in de val gelopen
Inmiddels ben ik erachter. Wat moet het onwijs moeilijk voor je zijn geweest om jouw leven zo te lijden zoals jij dat doet.
Geheime relaties. Liegen. Dingen achter iemand zijn rug om zeggen zodat je er zelf beter van wordt. Ik kan het allemaal aan. Maar wat ik niet aan kan is de schuld die je een ander geeft als het uit komt. Als iemand je betrapt op dingen en dit met je deelt, dan is het huis te klein. Hoe durven wij jou hierop aan te spreken. Je springt meteen weer in de slachtofferrol. Ben je bij mij thuis geweest of heb je mij achtervolgt, ik heb geen zin om dit weer mee te maken is dan je antwoord. Als we er netjes over willen praten zeg je dat je tijd nodig hebt en dat het niet klopt wat we zeggen. Dat we jou pijn hebben gedaan. Vervolgens verzin je een nieuwe leugen om het voor jezelf goed te praten. Je geeft de ander de schuld en hebt zo opnieuw een ruzie die eigenlijk helemaal niet nodig is. Je vriendenkring wordt steeds kleiner en je hebt moeite met het behouden van een liefdes relatie. Ik heb het in het begin niet ingezien en dacht steeds zit mijn gevoel dan zo fout. Klopt het dan wel wat je zegt? Steeds weer bied ik opnieuw mijn excuus aan en moet ik bijna slijmen om de relatie weer goed te krijgen. En dan nog wordt het niet als vanouds. Het oude zeer blijft bestaan, je komt hier steeds op terug. Het is mij inmiddels duidelijk dat mijn gevoelens klopte, het bewijs is er. Waarom is het voor jou zo moeilijk om te zeggen je hebt helemaal gelijk, sorry.
Besef je dat je hiermee mensen pijn doet?
Je maakt het jezelf hier ook niet makkelijk mee. Steeds meer leugens komen bij elkaar en eens zul je volledig door de mand vallen. En dat is jammer want je bent een leuke vrouw en zou zo veel vrienden kunnen hebben.
De afgelopen jaren heb ik veel mooie momenten gehad maar ook heel veel verdriet gekend. Ik durf het nog niet zo goed hardop uit te spreken maar ik denk dat ik te maken had met een pathologische leugenaar/narcist.
Ik zou graag in contact komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die net als ik deze persoon heel graag zouden willen helpen.
-
Ik heb met een pathologische leugenaar te maken gehad. Ze zijn niet te redden.. die persoon heb ik overal geblokkeerd en wil hem nooit meer zien. Het is een aandoening, pas als ze er last van krijgen gaan ze hulp zoeken. De persoon waar ik het over heb vertelde me zelfs dat hij hulp had gezocht nu. Waar? Ehmm.. dat wist hij niet precies. Zelfs daar loog hij over, ik schoot in de lach en blokkeerde hem. Klaar, ik was er vanaf na nog wat jankerige berichten op de voicemail van mijn vaste lijn waar ik m niet kon blokkeren. Gewist, niet op gereageert. Heb je daar wat aan? -
Dank je wel, Hier heb ik zeker wat aan. De stap om alles te blokkeren is voor mij nu nog erg moeilijk. Die in mijn hart weet ik dat ik dat moet doen. En toch ergens lukt het mij nog niet. -
Moet er mss bijvertellen dat hij over álles loog. Zelfs over iets als: wat heb je gegeten? Gewoon, aan de telefoon, praatje maken. Hij: ik heb pizza besteld. Kwam ik daar thuis 2 dagen later, bleef eten. Zullen we maar pizza bestellen? Hij: o lekker al zo lang niet meer gegeten. Ik: eergisteren nog toch? Nee hoor, echt niet. WAAROMMM? De doos zat nog in de vuilnisbak.. bon erop, echt 1 pizza. Werk: hij was bijna CEO. Vond een brief: laatste waarschuwing voor deze helpdeskmedewerker, nog 1x slecht werk of te laat en exit.. ik vroeg het: was niet voor hem. Zelfs z'n BSN'nr stond erop plus NAW en begon met Beste E. we moeten blabla. Loog