Kiezen voor jezelf.

Hallo ik ben 20 jaar oud. Ik schrijf dit verhaal vanuit mijn hart en de liefde die ik heb gevonden in een 18 jaar oudere man.. De meeste zullen nu ze dit lezen wel even slikken of hun mening uiten, wat overigens ook menselijk is denk ik, want wie zijn wij als mensen nou zonder te oordelen?
Ik heb mijn vriend afgelopen zomer leren via de opleiding die ik gestart ben namelijk de opleiding tot persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen met een stuk ervaringsdeskundigheid. Hierbij werk ik met mensen in de psychiatrie. De reden dat ik voor deze opleiding heb gekozen is omdat ik zelf ook ervaring heb in de psychiatrie na het een en ander mee gemaakt te hebben waardoor ik de weg kwijt ben geraakt. Gelukkig kan ik nu oprecht zeggen dat het leven mij weer toelacht iets wat ik 1.5 jaar geleden nog niet had durven dromen.
Maar om terug te komen op het onderwerp kiezen voor jezelf? Waarom nou die titel. Dat ga ik jullie nu vertellen. De maatschappij vraagt veel van ons zoals voldoen aan bepaalde normen en je aanpassen aan andere. Niet iedereen heeft hier last of hinder van maar gezien de gebeurtenissen in mijn leven kan ik gerust zeggen ik wel.. Angst om anders te zijn dan andere of bang om afgewezen te worden door je verleden..
Ik ben erg veranderd na alles wat er met mij gebeurd is. Altijd achterom kijken omdat je bang bent dat mensen over je praten. Het liefst sloot ik mezelf op daar waar het veilig was namelijk mijn kamer. Praten over mijn gevoels ho maar want toch niemand begreep me, maar eigenlijk was ik gewoon doodsbang voor alles wat er in de grote boze mensen wereld gebeurde.
Na mijn opname in augustus 2015 begon ik heel langzaam omhoog te krabbelen maar dit ging niet zonder slag of stoot ik stond op het ene moment boven op de berg en de volgende dag lag ik weer onder aan de berg kijkend hoe ik hem deze keer weer moest gaan beklimmen. Wel had ik mijn emoties beter onder controle en heb ik geleerd dat de dingen die gebeurt zijn niet mijn schuld waren maar dat een ander mij op een hele slimme manier heeft binnen weten te halen in zijn web. Tijdens mijn opname heb ik trauma verwerking gehad door de traumatische ervaring die ik heb meegemaakt. Dit heb ik samen met mijn behandelaar gedaan d.m.v. schrijftherapie. Dit was heel zwaar en moeilijk, maar uiteindelijk heeft het me wel heel erg geholpen waardoor ik nu op een andere manier naar bepaalde dingen kan kijken.
Zowel voor als na mijn opname geloofde ik niet meer in liefde. Relaties waren er wel maar of ik gelukkig was in die relaties nee. Ik had voor mijn gevoel iemand nodig om gelukkig te zijn.. Maar hoe kan je van iemand houden als je zelf niet gelukkig bent? Ik ben aan mezelf gaan werken en toen rond begin augustus 2016 zag ik voor het eerst mijn vriend. Vanaf het eerste moment was er een klik en voelde ik ook weer oprechte kriebels in mijn buik. Ik schrok van mezelf en was nogal van slag gezien ik dit gevoel nog nooit zo sterk had gehad. Er ging een maandje overheen en het enige wat ik wist was zijn naam en dat ik bij hem in de klas zou komen. Begin september ontmoeten ik hem voor de 2e keer op school. Al snel volgende er gesprekken en 1 van de eerste gesprekken zal ik nooit vergeten gezien ik toen bijna stikte in mijn sigaret, dit was het moment dat hij tegen me zei dat hij 37 was en 2 kinderen had. Ik begon te lachen en zei nu even serieus gezien hij er echt niet uit ziet als een 37 jarige. Hij begon ook te lachen en zei ik ben serieus en hij liet zijn rijbewijs zien. Toen dacht ik oké dit word nooit iets en dus probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten. Wel werden we school maatjes en deden veel opdrachten samen en leerde veel van elkaar. Dit ging goed tot november en toen kwam de aap uit de mouw.. De gevoelens die ik had vanaf het begin ervaarde hij hetzelfde. maar hoe konden we dit ooit verantwoorden tegenover onze families en vrienden? Hij is net als mij ervaringsdeskundige alleen dan vanuit een heel andere tact. Hij heeft namelijk 10 jaar van zijn leven door moeten brengen in de gevangenis. Nu zullen jullie wel denken hij is 18 jaar ouder en een ex gedetineerde het word steeds gekker… Ik moet jullie ook gelijk geven het is niet zomaar iets. Dit is iets waar vele tranen hebben gevloeid iets wat veel discussies opwekte van mensen die het niet konden begrijpen. Mijn ouders die bang waren dat het verleden zich zou gaan herhalen. Vooroordelen en veroordelen van iemand zijn verleden maar ook van de situatie, iets wat waarschijnlijk iedereen zou doen… Mijn ouders en zijn kinderen waren het belangrijkst om open en eerlijk tegen te zijn. Ik was in eerste instantie net als vroeger een beetje opstandig en begreep niet waarom ze me niet gewoon vertrouwde. Maar nadat mijn vriend mij toesprak kon ik mijn oogkleppen afzetten want het was inderdaad niet niks. Al snel kwam hij bij ons thuis en hier spraken we open en eerlijk over zowel zijn verleden als mijn verleden. Ook spraken mijn ouders uit wat alles met hun heeft gedaan, dit kwam bij mij heel hard binnen omdat ik hier liever niet stil bij stond en door wilde. Ik zag het verdriet in hun ogen maar vooral de angst … Toen mijn ouders mij zagen opbloeien binnen een paar maanden en zagen dat ik mijn geluk en rust had gevonden viel er bij hun ook een soort last weg. Dit was namelijk iets wat ze al heeel lang niet gezien hadden. Na dat gesprek bij mijn ouders waren zijn kinderen aan de beurt. Zijn dochter had ik al eens gezien toen we nog vrienden/collega’s waren. Haar eerste reactie was eigenlijk redelijk positief ook al had ze er natuurlijk wel moeite mee gezien haar vader ging met een meisje dat haar vriendin zou kunnen zijn wat leeftijd betreft. Zijn zoon boeide het niet zoveel zolang zijn papa maar gelukkig is. Al snel ging ik mee op familie bezoek en ontmoeten ik de kids zijn moeder en broer en zus. Voor het eerst voelde ik me bij een schoonfamilie op mijn gemak en dat meteen na de eerste keer. Waar ik ook ging met hem overal waar we kwamen voelde ik me thuis en had mijn hoofd rust.
