Kritiek vriendinnen

Hallo, ik ben Virginie en ik wil graag horen wat jullie denken van het volgende.

Jaren geleden heb ik de stomme fout gemaakt om een korte relatie aan te gaan met een collega. Dit liep verkeerd toen hij een promotie misliep en mij daar op één of andere reden de schuld van gaf. Uiteindelijk heeft hij de sfeer op het werk zó vernaggeld dat hij ontslagen is. Toen heb ik het uitgemaakt en ben ik een andere baan gaan zoeken.

En heb ik me voorgenomen nóóit meer een relatie met een collega te beginnen. Deze blamage was meer dan genoeg.

Nu, jaren later, denk ik nog zelden aan toen, maar heb ik me altijd aan mijn voornemen gehouden, hoe leuk sommige collega’s ook waren. Collegialiteit is alles wat ik toon.

Maar nu komt het dus; mijn vriendinnengroep van toen is nog grotendeels intact. Deze meiden hebben dus destijds alle frustratie van die mislukking meegekregen en ik ben ze dankbaar dat ze me in die tijd ze hebben gesteund. Alleen draven ze nog weleens door.

Sinds afgelopen maand heb ik een nieuwe, hele leuke baan. Ik heb één vrouwelijke collega, de rest zijn mannen. Gewone, aardige mannen. Maar ik hoef bij mijn vriendinnen maar één keer een naam van een collega te noemen (bijvoorbeeld: ik was aan het overleggen met Dick en Mark) en hup, daar gaat het weer met de goedbedoelde adviezen. Dat ik niet verliefd moet worden, dat ik toch wel wéét dat dat fout gaat, enz.

Ja, dat weet ik, maar daar is helemaal geen sprake van! Ik ben niet verliefd aan het worden, niet op “Dick”, niet op “Tom” (verzonnen namen overigens), niet op een andere collega. Ik word zo onderhand goed moe van dit soort volkomen onnodige adviezen.

Hoe zorg ik ervoor dat dat zo onderhand ophoudt?