tegen z'n ouders om geld los te peuteren, tegen vrienden (al bleken een paar vrienden niet te bestaan.. zó erg dus). Volwassen vent qua leeftijd, werd razend als je het bewijs recht voor z'n neus hield. Was bv naar een concert geweest, ik dacht even op twitter kijken wat mensen ervan vonden: concert afgelast. Hij komt met enthousiaste verhalen thuis, gaaf concert en details erbij... Hield twitter voor z'n neus: twitter klopte niet. Agenda van waar het concert zgn was: klopt ook niet. Gewoon volhouden en uiteindelijk woedend roepen: ok ik was naar een theatershow waar ik eigenlijk met jou heen zou gaan Sherlock heb je nou je zin met je gesnuffel? Nee. Kreeg er genoeg van die eeuwige leugens. Toen een leugen over een begrafenis van een nog levende tante. Ik zag haar en zei keihard door de kamer: u leeft nog! E. zat met tranen in z'n ogen omdat hij u moest begraven. Goed dat u eruit bent geklommen en gelukkig geen crematie. Kan er een boek over schrijven en voor schut zetten, als bij de 'overleden' tante hielp niet. Hij werd wel laaiend, ik had ruzie veroorzaakt met tante en de halve familie. Wilde ik ook, om hem te helpen. Dacht echt dat dat kon maar nee.. we gingen snel weg. Hij had ook daar een smoes voor, hij bedoelde een andere tante. Die 12 jaar geleden al gestorven was pfff. Over lijken dus, en ook met geld loog hij tegen familie en vrienden. Van mij kreeg hij niks, nooit. Gek genoeg, vroeg ook niks; mss een uitdaging voor hem hoe dit toch voor elkaar te krijgen? Zover is het niet gekomen, hij was wel echt ziek (nieren) en toen ik merkte dat hij expres z'n medicijnen niet innam en at wat precies niet mocht en weer eens op de IC lag daardoor dacht ik: hij sterft letterlijk nog eens aan z'n leugens. De boosheid als je vragen bleef stellen, het zand in je ogen proberen te strooien en het ontbreken van spijt of empathie maakte dat het me uiteindelijk echt niet meer kon schelen. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Ik ben blij dat ik hem al jaren niet gezien heb, zou wel willen weten hoe het met hem is maar ja, geef ze 1 vinger en ze bijten je arm bij de schouder af... ik laat hem lekker geblokkeerd. Om te voorkomen dat hij weer aftrapt met een leugen. Dat hij stervende is of zo. Doet ie rustig, geen empathie of wroeging. Sterkte, ik hoop dat je een weg vindt om er los van te komen. Moeilijk is het wel, hij is of was toch een stakker. Ik wilde ook steeds helpen maar het houd een keer op.. sterkte! -
Hoi Monica, Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Ik zie jouw bericht zojuist voorbij komen. Allereerst: hoe is het met je? En heb je nog contact gehad met de "narcist / pathologische leugenaar"? Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ook ik ben zo'n ***** geweest. Ik herken me in wat jij beschrijft: "slachtofferrol, leugen op leugen verzinnen en in de aanval op het moment van bijna ontmaskerd worden". Ik kan je niet kort en bondig uitleggen waarom. Toentertijd wist ik dat zelf ook niet. Het gekke is: ik haatte mezelf toendertijd om wat ik deed, maar toch bleef ik er maar mee doorgaan. Het ging niet om de kick, ik leefde constant in angst en zag geen uitweg meer (al was die er wel hoor). Ik walgde van mezelf, omdat ik dondersgoed wist dat ik heel fout bezig was. Toen de constante angst waarin ik leefde wegviel en mijn dubbelleven als een kaartenhuis in elkaar stortte ontstond er "rust". Rust in de trant van: ik had de tijd om achterom te kijken en zag wat voor schade ik had aangericht. We zijn inmiddels ruime tijd verder, maar