Wat ook bijzonder was is dat we een relatie hebben gekregen op de dag dat hij 10 jaar geleden alles kwijt raakte. Voor ieder einde is een nieuw begin zeggen ze toch, dat heeft wel gebleken. Het heeft zo moeten zijn daar zijn we allebei van overtuigd. Ik geloof weer sinds lange tijd dat voor iedereen ergens geluk wacht alleen het is afwachten wanneer het moment daar is. Mijn vriend verbleef nog op de kliniek, zijn traject was wel al afgerond maar hij wachten al maanden tot hij een woning toegewezen kreeg. We hadden nog geen maand een relatie en hij kreeg te horen dat hij zijn eigen plekje kreeg. Zijn geluk kon natuurlijk niet op eindelijk kreeg hij wat hij verdiende namelijk rust. Na 1.5 maand klussen in samenwerking met mijn vader opa moeder en ik was het huisje leefbaar. Ik was zo trots op hem dat hij na 10 jaar ellende nog steeds zo positief was en overal het beste van wilde maken. De oprechtheid waarmee hij mijn ouders benaderen, die ook steeds vaker een grote glimlach op hun gezicht kregen wanneer ze hem zagen. De gesprekken die werden gevoerd zo eerlijk en open waardoor mijn naasten familie geloofde in ons iets wat iedere keer weer opnieuw duidelijk word gemaakt. Mijn ouders hebben totaal geen moeite meer met het leeftijdsverschil en zijn achtergrond. Ook mijn broertje die in het begin heel veel moeite had met hem accepteren laat steeds meer los dat hij trots is op ons en hij ondanks alles mijn vriend toch wel oké vind. Oh ja de rede dat ik steeds mijn vriend zeg is omdat ik zijn naam niet openbaar wil maken vanwege de gebeurtenissen uit zijn verleden.
Om even terug te komen op zijn kinderen, ook al zijn het niet mijn eigen kinderen ik hou net zoveel van hun als dat ik ooit van mijn eigen kids zal gaan doen. Ik ben blij en dankbaar om het feit dat ze me accepteren en ik een connectie met beide heb waardoor we zowel kunnen lachen als serieuze gesprekken voeren van mens tot mens. Ik hoef geen moeder voor ze te zijn dit is ook haast niet mogelijk, het enige wat ik wil is dat ze weten dat ze altijd welkom zijn en ik altijd naar ze zal luisteren wanneer ze iets kwijt willen of behoefte hebben aan een knuffel. Ik ben super trots dat ik deze 2 er zo cadeau bij heb gekregen.
Het gaat allemaal heel snel we zijn nu inmiddels al weer 8 maanden verder en nog steeds net zo happy samen als in het begin. Natuurlijk we hebben allebei ons rugzakje maar gelukkig kunnen we samen heel fijn praten waardoor we ook naar oplossingen kunnen zoeken als we het over bepaalde dingen niet eens zijn. Ik heb hierdoor geleerd dat kiezen voor jezelf zo belangrijk is en vooral je hart volgen want dat klopt. Als ik naar andere had geluisterd en niet naar wat ik wilde dan had ik dit verhaal niet kunnen schrijven en het belangrijkste dan had ik mijn geluk misgelopen waar ik al jaren zo na snak. Wat andere van me vinden daar sta ik voortaan boven hoe moeilijk dit soms ook is. Ik ben gelukkig en daar komt niemand meer tussen, mensen komen en gaan maar de echte zullen altijd naast je blijven staan dat is iets wat ik ook zeker geleerd heb. Dit verhaal is natuurlijk niet iets wat je dagelijks hoort en niet iedereen zal het begrijpen en hier heb ik ook respect voor zolang ik en mijn naasten maar weten dat het goed zit. Blijf altijd open en eerlijk dat is zo belangrijk, ik heb eens de fout gemaakt en die maak ik nu nooit meer doordat ik geleerd heb om hoe moeilijk bepaalde dingen ook zijn, blijf praten en het vooral bespreekbaar maken in alle eerlijkheid.