in het web van een narcist

17-11-2017 09:19 2

jodelientje (51) 17-11-2017 09:19

zeven jaar geleden kreeg ik een relatie met een man en ging uiteindelijk samenwonen. hij was charmant lief we deden veel samen hij had wel eens rare uitspatingen maar dat kwam dacht ik toen doordat hij b12 te kort kwam en zichzelf wekelijks moets spuiten met b12 en dit wel eens niet deed afijn kort verhaal toen ik bij hem introk ging het mis en kwam ze ware aard na boven hij kon niet tegen geluiden de klok werd stilgezet de tv zonder geluid ik snurkte zei hij dus moets op een aparte slaapkamer deze relatie sloopte me geestelijk en lichamelijk. door hulp van mijn dochter en vrienden ben ik daar weggehaald ik raakte zwanger van hem op 45 jarige leeftijd de treiterijen en stress zorgeden ervoor dat ik een miskraam kreeg , een jaar lang heeft deze persoon me nog gestalkt . uiteindelijk kwam ik
er van los en dacht me leven kan weer beginnen . helaas volgens de hulpverlendende instantie en slachtofferhulp waar ik loop ben ik een slachtoffer die dat soort personen aantrekt ze voelen dat aan. ik leerde een man kennen 13 jaar jonger als mij het was een fijne tijd die heefft een half jaar geduurd toen begonnen de leugens en bedrog hij gebruikte drugs en veel alcohol dus dat betekende einde relatie. hier had ik veel verdriet van maar het was beter zo .begin januari 2016 ben ik terwijl ik van een vriendin afkwam aangerand en gedeeltelijk verkracht, ik kwam bij slachtofferhulp en praatte erveel over waarom overkomt mij dit toch ik snap het niet . afijn eind 2016 viel ik van me stoel van verbazing dat me ex van 13 jaar jonger weer aan de lijn hing diezelfde avond was hij er weer en we gingen verder of er nooit wat gebeurt was hij gebruikte geen drugs meer wel wat alcohol nog maar dat kon ik wel door de vingers zien . ik vertelde hem wat er gebeurt was niet in details maar een beetje en dat ik bezig was met een schadeclaim ook. dit heeft denk ze intresse verder gewekt dollartekens in ze ogen ik denk dat hij een potientele melkkoe zag in me en ik domme gans had het niet door. op siinkse wijze wist ie af en toe beetjes geld af te peuteren en ik durfde geen nee te zeggen dan werd ie boos negeerde me dagen door niet te bellen en zat ik vol met verdriet thuis de hele dag op me telefoon te staren. ik heb hem toen ik daar was een keer me laatste geld geven wat ik bij me had 30 euro hij kieperde het boos in een hoek en zei wat heb ik daar nu aan later had ie het toch maar opgeruimd de andere dag zette hij me vroeg op het station en ik als 51 jarige vrouw heb me door de poortjes gewurmd geen geld bij me om een kaartje te kopen en bel al zwartrijdend na huis gekomen. op dit moment zit ik nog steeds al weer elf maanden in deze relatie en het gaat van kwaad tot erger telefonische terreur schelden lief doen stilzwijgen noem het allemaal maar op . er zijn momenten dat ik denk me hart begeeft het ik trek het niet meer huilen doe ik elke dag en toch kwan ik me niet losmaken van hem, vriendinnen die het weten zeggen wat moet er nog gebeuren voordat het over is die zijn bang dat hij me wat aan gaat doen in een boze bui een keer en ik zie het zelf niet ik loop nu onder behandeling voor ptts en praat hier ook over ze geeft me zeluisterd na me en geeft advies maar nog gooi ik dit tot dusver in de wind want ik blijf denken hij veranderd ook al weet ik zelf dat dit niet het geval zal zijn ik hoop hiermee ook andere mensen te waarschuwen die in het web van een narcist zitten ze vernielen je beetje voor beetje breken ze je af lichamelijk en emotioneel

