LVB

Ik ben een alleenstaande moeder van 5 kinderen. 2 jongens en 3 meiden en alle 5 uniek..
de leeftijden van mijn kinderen zijn tussen de 10 en 18 jaar.
Mijn 3 meiden zijn alle drie LVB ers (licht verstandelijk beperkt) 1 van mijn zoons heeft de kenmerken van ADHD maar kan niet definitief vast gelegd worden.
Ik heb al jaren (14 jaar) hulpverlening voor de kids. Het begon toen er problemen kwamen met mijn oudste dochter. ik wist dat er wat aan de hand was maar kon mijn vinger er niet opleggen.
Na 5 jaar op me kop gestaan te hebben bij jeugdzorg kon ze eindelijk getest worden en kwam er LVB uit. eindelijk wist ik wat mijn meissie mankeerde maar dan begint het, leren omgaan met
een kind dat anders functioneert dan andere leeftijdsgenoten. Ik ben nog aan het leren en maak ook nog fouten en over vraag haar. 3 jaar geleden is mijn middelste dochter ook getest en daar
kwam ook LVB uit dus speciaal onderwijs en een jaar later is ook mijn jongste getest en ook zij heeft LVB maar met haar heb ik aardig wat voeten in de aarde moeten hebben om haar op speciaal
onderwijs te krijgen. Mijn oudste is door de druk van de thuissituatie op zijn 16e al uit huis gegaan om begeleid te gaan wonen. Het werd hem teveel omdat de meeste aandacht toch naar zijn zusjes
ging en hij mijn gezag niet meer serieus nam. Relaties aangaan lukt eigenlijk niet en waarom niet mijn kinderen vooral de meiden is best een opgave en die opgave konden de mannen die ik heb
ontmoet niet aan. Dus al met al doe ik het alleen de opvoeding en zorg van mijn kinderen. Mijn oudste dochter woont inmiddels bij haar vader omdat zij dreigde te ontsporen vanwege dat e zo
beïnvloedbaar is en de verkeerde vrienden kreeg. (weglopen drinken drugsgebruik) dus ik heb nu alleen de 3 jongste nog bij mij en dat is best pittig maar ik weet ik kan het en doe het en ik mag
fouten maken want ik ben ook een mens en van de fouten / verkeerde keuzes die ik maak leer ik alleen maar. Dat mijn jongste zoon geen vastgelegde diagnose heeft komt omdat hij ook een
gameverslaving heeft. daarvoor is hij inmiddels voor onder behandelling. ADHDers zijn verslavingsgevoelig en als dat onder controle is dan kijken ze of de diagnose wel kan worden
vastgelegd.

Soms mis ik een maatje om mee te kunnen sparren maar ook om even tegenaan te kunnen kruipen maar ook om bij te kunnen huilen omdat ik het af en toe ook niet meer weet.
Misschien komt er ooit nog zo’n maatje maar ik red het ook alleen. Voor mijn kids heb ik alles over zolang hun maar gelukkig zijn en worden.