ja daar loop ik elke keer tegenaan) maar ook dat klikte eigenlijk verrassend goed.

Zij wou mij ook steeds vaker zien en wel belde elke dag wel een uur, ze vroeg me opeens “heb je zin om met ons op vakantie te gaan?” ik twijfelde even, waarom? omdat ik bang was dat we te snel zouden gaan en de relatie daarmee zouden verpesten.

Dat kwam op haar verkeerd over waardoor ze dacht dat ik er al een punt achter wou zetten, uiteindelijk ben ik toch meegegaan en heb daar nog steeds geen spijt van, wel heb ik spijt van het punt dat het haar ging benouwen en dat ze daardoor op vakantie er een punt achter heeft gezet.

Ik wou niet naar huis want ik wou ze niet in de steek laten maar ze stond erop dat ik zou gaan, ik heb uiteindelijk mijn tas gepakt, ben ingestapt en naar huis gereden.

Ik was nog geen half uur onderweg en ze had al spijt maar ik ben niet terug gegaan, toen ze terug waren is ze naar mij gekomen en hebben we erover gepraat waarna we verder zijn gegaan met de relatie.

Ze heeft toen haar levensverhaal vertelt en daardoor ben ik erachter gekomen waarom ze deze keuzes maakt en ik heb toen de keuze gemaakt om haar daarin te blijven steunen.

We hadden een leuke tijd met zijn 4tjes, in de weekenden probeerde ik zoveel mogelijk bij hun te zijn, samen ontbijten, leuke dingen doen, avondeten, op de bank hangen en lekker samen slapen.

Helaas vond ze het erg moeilijk dat ik door het vele werken regelmatig moe was en dan op de bank tegen haar aan in slaap viel, had ik daar iets anders aan kunnen doen? Nee ik denk het niet want ik val alleen maar in slaap bij iemand waar ik mij echt op mijn gemak voel.

Zou ik voor hun mijn internationale carrière op willen geven? Op ten duur wel denk ik want ik vind het wel leuk om thuis te komen wanneer er iemand op mij zit te wachten.
Hoe lang ga je daarvoor nodig hebben om die keuze te maken? Dat durf ik niet te zeggen want het moet goed voelen om die keuze te maken en wie weet heeft de ander na een jaar wel zoiets van “waarom blijf je niet internationaal rijden en zorg je dat je in de weekenden er voor ons bent?”

We hadden het zelfs over kinderen gehad, zij hoefde niet echt meer kinderen omdat ze er al 2 had maar mocht ze iemand treffen die een kinderwens had stond ze er wel voor open.

En ja dan ben ik zo iemand die gaat zeggen “Sorry maar ik vind me eigen al te oud voor kinderen” en dat terwijl ik stiekem wel een kinderwens heb maar ik durf het niet!!!
Waarom durf ik het niet? bang, bang dat de relatie stuk loopt en ik niet weet wat ik dan moet doen.

Weet je dat ik regelmatig jaloers ben?
Jaloers op mensen die je gezellig met kinderen rond ziet lopen.
Jaloers op hun omdat ze iets hebben wat van zichzelf is
Jaloers dat ze kleine mensjes iets kunnen leren

Ik heb alles wat ik wil, een huis, auto’s, vrienden, mooi werk maar dat mis ik toch echt en ik hoop diep van binnen dat ik dat echt nog ooit mee ga maken.

Ik zag iets in haar wat mij wel beviel, een open en eerlijk persoon die geen blad voor de mond nam.
Helaas wil ze momenteel helemaal geen relatie meer omdat ze er op het moment niet gelukkig van word en doordat zij niet gelukkig wordt verwacht ze dat de ander ook niet gelukkig kan worden.
Ik was al gelukkig zodra ze de deur open deed en ik haar lieve glimlach zag.
Ik was de persoon die wou wachten tot ze weer zichzelf werd
Ik was de persoon die toch wel graag een kindje met haar wou.

