Leugentje om bestwil

Jaren geleden toen ik nog op de basisschool zat, had ik een aardig vriendinnetje dat niet bij mij op school zat. Onze moeders waren collega’s geweest en daarna vriendinnen gebleven. Ik vond het altijd leuk als we bij hen op bezoek gingen.
Tot we er ineens niet meer naartoe gingen. Eerst vroeg ik nog waarom, maar na een aantal vage smoesjes, verbood mijn vader het me nov te vragen. En omdat ik toch op het punt stond om naar de middelbare school te gaan en het ineens veel drukker kreeg, verdween het vriendinnetje uit mijn leven. Totdat een aantal jaren later een brief op de deurmat viel voor mijn moeder. Een uitnodiging voor een reünie van haar toenmalige werkgever. Mam wilde graag gaan, maar liever niet als haar voormalige vriendin er ook zou zijn. Toen ik vroeg wat het probleem was (ik was mijn vader’s verbod even vergeten), vertelde mijn moeder eindelijk de waarheid. Ik was inmiddels bijna 18 en ze dacht dat ik het nu wel zou begrijpen. Het bleek dat de man van haar vriendin haar regelmatig had lastiggevallen en dat ze dat niet tegen haar vriendin had willen zeggen. Alleen mijn vader wist het, maar hij had, op verzoek van mam, ook niks gezegd.
We zijn nu ruim 20 jaar verder. Mijn moeder is overleden en mijn vader krijgt hier en daar wat gaten in zijn geheugen. Enkele weken geleden kreeg ik via Facebook een berichtje van mijn vriendinnetje van toen. Of ik.zin had om een keer bij te praten. Dus spraken we af in een restaurantje voor de koffie. We hebben herinneren opgehaald en het was bedt gezellig, totdat ze vroeg waarom het contct tussen onze ouders ineens was verbroken. Ik heb haar gezegd dat ik dat niet wist en dat ik het mijn vader niet wilde vragen. Haar moeder weet nog steeds van niks en haar vader woont na enkele hersenbloedingen in een verpleeghuis.

Ik denk zelf dat ik het haar niet moet vertellen, daar schiet naar mijn mening niemand wat mee op. Maar ik ben benieuwd naar andere meningen.