ik lig er nog regelmatig wakker van. Ik ben nog regelmatig zo ontzettend boos op mezelf. Uiteindelijk met behulp van een psychologe erachter gekomen waarom ik zo deed als ik deed. Ik kwam erachter wat het allerbelangrijkste voor me was: dat ene meisje die ik zoveel verdriet had aangedaan. En om te zorgen dat ik nooit meer mezelf zou verliezen moest ik terug naar de oorzaken en hiermee aan de slag. Ik schaam me voor wie ik was, maar ben trots op hoe ik geworden ben. Ik vind het zo ontzettend lief dat je die persoon wilt helpen. Ik geloof zeker dat mensen kunnen veranderen en dat er misschien een heleboel achter schuilt. Dat is geen excuus, wat je ook hebt meegemaakt in je leven, je blijft verantwoordelijk voor jouw gedrag naar anderen. Maar toch... misschien zit er echt wel een heel erg lief iemand onder dit gedrag. Ik denk alleen niet dat dit zonder psychologische hulp gaat lukken.... Staat de persoon in kwestie hier voor open? Ik vermoed van niet (stond ik ook lang niet). In mijn geval had ik ook een heel bijzonder iemand die mij wilde helpen. Die nog als enige in het goede van mij geloofde. Toen ik "ontmaskerd" was werd ik (terecht) uitgekotst. Ook door mezelf. Ik haatte mezelf, ik walgde van mezelf. Nu, zoveel tijd later, hoor ik nog haar woorden "diep in jou zit een heel lief iemand". En om eerlijk te zijn, ze had gelijk. Over mij werd gezegd dat ik een pathalogische leugenaar was. Ik was veel, maar dat was ik niet. Ik loog inderdaad wel heel erg veel, maar het verschil is: heeft het liegen een doel? Ook al is het een verkeerd doel? Kan je die vraag beantwoorden voor "jouw persoon"? Degene die dat over mij zei wist trouwens ook dondersgoed dat ik geen pathologische leugenaar was. Maar die persoon was zo kwaad op me dat hij alles van me af wilde nemen. Zelfs na dit wilde ze me nog helpen en dit samen doen. Ze geloofde nog in me. En ik was hier zo blij en dankbaar mee. Uiteindelijk is het hem toch gelukt. Hij dwong me het contact met haar te verbreken (gecompliceerd verhaal). Toen ik eindelijk uit zijn "wurggreep" was en contact zocht wilde ze me niet meer spreken. Dus zijn doel "alles van me af nemen" dat is behaald. Zij was en is namelijk (bijna) alles voor me. Dat ze me niet wil spreken dat begrijp ik (en ik besef me heel goed dat mijn eigen fouten hierin de oorzaak zijn). Ik blijf hopen dat er een dag komt dat ze dit wel wilt. Ik ben echter bang dat ook zij is gaan terug denken en de conclusie heeft getrokken dat ik een narcist / pathalogische leugenaar ben. Ik wilde je dit vertellen omdat ik de rillingen over mijn rug kreeg toen ik las dat je de conclusie had getrokken dat zij een narcist / pathologische leugenaar is. Nogmaals: zo ontzettend lief dat je wilt helpen. Maar je kan pas helpen op het moment dat deze persoon hulp accepteert (en dus erkend dat er een probleem is). Als zij dit niet doet dan denk ik dat het beste is om volledig afstand te nemen (en ik vermoed dat er dan iemand wakker wordt geschud). Maar goed... een pathalogische leugenaar is overigens niet te redden. Het verschil is alleen zo ontzettend moeilijk te zien. De enige die dit kan weten is zij zelf. Maar laten we eerlijk zijn. Als je het vraagt is het antwoord gegarandeerd "nee". En dan weet je nog niks.... Ik hoop nog een update van jouw kant te horen! Ben benieuwd hoe de situatie zich ontwikkeld heeft bij je. Ik hoop dat je je beseft dat het sowieso niks met jou te maken heeft. En ik vind het ontzettend lief van je dat je nog steeds wilt helpen. Laat het je niet teveel worden! Liefs, JJ