Je vroeg me opeens of ik mee wou naar een feestje alleen ik “durfde” niet en ben dus ook thuis gebleven
Waarom durf ik dat nou nog steeds niet en laat ik jou gewoon alleen daarheen gaan?
Wanneer ik ergen ben ik heb ik constant het gevoel dat alle ogen op mij gericht zijn en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Maarja daar zat ik alleen thuis op de bank te balen dat ik jou helemaal alleen daar heen heb laten gaan.

Een tijdje later kreeg ik vanuit mijn ouders een bericht dat het niet goed ging met mijn vader en dat heeft mij heel erg hard en diep geraakt, het deed pijn!
Heel de dag spookte er dingen door mijn hoofd, hoe gaat het met hem, wat is hij aan het doen, en heel erg vaak de waarom.

Het heeft me zo erg geraakt dat ik een punt achter de relatie heb gezet en ontslag heb genomen, gelukkig lieten jij en mijn baas mij niet zo snel gaan!
Ik moest meteen naar huis komen en 10 minuten later zat mijn baas bij mij thuis, ik heb niet heel het verhaal verteld maar toen ik brak zag hij dat het echt goed mis was, ik zou toen eigenlijk minimaal een week thuis blijven maar doordat hij zijn enkel brak en dus zelf al uit de running was ben ik maar doorgegaan.
Ik ben naar jou toe gereden en hoewel ik heel veel moeite heb om mijn tranen te laten zien heb ik gewoon op jouw schoot liggen huilen en heb ik je heel het verhaal verteld, ik schaamde me om het te vertellen maar het luchtte wel heel erg op en daarvoor ben ik je nog steeds dankbaar!
Gelukkig betekende dat niet het einde van onze relatie waar ik heel blij om was.

We hebben nog een tijd het heel gezellig en leuk gehad in mijn ogen.
Je kleine mannetje wat in de auto mocht sturen wat die geweldig vond
Jullie 3 die bij het einde van de truckrun stonden te zwaaien waarna ze met mij mee naar huis mochten rijden en daar aangekomen mocht je grote meid sturen in de vrachtwagen.
Wat was ik trots, trots dat er een goede klik was tussen jullie 3 en mij en trots dat ik hun dat kon geven.

Je hebt me voor gek verklaard dat ik tot half 4 in de nacht bezig ben geweest om een auto klaar te maken voor het driften, ben ik gek? ja misschien wel een beetje maar dit zijn de dingen waar ik vind ik zelf goed in ben.
De zaterdag tijdens het driften heb ik je aan de telefoon gehad en merkte aan je stem dat er iets goed mis was, ik heb na het driften snel alles opgeruimd, een bloemetje gehaald en ben snel naar jou gereden.
Je had nog eten over voor mij en we hebben daarna lekker zitten kletsen aan de tafel terwijl jij steentjes aan het plakken was, we gingen naar boven om te slapen en daar weet ik ook niet veel meer van.
De volgende ochtend heb ik je lief wakker gemaakt en hebben we een gezellige ochtend gehad, lekker ontbeten met zijn 3en waarna we ons gingen douchen en aankleden, boven aangekomen zeg je opeens “ik ga jou niet gelukkig maken” de grond zakte onder mijn voeten weg en ik wist niet wat ik moest doen en heb me daarom maar snel aangekleed en ben naar huis gereden.
Had ik dat anders moeten doen? weet ik niet, ik denk niet dat dat veel had uitgemaakt