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Marina 02-12-2017 13:16
    Zelf had ik ook een partner gehad met narcisme maar tevens een slaapapneu patiënt en alcoholist. In plaats van hulp te krijgen en begrip kreeg ik alleen verwijten te horen dat ik er zelf bij was. Maar ieder mens kan ik zo,n valkuil trappen van iemand waar je verliefd op bent en dacht oud te worden. Een knappe man/vrouw is maar een leeg bord waar je niet echt van kan eten. Zeker indien een persoon een verborgen narcisme heeft waarvan je op het eerste gezicht niks op aan te merken heb maar later ziet als een wolf in de schaapskleding. Je zou bijna bang worden om je te binden. Gelukkig heb ik een partner die geen narcisme heeft en lief is voor mij
  • Agnes van Rens, 04-05-2019 13:45
    HET ONMENSELIJK LEVEN MET EEN NARCIST EN SADIST. Vanwege mijn onmenselijke thuis situatie ben ik met 15 jaar het huis uit gegaan. Op mijn 16è ben ik getrouwd met iemand waar van ik niet wist dat hij een narcist en een sadist was. Er waren tijden dat ik kon merken dat het niet normaal was, ik dacht dat het normaal was. Op mijn 17è ben ik voor de kerk getrouwd en zwanger van mijn oudste dochter die op mijn 18è geboren is, mijn tweede dochter werd anderhalf jaar later geboren. Hij had mij al meerdere keren beledigd door tegen mij te zeggen, toen jij geboren werd hebben ze de nageboorte bewaard en de baby weg gegooid, hij keurde mijn hele lichaam af, er was niks goed aan mij. Toen wij nog maar kort getrouwd waren werd hij sadistich, ik werd verkracht, vast gebonden in bed zodat ik niks meer kon, het begon met touwen die kettingen werden, ik werd op een vreselijke manier behandeld, hij had mij helemaal in zijn macht, een eigen keuze had ik niet, het moest allemaal op zijn manier gebeuren, ik was gehersenspoeld, geestelijk, lichamelijk en sexueel helemaal kapot gemaakt. Van hem moest ik afschuwelijke lingery dragen. Sexueel gebruikte hij mij op alllerlei manieren. Hij had mij helemaal gekleineerd waar door ik bang werd van hem,als hij iets wou hebben zoals drinken chips moest ik altijd op staan omdat hij zelf te lui was om het zelf te pakken. De hond die we in die tijd hadden had het beter als ik, er stond nog geen voer bak voor mij in de keuken. Als hij kwaad was op anderen en als ik niet deed wat hij zei dan zei hij weken niks meer tegen mij, Iedere dag moest ik zijn stinkvoeten en zijn rug masseren, en de sokken aan doen wat ik een keer niet had gedaan, mijn schoonmoeder moest er aan te pas komen en proberen om het te sussen. Zijn kunst gebitten moest ik poetsen Ik had zelf geen keuze omdat hij zei wat ik moest doen zoals kleding make up en mijn kapsel, ik moest hem wassen als hij mij verkracht had, hij ging maar zelden douchen. als het niet naar zijn wens ging mocht ik nergens mee naar toe. Ik was al heel onzeker waar hij nog een schepje bovenop deed. Als hij thuis kwam wist ik niet wat er weer gebeuren ging. Omdat hij geen kinderen wou hebben dat heb ik geweten, hij keek er niet naar om. Hij zat heel vaak zonder werk en lag de hele dag op de bank of hij was nooit thuis. Toen ik zwanger was zei hij tegen mij dat het tijd werd dat ik die dikke pens kwijt werd. Een keer kwam ik met mij oudste dochter thuis toen ze nog een kleine baby was en ze huilde omdat ze honger had, hij zei tegen mij, maak dat je met dat kut kind naar buiten komt. Als hij gezopen had stond hij overal te plassen, een keer had hij het baby bedje van mijn jongste dochter helemaal nat geplast. Hij lachte mij recht in mijn gezicht uit en zette mij overal in de zeik. Als er iemand tegen hem zei, wat heb je een leuke vrouw waarop hij zei, neem haar maar mee dan krijg je nog een pakje shag uit. Dit heeft twaalf en een half jaar geduurd, ik ben van hem gaan scheiden omdat ik het niet meer aan kon, de laatste nacht moest hij mij weer verkrachten. Wat ik geschreven heb is maar een topje van de ijsberg. Ik ben nu 63 jaar en sinds kort weet ik dat ik met een narcist en sadist getrouwd ben geweest. Alles wat mij lief is heeft hij me afgenomen, mijn kinderen en kleinkinderen zijn omgekocht en omgepraat, ik heb ze al 14 jaar niet meer gezien, ze willen niet meer met me praten en me ook niet meer zien dank zij de narcist en sadist waar ik mee getrouwd ben geweest. Ik heb een zware chronische depressie overgehouden en nog meer chronische aan doeningen waar door ik een invalide ben geworden. Bij de huisarts heb ik een euthanasie verklaring aan gevraagd omdat ik op deze manier niet meer wil en kan leven. Al 40 jaar vecht ik tegen deze depressie wat al je energie kost en geen kracht meer heb. Ik heb lang genoeg gevochten en helemaal klaar met mijn leven. Helpen kunnen ze mij niet meer omdat ik een chronische depressie heb waar geen medicijnen voor zijn en voor je leven getekend bent. Het vorig jaar had ik contact gezocht met mijn kinderen, als dank kreeg ik een telefoontje van de politie, ze hadden aangifte tegen mij gedaan als stalker wat ik nooit ben geweest. Wat ik wel weet is wie hier achter zit en dat zijn niet mijn kinderen. Mijn kleinkinderen die kennen mij niet meer omdat ze daar te jong voor waren omdat te begrijpen toen er besloten werd om mij in een hoek te schoppen. Ik heb dag en nacht voor iedereen klaar gestaan en geholpen, er is misbruik van mij gemaakt waar van mijn eigen kinderen, en dat is heel erg zwaar, er is niemand meer die bij mij komt, overal sta je alleen voor en zoek het maar uit. Je voelt je Remi, alleen op de wereld, je bent helemaal vereenzaamd omdat er niemand meer voor me is en je in je eentje laat zitten. Waarom ben ik eigenlijk op de wereld gekomen met een leven dat heel zwaar werd, waar heb je dat aan verdiend, begrijpen zal je dat nooit.