Ik heb geprobeerd haar zoveel mogelijk ruimte te geven voor 3 weken en heb toen de stoute schoenen aangetrokken op de vrijdag en ben naar haar toe gereden.
Helaas was ik te vroeg want haar zoontje lag nog niet op bed, al was die wel heel erg blij om mij te zien wou ik hem dat eigenlijk niet aandoen.
Mijn plan was om aan te bellen, een knuffel en kus op je voorhoofd te geven en in je oor te fluisteren dat alles goed zou komen en dan binnen 5 minuten weer weg te zijn.
Helaas heeft ook dat weer anders uitgepakt en blijkt dus dat ook ik niet bij mijn standpunt kan blijven, ik heb ruim 2 uur bij jou geweest en we hebben flink zitten praten, ik heb je verschillende keren een knuffel gegeven want ik zag de tranen in je ogen en ik had het gevoel dat je een zoen wou dus probeerde dat…. foute keuze!
Nou spookt steeds door mijn hoofd “wat als ik na 5 minuten weer was gegaan?” hoe had je dan gereageerd? ik zal er nooit achter komen.

Maar waarom wil ze dan niet meer terwijl ze het er wel moeilijk mee heeft?

Ze weet niet wat ze wil waardoor ze te snel doet wat ik wil en zichzelf geen ruimte geeft en daardoor zichzelf verliest.
Mocht ze wel weten wat ze wil kan ze zich moeilijk bij haar standpunt houden waardoor ze te snel toegeeft aan de ander,
Kritiek kan ze helaas al helemaal niet tegen want ze wilt geen “gedoe”
Zolang het om haar kinderen gaat is het echt een hele goede moeder in mijn ogen, ze doet alles maar dan ook echt alles alleen en haar kinderen komen gewoon niks te kort, geen liefde, geen materialistische dingen gewoon echt niks.

Waarom kan ik haar dan niet los laten? het voelt als een leegte!

Plannen, ja plannen ik heb heel veel plannen in mijn hoofd gehad om met jou te gaan doen.
Waarom heb ik ze dan nooit uitgesproken naar je? omdat ik nooit wist of ik ze waar kon maken doordat ik niet thuis zou komen van het werk of wat dan ook en daarmee wou ik je dan niet kwetsen.

Sommige plannen heb ik gelukkig wel uit kunnen voeren en dat waren dan ook wel super gezellige dingen die we gingen doen.

Ik ben nou voor de derde keer bij een vrouw geweest om te praten en behandeling te krijgen en dat bevalt me erg goed, zij probeert die muur weer af te breken die ik na de breuk in een heel snel tempo heb opgebouwd, het doet zeer maar het voelt wel erg goed.
Ik kan niet uitleggen wat ze precies doet, er komt ook heel veel informatie binnen dat ik daarna gewoon moe ben en een beetje hoofdpijn heb.

Ook heb ik vandaag te horen gekregen dan ik van buiten me als een heel relaxt persoon gedraag en dat van binnen ook voor een klein stukje ben maar het grootste gedeelte is, boos, frustratie en verwerking wat zich bij mij weer uit in huiduitslag en dat klopt nog ook want wanneer het goed ging tussen ons was mijn gezicht ook rustig en dat is nou niet meer.

Soms vraag ik me wel eens af, waarvoor ben ik op de aardkloot? om alleen maar te werken? om altijd alleen te zijn? om alleen maar gekwetst te worden?
Mag ik niet het geluk voelen wat je zo vaak bij andere mensen ziet? Mag ik geen gezinnetje hebben? Mag ik niet een lieve vrouw in mijn armen sluiten?

Ik blijf maar rennen en rennen, zo ver mogelijk weg, soms roepen ze me terug en zien ze dat ik te ver ga, soms voel ik zelf dat ik te ver ben gegaan.
Jij ja jij was degene die al heel erg snel doorhad dat ik te ver aan het gaan was en riep me regelmatig terug, maar ik durfde niet, ik was bang, bang dat ik gekwetst ging worden en bleef daarom maar rennen.

Je zegt “je hebt niet de goede ik leren kennen” en ja daar heb je absoluut gelijk in want toen ik jou leerde kennen was je heel erg spraakzaam en aanwezig en ja jij ging steeds meer naar de achtergrond.

Ik wil jou wanneer jij op de voorgrond staat en aangeeft wat je wilt, de persoon die mij zegt “kom we gaan daarheen en ik wil dat jij meegaat”
Ik wil jou op de manier hoe je was toen ik je leerde kennen en niet om hoe je nu bent.
Ik ben op dat innerlijk gevallen en die beviel me erg goed

Natuurlijk heb ik ook momenten gehad dat ik dacht “pffff moet dat nou echt zo” maar besef met dan ook dat we 2 verschillende personen zijn en dat we aan elkaar moeten wennen en ja ik had daar alle tijd voor willen nemen.

Je zegt ook nog tegen mij “vergeet me en zoek een ander!”
Een ander zoeken zou niet zo erg moeilijk zijn want ik weet wat ik een ander te bieden heb maar jou en je kinderen vergeten wordt een heel ander verhaal.

Ik hoef geen andere te zoeken aangezien ik weet wat ik wil.
Wat ik wil is jou maar dan wel op de manier hoe ik je in het begin heb leren kennen, open, vrolijk, spraakzaam, knuffelig, lief en soms zwaar irritant maar ook dat hoort en past bij jou!

Gaat dit ooit nog goed komen? Nee ik denk het niet maar hoop het wel!

I Don’t know much but i know i love you

Ik weet dat ik niet heel veel vrienden heb maar weet door deze momenten wel dat ik er volledig op kan bouwen en dat ze ook voor mij klaarstaan wanneer ik het nodig heb en niet alleen andersom.

Maar meer vrienden om je heen zou fijn zijn alleen hoe kom je daaraan en hoe maak je die?
Ik weet niet hoe je die maakt maar toen kwam het moment dat ik via via iemand leerde kennen op vriendschappelijke basis, een vriendelijke en gezellige dame.

Ze heeft mijn verhaal aangehoord en wist dat ik eens foto’s wou gaan maken waarop ze aanbood om dat met mij te gaan doen en daar achteraan “daarvoor heb je nieuwe vrienden gekregen met een professionele fotocamera”

Ik wist ff niet wat ik moest zeggen want huh heb ik nieuwe vrienden? is dit een vriendschap? blijkbaar weet ik niet precies wat het woord “vriendschap” inhoudt en heb ik dus misschien wel meer vrienden dan ik zelf in de gaten heb.

Toch voel ik nog regelmatig de eenzaamheid wanneer ik thuis op de bank zit, ik kan verschillende mensen bellen maar ben bang dat ik dan opdringerig ben en blijf daardoor maar thuis zitten wachten tot ik weer op pad kan, de weg op waar ik regelmatig al mijn zorgen kan vergeten en kan genieten van de uitzichten die mijn dag dan weer helemaal goed maken.

Ik denk dat de mensen die mij kennen of dit verhaal goed gelezen hebben wel weten wat mijn doel voor 2019 is, gaan jullie mij voor gek verklaren? ik weet het niet en het maakt me eigenlijk ook niks uit want zoals André Hazes zong “het is mijn eigen leven ik bemoei me toch ook niet met een ander”

We gaan ervoor, veranderingen moeten gemaakt worden en daar moet hard aan gewerkt worden.
Ga ik alles goed doen? Nee ik blijf keer op keer fouten maken alleen is het de kunst om van je fouten te leren en beter en sterker te worden
Ik ga samen met een vrouw sterker en gelukkiger worden.

Is dit verhaal nu klaar? nee er gaat pas een eind aan komen wanneer ik mijn laatste adem uitblaas en dat gaat nog een hele tijd duren.

Dit is mijn leven!
Ik blijf de “hope” houden dat ik mijn doelen ga behalen.

(hier stond origineel een foto van mijn tattoo met “hope” maar die kan ik helaas niet uploaden)

Bedankt voor het lezen en laat gerust een reactie achter dat kan ik wel waarderen.